Terwijl iedereen op de vakantiefoto’s zit te wachten, inclusief ik zelf, hier nog een paar foto’s van vlak voor onze vakantie! Lennon is niet heel vaak in beeld, gewoon omdat hij het liefste lekker op zichzelf is! Soms ligt hij ineens uitgebreid op de bank, op mijn plekje, alsof hij zeggen wil, ik ben er wel hoor! Lennon is inmiddels alweer 2 jaar bij ons en ik noem hem gekscherend wel eens onze ‘corona-kat’. We hebben hem midden in de lockdown gekregen en hij is dus geen visite of aanloop gewend. Zolang het rustig is, in en om het huis, voelt Lennon zich het prettigste. Of…. het moeten vogels op het balkon zijn, dát vindt hij wel een feestje om van zo dichtbij mogelijk te bekijken.
Maar hier is hij dus heerlijk aan het genieten van zijn siësta!
Oops, hij krijgt mij al in de gaten……
Wat ben je toch een plaat van een kater Lennon!
Precies, snel weer verder slapen: je hebt gelijk hoor!
Harrison komt niet vaak op schoot liggen, maar als het de baas niet uitkomt, tijdens een partijtje golf op de PlayStation, dán wil Harrison natuurlijk wél graag op schoot!
De poezels hebben weer heel veel beleefd, de afgelopen weken. Fleurtje is een paar keer bij ons geweest en dat is altijd een feestje! (of moet ik zeggen, een volksverhuizing?) Fleur houdt van haar eigen spulletjes, dus neemt ze altijd haar bench, haar mandje, haar dekentje, haar etensbakje, haar drinkbakje en snoepjes mee! Niet dat wij dat hier zelf niet hebben hoor, maar Fleur geniet gewoon van haar eigen spullen. Hoog tijd dus, dat James laat zien dat hij best wil delen met haar!
Tja, welke kat kan er nu een mandje, hokje of doosje weerstaan he? Helemaal als het niet van jou is natuurlijk!
Harrison, Lennon en Charlie weten wel raad met Fleur: lekker plagen door op de tafel te gaan zitten!
Meestal ligt Myrna ook nog bij mij op het puntje van de bank, maar Guercio had haar net hiervoor weggejaagd.
Dat probeerde hij ook met Charlie, maar Charlie laat zich niet wegjagen, door niets en door niemand!
En James vindt het wel best zo: hij schuift wel steeds wat meer op, zodat hij uiteindelijk met z’n poten in mijn haar zit!
James: ik kan niet onder woorden brengen hoe veel ik van grijze poezels houd; met angst en beven hoop ik dat James wél ouder dan 4 jaar gaat worden. RIP Hardin en RIP Glenn 🙁
En ja hoor… hier is onze autist! Lennon! Nooit bij ons in de buurt, altijd ergens waar zo min mogelijk mensen zijn! Het is dat ik weet dat hij zich er prima bij voelt, maar hij is wel een uitzondering voor een Maine Coon. Meestal kunnen ze niet goed alleen, maar Lennon blijft mensen nog steeds erg spannend vinden!
Gelukkig heeft hij een klik met Harrison, die hier is komen wonen omdat hij juist niet alleen kan zijn. En dat gaat goed. Ik heb inmiddels ontdekt dat hoe meer deuren er open staan, des te rustiger Harrison is. Hij wil gewoon door het hele huis kunnen lopen en een dichte deur betekent stress bij hem!
Kijk, we communiceren met elkaar…. hij knijpt z’n oogjes dicht als ik zachtjes tegen hem praat en dat doe ik dan ook weer bij hem. Zo snappen we dat we geen bedreiging voor elkaar zijn! Met grote ogen staren naar een kat is heel bedreigend en ze voelen zich daar meestal niet prettig bij!
Zoekplaatje: vind binnen 10 seconden het hondje op dit plaatje!
Hahaha, aangenaam, ik heet Sofie, of Sofietje, als je dat leuker vindt. Ik ben 9 weken en nee, niet om op te eten! Ik ben het vriendinnetje van Fleur. Loesje, van deze website, is mijn pleegmama, voor als mijn baasjes op vakantie gaan, of het gewoon even heel druk hebben. Dus, net als Fleur, mijn grote zus, moest ik kennis komen maken met de poezels!
