Op de valreep toch nog even de energie gevonden om een laatste update over de beestjes te schrijven. December is niet mijn tijd van het jaar. De kerstboom hieronder op de foto is dan ook niet bij ons in huis. Wij moesten een middag op ziekenbezoek en dan mag Lewis altijd even bij zijn vriendinnetjes, Fleur en Sofie, blijven. Lewis is inmiddels 2,5 jaar en echt een hele makkelijke hond. Maar mee naar een ziekenhuis kan uiteraard niet, dus gelukkig hebben we dan een oppas voor hem. Verder gaat hij zoveel mogelijk mee! Ik hou nu eenmaal zielsveel van dieren en bij mij hoort gewoon een grote hond! Wil je mij, dan krijg je er een hond gratis bij!

Ik hoop dat ik nooit voor de keus kom te staan, kiezen tussen honden en katten, want dat is gewoon onmogelijk. Ze horen bij mij en van een huis vol mensen word ik snel onrustig, maar een huis vol dieren is hemel op aarde. Maar, ik moet nu gaan toegeven dat het ook heel veel werk is om het allemaal netjes te houden. Ik heb drie extra large kattenbakken en die moet ik echt elke dag schoonmaken. Om over het stofzuigen en dweilen helemaal maar te zwijgen. Het moet echt een heleboel keer vaker dan dat je maar drie katten hebt rondlopen! En nu ik sinds een tijdje zo slecht loop is een grote hond ook niet echt handig, maar ik hoop toch dat we het samen nog een paar jaar volhouden.

Maarja, dan kijk ik naar deze foto’s, waar Perkins bijna tussen de kussens op de bank verdwijnt en dan kan al het schoonmaakwerk me weer weinig schelen. Perkins is de grote grijze kater die Hardin en later Glen hadden moeten worden. James is en blijft een ukkie. Eigenlijk een beetje een misbakseltje als je het over een Maine Coon hebt, maar… hij is er nog!!! Vorig jaar om deze tijd werd duidelijk dat hij een voedselallergie heeft en had hij vreselijk last van zijn vacht en huid. Het heeft wat tijd (en geld, dank je wel lieve man van mij!) gekost, maar gelukkig heb ik geen afscheid van hem hoeven nemen.

Perkins is ook polydactyl, net als Cash, en ik wilde even laten zien wat een enorme voorpoot mijnheer heeft. Als hij bij mij op de bank ligt, kan ik hem letterlijk een ‘hand geven’. Dat brede gedeelte aan de rechterkant zijn dus zijn dubbele duimen! Heel komisch als je hem ziet lopen trouwens…. een kat met platvoeten 🙂 Nu het weer flink koud is in huis, liggen de poezels echt de hele avond om mij heen! Alleen Harrison ligt meestal bij Lex, hoe ik ook mijn best doe, ik heb met Harrison geen klik. Ik zal altijd goed voor hem zorgen hoor, maar die diepe connectie die ik met mijn eigen gekozen katers heb, die voel ik niet bij hem.

Het is ons trouwens opgevallen dat Cash flink veranderd is. Hij had een hele dikke kraag, maar die is hij inmiddels kwijt. Ik denk dat zijn kittenharen eindelijk helemaal verdwenen zijn en we geduld moeten hebben of hij een mooie nieuwe kraag zal gaan krijgen. Mede daarom heb ik nu mijn best gedaan om zijn staart op de foto te krijgen. Soms verdwijnt zo’n grote volle staart ineens .. Perkins heeft namelijk een heel dun staartje! Vandaar dat ik dus op jacht ben naar een mooie foto (lees: bewijs) van de staart van Cash.

Inmiddels is Perkins met z’n kont echt tussen de kussens gezakt. Ik heb hem niet gewogen, maar hij zal zeker 7+ kg zijn, als het niet meer is. Toch even vragen aan de baas, of hij met Perkins op de weegschaal wil. Ik ben momenteel te onvast op mijn benen om dat zelf te doen. Ouder worden heeft zo zijn nadelen en met vochtig weer dubbelop!

Terug naar de staart van Cash. Samen met Harrison even van de snoepjes smullen op het aanrecht. Vroeger stond al het katteneten in de keuken, maar nu alleen nog het dieetvoer van James. Maar snoepjes bedelen doen ze nog graag als ik in de keuken ben. En kijk maar eens wat een plumeau van een staart Cash heeft. Ik hou er van!