Nou ik moest wel goed zoeken hoor, want die poezels waren helemaal niet nieuwsgierig naar mij: ze bleven gewoon liggen waar ze lagen! Ik heb wel meteen de speelgoed kist gevonden! Joh, dat ruikt me toch een partij lekker allemaal!
Ik vind het hier best wel leuk! Ik mag overal aan zitten en op zitten en kan gewoon onder de bank door lopen. Pffttt…. Loesje mag wel eens onder de bank stofzuigen, want jeetje wat een pluizenbollen liggen hier!
Heee, een zonnestraal… oh nee wacht, er ligt ook iets in dat mandje!
Hmmmm, het beweegt niet….
Nou dan ga ik toch lekker even in het zonnetje liggen! Gaaááp, ben wel toe aan een tukkie!
En daar hebben we Fleurtje: de reuzenteckel! Ja lieverd, vergeleken bij Sofietje ben jij enorm!
Anderhalve kilo, schoon aan de haak: Maine Coons zijn op de leeftijd van Sofie al zwaarder!
Nee hoor, ik ben helemaal niet verliefd op dit hummeltje! Helemaal niet leuk zo’n warm zacht lijfje tegen je aan!
Ssshhhttttt maak haar nou niet wakker, ze ligt net zo lekker!
Volgens mij komt het wel goed met ons :))
Echt, zo ziet geluk er uit!
Fleurtje zit bij haar baasje op schoot!
Sofietje bij mij!
Gezelligheid kent geen tijd: blij en dankbaar, dat ik voor de hondjes van onze vrienden mag zorgen, als het nodig is!
Deze maand staat weer helemaal in het teken van ‘logees’! Mijn poezels weten het nog niet, maar Dante, Otis en Loki komen een paar dagen logeren. Iets met ‘drukke baasjes’ en ‘nieuwe kozijnen’ en daar wil je als Maine Coon natuurlijk liever niet bij zijn! Vier hoog en dan geen ramen? Beetje gevaarlijk!
James is inmiddels gelukkig helemaal genezen van die akelige plek bij z’n kop. Na een maand uitsluitend zijn eigen voer gegeten te hebben, durf ik wel te zeggen dat hij daar dus niet allergisch voor is. Vandaag vond ik het tijd om ook weer eens iets anders uit te proberen: snoepjes, dus nu maar afwachten of hij geen gekke plekken krijgt….
Inmiddels weet ik dat het goed is gegaan, ook met deze snoepjes, dus ik mag dan eigen-wijs zijn, niet voor dierenarts geleerd hebben, maar James was dus nergens allergisch voor en het was dus toch ‘gewoon’ dat wondje wat hij zelf heeft opengekrabd. Het was een vrij diepe wond van een nagel of tand van Charlie, dus dat het ging kriebelen tijdens de genezing is niet zo gek. Al met al blij dat het achter de rug is.
Lennon en Harrison zijn heel handig met de snoeptoren. In no – time hengelen ze alle snoepjes op de grond en ja, de rest profiteert daarvan! Ik ben blij dat Harrison inmiddels iets rustiger geworden is en al ging het tegen mijn principes in: de plantenspuit van Lex heeft toch wel voor een doorbraak gezorgd. We hoeven nu alleen nog maar naar het ding te wijzen. of Harrison knijpt z’n ogen al dicht en rent weg. Denk nu niet dat we de hele dag bezig zijn hem nat te spuiten hoor, want zo erg is het nu ook weer niet, maar als ik met die gammele rug van mij ’s avonds eindelijk lekker op de bank zit, is het niet fijn om steeds op te moeten springen.
Guercio, ooit m’n Benjamin, nu de oudste van het stel. Hij is nu ruim 10 jaar en ik hoop dat hij nog een paar jaar mee gaat. Ben wel even klaar met afscheid nemen, eerlijk gezegd! Maar zo groot als Guercio is geworden, zo groot wordt deze generatie Coontjes beslist niet. En dat is misschien maar goed ook, want zulke hele grote katten zijn prachtig, maar als dat betekent dat je ze maar zó kort bij je mag hebben, is het wel iets om even over na te denken.