Over “houden van” gesproken, Myrna houdt alleen nog maar van eten, eten en nog es eten. Onze oma heeft flink overgewicht en snoepjes kan ze helemaal niet weerstaan. Ik heb zelfs een extra kap op de SureFeed voerbak van James moeten kopen om te proberen haar ervandaan te houden. Ze is zoveel zwaarder dan James, dat ze dus gewoon wacht tot zijn voerbak opengaat, met zijn chip, om hem dan weg te duwen en gewoon dat eten ook op te eten. Behalve dat het dus voor haar niet nodig is, dieetvoer, is het ook nog eens vele malen duurder, dus ik heb echt liever niet dat ze daar ook van eet. Maarja, een oma van ruim 10 jaar (of ruim 60) iets afleren, is ook weer zo’n dingetje. Dus ik laat haar maar gewoon haar eigen gang gaan.

Gelukkig is er nog wel een foto echt goed gelukt waar Cash op staat. Vergeleken met een paar maanden terug lijkt het wel alsof hij ‘kleiner’ is geworden, in plaats van groter. Maar ik denk dat hij gewoon een ‘dikke baby’ was, met vooral heeeel veel haar en dat hij nu wat slanker aan het opdrogen is. Met elke kater heb ik iets ‘speciaals’; Cash ligt bijvoorbeeld heel graag bij mij in de hobbykamer. Als ik daar bezig ben, ligt hij op de strijkplank naast me. Nee, strijken is niet mijn hobby, maar een extra ’tafel’ om dingen op te kunnen leggen is bij mij altijd welkom. Het is heel handig om bijvoorbeeld mijn Happy Stones op te laten drogen. (als Cash er tenminste niet ligt, haha, en weet je, als ik dan naast hem zit, dan legt hij regelmatig even een pootje op mijn been… hoe lief is dat!!!)

Voor mensen die het alweer vergeten zijn, Myrna was de mama van Charlie. En oh oh wat mis ik die dondersteen! Voor ieder ander is het waarschijnlijk gewoon een kat zoals ik er zoveel gehad heb, maar dat was beslist niet zo. Charlie wordt gemist, heel erg zelfs en als ik dan in de ogen van Myrna zo’n zelfde rare vlek zie ontstaan die haar zoon had, dan hoop met heel mijn hart dat ze toch nog een paar jaar bij mij mag blijven…

Niet zelf gekozen.. het lot heeft bepaald dat ze bij mij woont, maar ze heeft wel de kleuren van onze eerste Maine Coon, King. Alleen King keek eigenlijk altijd verbaasd, terwijl het bij Myrna juist lijkt alsof ze altijd boos is. Ik heb bij een tuincentrum twee kattenbeeldjes op de kop getikt en ik wil proberen die zelf te schilderen in de kleuren van King en Myrna. Als het niet lukt, kan ik ze altijd nog helemaal zwart verven en dan heb ik twee zwarte katten, wat ik ook mooi vind!

James en Cash… voor de amateur onder de kijkers, Perkins is nog nooit op het aanrecht geweest, dus als het grijs is, en het zit op de aanrecht is het altijd James. Ruim 50 jaar geleden kreeg ik mijn eerste grijze kat van mijn vader en de liefde voor beiden is nooit overgegaan!

De onderstaande foto is mislukt: Myrna zit hier namelijk uitgebreid met haar kop in een glas, water te drinken. Maar alleen Cash zat stil en zij dus niet. Resultaat: afgekeurde foto!

Zien jullie nou hoe boos Myrna kijkt? Geloof me, ze is helemaal in haar element hier. Aanrecht, water, snoepjes, vrouwtje, het leven is mooi voor Mrs Smith. Ze is overigens ook de absolute baas in huis; alle ‘heren’ hebben een diep ontzag voor haar!

Rest mij iedereen te bedanken voor het lezen van mijn kattenblog. Ik wens iedereen het dubbele van wat men mij toewenst, dus geniet van het leven en laten we er nog vooral nog mee doorgaan in 2025

vorige reeks – wordt vervolgd