Hahahahaha, dat doet ie anders nooit…… riep ik meteen, toen ik vanuit m’n ooghoek iets ‘vreemds’ op de plank zag zitten. Mag natuurlijk absoluut niet, maar toch maar eerst even het fototoestel gepakt, want kijk James nu toch eens zitten!! De schavuit! Hij kan een potje bij mij breken, maar dat wisten jullie al denk ik. James is echt zoooooo speciaal en lief; ik geloof niet dat ik ooit al es boos op hem ben geweest!!
Maarja, dat zeg ik natuurlijk van al m’n poezels want ze zitten allemaal stuk voor stuk in mijn hart. Ik hou van dieren, ben gek op honden, maar m’n coontjes…… die zijn het belangrijkste voor mij! Kijk hieronder nu toch es… en nee, dit is niet een uitzondering hoor. Dit gebeurt elke dag, tijdens het avondeten. Ik zit echt met m’n achterwerk tegen de leuning van de stoel, maar Charlie, kleine gekke malle lieve Charlie wurmt zich er altijd tussen.
Zo ligt hij dus terwijl wij aan het eten zijn en als ik dan klaar ben en op sta… dan valt hij dus pas van m’n rug af, in de stoel. Negen ons woog hij toen we hem mee mochten nemen. 5 maanden oud…. en nog kleiner en lichter dan een pak suiker! Ik hoor de dierenarts nog zeggen: hecht je niet te veel aan hem, want….. nou, alweer iets waar ze ongelijk in hebben gekregen: Charlie doet het fantastisch en ik ben stapelgek op hem!
Nieuwe tafeltjes én het bewijs dat Harrison best op Lex gesteld is geraakt. Ze zitten bijna dagelijks samen te ‘gamen’ op de bank. Zolang we de plantenspuit binnen handbereik hebben, gedraagt hij zich prima. Ja, Lex ook 😉
Die nieuwe tafeltjes waren wel het wachten waard; ik ben er blij mee. Als ik ’s avonds lekker op de bank zit, hoef ik niet meer overeind en kan ik overal bij. Tenminste, als niet stiekem Harrison en Myrna op mijn plekje gaan liggen. Ik zit daar namelijk normaliter tussenin.
Harrison lag echt meer richting rechterkussentjes, maar hij is meteen op mijn warme plekje gekropen toen ik even opstond. Zo hebben alle poezels hun eigen plekje, al naar gelang de tijd van de dag. Myrna ligt ook graag bij mij op de bank. Klein detail….
Kijk eens waar ze haar pootje heeft!?! Zo schattig, op de rand van het blad! Lief toch!! Zo komt Myrna midden in de nacht altijd even bij mij langs op bed. Ze ligt het allerliefste op mijn hoofdkussen, met haar voorpoten in m’n haren. Maar daar ben ik meestal niet zo van gediend, want ja, ze zet rustig haar nageltjes in m’n hoofd. Ze bedoelt het goed, maar meestal zorg ik dat ze dan met zachte dwang naar m’n buik verhuist. M’n hoofdkussen is van mij en deel ik liever niet!
Hoeraaaa visite! Fleurtje kwam gezellig even een paar uurtjes langs. Lennon vindt haar bijzonder interessant. Fleurtje Lennon ook, maar ze heeft hem nu nog niet in de gaten. Fleur is geen fan van kleine witte hondjes, dus zodra Lennon ‘in beeld’ is, kan het zomaar gebeuren dat ze achter hem aan gaat!
Op dit moment heeft Fleur nog andere dingen aan haar hoofd, maar dat zal vast niet lang meer duren….
Kiekeboe, ja zie je wel… Lennon is gesignaleerd! Nou jongen, kijk maar uit, het is nu gedaan met de rust!
James komt ook even kijken, maar het kan Fleur niks schelen: Lennon is wit… en wit betekent ACTIE in Fleur haar woordenboek. Het blijft een leuk gezicht: een hondje wat de helft kleiner is dan een kat! Fleur weegt zo’n 3 kg, terwijl de meeste Coons hier ruim meer dan 6 kg wegen!
James, je hebt pech, alle aandacht is voor Lennon, sorry jongen!
Guercio weegt trouwens ruim 9 kg, maar ja, hij is dan ook van een vorige generatie Maine Coons. Denk nu niet dat Guercio bang is voor Fleurtje hoor, omdat hij hier in het huisje ligt. Guercio lag hier al toen Fleur binnenkwam en het kan hem absoluut helemaal niets schelen of er nu wel of niet een teckel door het huis loopt. Guercio stapt langs Fleurtje alsof hij haar helemaal niet eens ziet staan. Hoe bedoel je, arrogant?!
Lennon en Harrison, ze waren allebei ‘alleen’ in een groep en nu zijn zijn samen! Vanaf het moment dat de balkondeur open is gegaan, is Harrison op het balkon te vinden, samen met Lennon. Ze kunnen het goed vinden en spelen ook regelmatig samen! Geen van beiden schootkatten, al liggen ze wel graag in de buurt!
Ze weten het hier nog niet, maar ik heb een hangmat voor mijzelf gekocht! Zodra het zonnetje weer gaat schijnen gaat deze dame lekker van de zon genieten en zullen de poezels het balkon weer moeten delen!
Maar, eerst nog even voor de volgende gasten zorgen: Otis, Dante en Loki komen logeren. Ze blijven niet lang dit keer. Eens kijken of ze de boel nog herkennen van de vorige logeerpartij?
Hahahaha, die Loki! Thuis is hij de bangerik en hier is hij de stoerste van het stel. Hij loopt zelfverzekerd de kamer door en zoekt meteen James weer even op. Zo schattig!
Otis is een ander verhaal. De vorige keer terroriseerde hij onze poezels en blies en gromde er de hele dag op los. Nu lijkt hij iets rustiger, maar na een paar dagen is het mij wel duidelijk. Hij gromt niet omdat hij boos is, maar omdat hij bang is. Held op sokken dus! Dante doet gewoon zijn eigen ding!
Loki heeft natuurlijk echt ‘mijn kleuren’…. Ik ben en blijf dol op grijs en vind Loki een pracht kat!
James lijkt een beetje teleurgesteld dat ze er allemaal al uit gekropen zijn; hij wil toch nog even een ‘statement’ maken, door bovenop de mandjes te gaan zitten.
Over statement gesproken… Otis bekijkt het graag van een afstandje. Zo lekker hoog, vindt hij het wel okee.
Het fototoestel ligt tegenwoordig op een andere plek, dus ik heb nog een paar foto’s met m’n telefoon gemaakt. Dante ging overal met mij mee naar toe. Badkamer, toilet, balkon, keuken…. heel gezellig!
Het bewijs dat de logees gewoon lekker mee doen met de groep…
Otis maakt er alleen wel een zooitje van….
Dante kwam gewoon op het aanrecht erbij….
Dit is dus het ochtendritueel…. en voor het geval jullie er nog aan twijfelen….. LEX is hier dus de schuldige van! Hij zet elke ochtend voor de poezels de kraan even aan, zodat ze allemaal even lekker vers water kunnen drinken. Ik ben dus niet de enige hier in huis die van de poezels houdt, maar verklap dat maar niet en zeg het vooral niet tegen hem!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: er zijn weinig foto’s dit keer. Ik zit niet zo lekker in m’n vel én James ook niet. Zelfs twee keer met hem naar de dierenarts geweest en wie mij kent, weet dat ik niet zo heel snel naar de DA ga. James had een wondje bij zijn oor, overduidelijk van het stoeien met Charlie. Charlie is een doerak: hij speelt mét nagels, denkt dat hij “Mister Wonderful Himself” is…. waar hij natuurlijk helemaal gelijk in heeft, maar James is gewoon te lief én te klein van stuk om van een eerlijke strijd te spreken.
James, m’n lievelingetje had dus een na een paar dagen een flinke korst op z’n kop. Tot zover, niets aan de hand zou je zeggen, maar… toen het ging genezen, ging het jeuken en heeft hij de korst eraf gekrabd, of gestoten. Het ging van kwaad tot erger en om te voorkomen dat eventueel kleine kinderen naar deze foto’s kijken, zet ik géén foto van de wond online, want dat was echt om van te schrikken. Door het krabben was het een hele grote plek geworden, van z’n oor, tot het randje van zijn ooglid.
We hebben toen een kraag voor hem gekocht. Maar… we hadden absoluut géén rekening gehouden met het effect wat dát op de poezels zou hebben! Het was een kap met klittenband! Zodra we de kap om wilden doen én het klittenband van de éne kant van de kap tegen de andere kant van de kap kwam en dat typerende geluid gaf….. werd James h e l e m a a l gek en stoof in blinde paniek de kamer in. Dáár schrok de rest zó erg van, dat Lex en ik echt allebei even aan de grond genageld stonden, waarbij ik nog net de schemerlamp kon tegenhouden voor die op de grond zou vallen.
Om een lang verhaal iets korter te maken: we hebben James weer te pakken gekregen en toen we beseften dat het geluid van klittenband vlakbij zijn oor, voor hem natuurlijk een oorverdovend geluid was geweest, konden we daar een beetje rekening mee houden, maar de anders zo rustige James was helemaal over z’n toeren. Hij heeft een dag over de grond ‘geslopen’ in plaats van gelopen, want hij vond het maar niets natuurlijk, zo’n kap om z’n nek!
Waar we géén rekening mee hadden gehouden bleek later…. Charlie, Meneertje Het Grote Ego, was zo erg geschrokken van James dat hij 3 dagen en 3 nachten in het hoekje van het aanrecht in de keuken heeft gezeten!!! Zelfs als hij James alleen maar zag, met die stomme kap om z’n kop, kroop hij nog verder weg. Niet erg geslaagde actie dus!
Toen ik na een kleine week de kap heel even goed wilde doen en James zich los wrong, heeft hij binnen 3o seconden kans gezien de inmiddels dichte wond weer helemaal open te krabben. Dus, einde geduld: foto gemaakt van de wond, dierenarts geappt en we konden binnen een uur terecht!
Daar werd per direct het vonnis geveld: allergische reactie! Ik stond echt met open mond van verbazing! Dit blog staat openbaar, iedereen kan het lezen en wat ik schrijf, daar kan ik dus aan gehouden worden, maar ik ben het er zó niet mee eens, met die diagnose!!! Maar goed, punt van discussie, ook hier in huis, want Lex zegt (terecht overigens): jij hebt er niet voor geleerd schat! Toch gaat dit helemaal tegen mijn gevoel in: ik geloof er vooralsnog niet in.
Na even heen en weer gepraat te hebben met de dierenarts assistente en de dierenarts zelf, is het vermoeden dat het een voedselallergie betreft, want andere allergieën zijn onwaarschijnlijk. Ik heb niets veranderd in huis, geen nieuw wasmiddel, nieuw parfummetje en hij heeft géén vlooien. Er is alleen een nieuw merk kattensnoepjes in huis geweest, maar volgens mij heeft James daar minimaal van gegeten.
De zogenaamde ‘hot spots’ die huisdieren wel eens krijgen van het voer, komt voor 95% van de gevallen door het graan in het voer. Zita heeft daar ook last van gehad en toen we vers vlees gingen voeren ging het weg. Het voer wat ik nu voor de katten heb, komt uit Duitsland en is graanvrij! Dus, ik geloof er niet in. Maar, James moest geholpen worden, dus om per direct iets voor hem te kunnen doen, werd er besloten hem een injectie met Prednison te geven.
Dit is best wel een heftige behandeling, maar om de cirkel van jeuk en krabben te doorbreken wel nodig. Bovendien kon er geen antibacteriële zalf gegeven worden, omdat de wond té dicht bij zijn oog zat. Na een paar dagen ging het met de wond wel goed, maar leek James het benauwd te krijgen. Hij zat echt uren met z’n bak open en moest regelmatig kokhalzen.
Nu weet ik na Millie heel goed hoe een benauwde kat eruit ziet, maar ik ging toch twijfelen. Dus de dierenarts maar weer gebeld. We mochten weer meteen komen. We troffen een Poolse Engels sprekende dierenarts aan, wat de uitleg toch een beetje bemoeilijkte, maar ik moet bekennen: James werd zeer grondig onderzocht! Echt benauwd vond zij hem niet, maar ik had gelukkig een foto gemaakt van hoe James dus met zijn bak open had gezeten en dat vond zij ook vreemd.
Tot Lex zich ineens herinnerde hoe fanatiek James de eerste dagen geprobeerd had de binnenkant van die kap te likken. Toen de dierenarts in zijn bek en keel keek, bleek dat zijn strottenhoofd geïrriteerd was. De rand van de kap had blijkbaar een aantal dagen tegen zijn strottenhoofd gedrukt en daardoor had hij ‘keel pijn’ gekregen en was dus met zijn bek open gaan zitten… Pfffftttttt dit klonk mij ook heel aannemelijk in de oren, dus kap afgedaan en zonder verdere medicatie weer naar huis. De injectie die hij die week ervoor had gehad zou nog een week doorwerken, dus het zou wel goed komen.
Na nog eens een week was de wond helemaal genezen en zat er alleen nog maar een kale plek. Tot… er ineens weer een wondje zat. Of dit wondje komt van het krabben omdat het jeukt vanwege de genezing, óf omdat hij misschien toch allergisch ergens voor is, moeten we nu dus nog afwachten. Ik hoop dat ik gelijk heb, want het zal heel veel gevolgen hebben als we inderdaad ander voer moeten gaan geven aan één van onze poezels.
Ik vind het nu nog te vroeg om mijn ongelijk te bekennen en wacht het toch nog even af… maar er zal ongetwijfeld een vervolg op dit verhaal komen! Nu dan toch nog een paar foto’s van de poezels van de afgelopen weken.
Vechten met de baas! Het lijkt alsof de foto bewogen is, maar het is Guercio die zo bewoog: stoeien met de baas, kijk maar hoe stevig hij de hand en arm van Lex vast houdt!
Myrna ligt graag op mijn plek: Harrison heeft gezien dat het de beste plek van het huis is en is bij haar gekropen. Dit is een primeur, dus vandaar dat er een foto van gemaakt moest worden!
Het gaat gelukkig steeds beter met Harrison! Het lijkt wel alsof hij eindelijk een beetje van zijn stress afkomt.
Harrison is hier gekomen omdat hij zijn maatje verloren was en zich eenzaam voelde. Lennon was niet ‘eenzaam’ met zoveel katten om hem heen, maar hij had niemand om mee te spelen en dát is nu aan het veranderen. Ze zoeken elkaar steeds op!
Harrison is iets ouder dan Lennon, maar nog super speels, dus dat komt wel goed met deze twee.
Eindelijk een rustige Harrison! Zo zie je maar, als je een kat herplaatst, geef hem dan wél de tijd om even tot rust te komen en te laten wennen. We zijn namelijk al 3 maanden verder en ik kan eigenlijk nu pas zeggen dat de stress uit z’n lijfje is! Hij heeft inmiddels ook helemaal uit zichzelf bij mij op schoot gelegen en lijkt ook te luisteren naar zijn nieuwe naam.
Hij krabt gelukkig ook niet meer constant aan de tv, de monitoren en deuren. Wel is hij helemaal idolaat van ‘springveertjes’: dus ik heb meteen maar 27 van die dingen gekocht, inclusief houten kistjes om ze in op te bergen, zodat we altijd een speeltje tevoorschijn kunnen toveren als we zijn aandacht willen!
Totaal NIET mijn kleur, maar het loopt nu eenmaal in het leven niet altijd zoals je verwacht!
Myrna is ook een herplaatste poes: in mijn lievelingskleuren: grijs en zwart. Ooit komt er weer een hele zwarte Maine Coon Kater, zoals Scheff was! Oh wat vind ik dat toch mooi! Maar voor nu ben ik heel tevreden met m’n poezels!
Lennon, inmiddels 1 meter 30 lang, was ook niet mijn eigen keuze. Maar hij wordt wel heel groot en stoer!
De logés zijn naar huis, dus de poezels krijgen nu de kans om echt in de gaten te hebben wat er veranderd is in hun groep. Tutt is er niet meer, maar nu ineens wel een jonge kater in bijna dezelfde kleur! En een hele speelse jonge kater, dat mag wel even met nadruk gezegd worden. Harrison is ouder dan Lennon, maar hij gedraagt zich alsof hij de allerjongste van het stel is.
Ik had een tijdje geleden deze ‘snoep/speel’ toren al voor de poezels gekocht, maar omdat de deur naar de zijkamer vanwege de kou meestal dicht is, deden de katten er niet veel mee. Dus maar weer verplaatst naar de huiskamer! Tja, en als je dingen verplaatst in een huis met katten…. dan is het allemaal ineens weer nieuw en spannend!
Harrison is er bijzonder handig in, net als Oma Myrna. Maarja, die laatste is nu eenmaal stapelgek op alles wat er gegeten kan worden! Het is wel heel schattig om te zien hoe dan de ene en dan weer de andere poezel actief is. Heb je 6 honden bij elkaar dan zou zoiets bestormd worden, maar katten zijn veel voorzichtiger en rustiger. (ehm.. soms dan)
De eerste lading snoepjes is alweer bijna op. Het is dat dit soort speelgoed best wel prijzig is, maar het is absoluut het geld waard: ze zijn er echt even zoet mee en vooral toch even uitvogelen hoe ze het snoep eruit krijgen is goed voor ze!
Ik ga toch nog es kijken voor een “activity” bord: vooral omdat Harrison wel heel erg speels is en hij best wel een beetje bezig gehouden moet worden. Het lijkt erop dat hij snel ‘verveeld’ is en dan gaat hij krabben aan de televisie, het raam, de deur of onze monitoren. En ja, dan krijgt hij uiteraard ‘negatieve’ aandacht, maar dat wil ik juist zo veel mogelijk voorkomen.
Zie je hoe ‘gebroederlijk’ het gajes zit te eten? Maine Coons zijn echt geweldige dieren; zo makkelijk en sociaal, ik wil nooit meer anders! Hieronder is goed te zien hoe handig Harrison in de korte tijd al geworden is… Hij schuift de brokjes vakkundig naar de onderste ring!
Ja, jullie zien het goed… ik heb de toren nog even bijgevuld 😉 Beide ‘witte’ heren zijn wat aan de magere kant en nog volop in de groei, dus ze kunnen het wel hebben! Verder ben ik streng: mijn dieren krijgen nooit iets anders te eten dan eten wat voor hen bedoeld is. Hoe leuk ik het ook vind, het is niet goed voor een kat om vleeswaren of kaas te eten. Veel te zout voor hen!
Haha, Myrna en Charlie hebben in de gaten gekregen dat er meer te halen valt en komen ook weer even kijken. Harrison en Lennon hengelen de toren heel behendig leeg, dus als Myrna ook nog wat wil, moet ze wel opschieten!
Ze kunnen dus de snoepjes helemaal naar onderen schuiven, om ze uit de opvangbak te eten. Lennon is slimmer; hij weet dat als hij het beneden laat vallen, de kans bestaat dat Charlie het opeet. Dus, Lennon doet, wat Maine Coons vaker doen en zelfs bekend om staan, hij eet het direct uit zijn pootje op!
Ik kan hier uren naar kijken; ik vind dit echt zo leuk om te zien. Het gaat echt heel beheerst en geduldig. Ze kijken hoe ze er het beste bij kunnen en steken heel bewust hun poot door het juiste gaatje!
Over snel verveeld raken gesproken… Harrison is nu dus alweer met de ballen in de ballenbaan aan het rommelen. Ook daar is hij handig in. Deze baan is al heel oud: tegenwoordig heb je ze zelfs met lichtgevende ballen er in! Lijkt mij geweldig, maar het is niet normaal hoe duur dit soort speelgoed is.
Hahaha, eindelijk heb ik het voor elkaar: Harrison is eindelijk ‘moe’. Maar aan zijn blik te zien zal het niet voor lang zijn en ligt hij alweer te bedenken wat hij hierná kan gaan uitspoken!
Guercio en James liggen weer samen bovenin: dus dat betekent dat de stofzuiger in de kamer staat, want oh oh, want zijn die sukkels daar toch bang voor. Ik heb ze nooit geplaagd, maar het zit diep en ik laat ze maar. Lennon heeft helemaal geen hinder van de stofzuiger.
Myrna trouwens ook niet! Dit was altijd Tutt haar plekje: prominent op het grootste kussen op de bank, maar Myrna heeft haar plekje overgenomen. En dat mag, dat is helemaal goed! Myrna is nu ons enige meisje, dus ze verdient haar plek helemaal!
Pffftttt hoe bedoel je arrogant??? Harrison is bij Charlie op de vensterbank gaan liggen (en bij mijn nieuwe lampen!!!), maar hij vond het blijkbaar irritant dat ik weer met die grote lens achter hem aan kwam. Tja, dáár moet je maar aan wennen jongeman!
Oh oh oh, wat ben ik toch verliefd op dit heerlijke grijze mannetje! James: je bent geweldig!!!
Ruim 20 jaar geleden werkte ik nog in een winkel. Wij werden ‘overvallen’ door twee zeer agressieve mannen net ná 1800 uur; het was buiten al aan het schemeren en ik moest werken tijdens de avondopenstelling. Ik stond achter de kassa en met een gigantische klap werd er een stelling omgetrapt wat een collega tegen zich aan kreeg. Ik heb acuut 112 gebeld maar de mannen hadden blijkbaar in de gaten dat ik al aan het bellen was dus sloegen ze op de vlucht.
Ik weet nog hoe pisnijdig ik daardoor werd: ‘mijn’ winkel overvallen en als ik dan de politie bel de benen nemen?? Echt niet!!! Dus ik schoot mijn kassahok uit en ben met m’n mobiel aan m’n oor achter ze aan gelopen naar buiten. Wat ik niet had gezien was dat de ene man naar rechts en de andere man naar links was gelopen. Dus toen ik heel stoer de ene ‘achtervolgde’ kreeg de ander mij in de gaten en kwam mij weer achterna!
Oops, daar schrok ik uiteraard vreselijk van en met de politie nog aan mijn oor, ben ik gaan rennen. Terug naar de winkel en terug naar binnen…. hij kwam echter weer de winkel in, dus er zat voor mij maar één ding op: het kantoortje invluchten! Ik ben daar via de nooduitgang weggerend aan de achterkant van het gebouw, terwijl de politie op dat moment via de voorzijde de winkel in kwam.
Zij hebben die vent, die zwaar onder invloed van drugs was, ingerekend met redelijk wat geweld, want hij was helemaal door het dolle heen. Ik ben uiteraard later gehoord door de politie en heb mijn verhaal kunnen doen. De man is uiteindelijk veroordeeld tot gevangenisstraf (hij had nog meer op zijn kerfstok).
Mijn baas was woedend: ik had mijzelf nooit in gevaar mogen brengen…. Mijn ex was pissed, want ik had weer in het middelpunt van de belangstelling willen staan (???) …. maar de politie was blij dat ze hem te pakken hadden en daar kreeg ik toch wel even een goed gevoel door!
Nu, anno 2021, doe ik boodschappen bij een winkelcentrum waar een parkeerdek bovenop ligt. Als je dus met je winkelwagentje naar buiten komt lopen, is het altijd even opletten of er niet een auto met een rotgang de hoek om komt zetten om vol gas naar boven te scheuren. Ik let daar dus altijd goed op!
Gisteren loop ik daar, komt er een hele zwarte Volkswagen golf GTI met zwarte ramen de hoek om zetten, dus ik bleef voor de zekerheid even staan. Maar nee, de auto stopte!!! (een GOLF rijder die stopt???) dus ik was aangenaam verrast.
Maar nee hoor, er kwamen 3 bontkragen en met knotjes de auto uit rennen….. en 1 dikke bontkraag, rolde de auto uit en ze stierden met z’n vieren, zonder mondkapjes op, het winkelcentrum binnen. De auto midden op de stoep achterlatend….
Twintig jaar geleden had ik zonder er bij na te denken geroepen: Hey, is dit een normale manier van parkeren?? Maar nu dacht ik… chips.. ze zijn met z’n vieren… zeg maar niks Loes!
Daarna dacht ik… ik maak een foto van de auto met het kenteken erop en gooi het op Twitter….. maarja, toen dacht ik weer, via Twitter ben ik wel te achterhalen en wie weet komen ze dan verhaal halen. Als laatste heb ik nog getwijfeld een foto naar de politie te sturen… maar ook dát heb ik uiteindelijk niet gedaan. Ik weet uit ervaring dat je naam en adres dan in het dossier terecht kan komen, met eventueel nare gevolgen!
Dus, ik ben officieel een lafaard geworden! Deze k*t maatschappij heeft ook mij gebroken, want no way dat ik dit 10 jaar geleden over m’n kant had laten gaan! Ik ben er zo klaar mee, met het vervagen van alles waar ik mee opgegroeid ben, met normen en waarden, respect en zelfs een beetje eerbied voor sommige mensen!
Maar doordat wij allemaal dus onze monden dichthouden over dit soort gedrag, komt dat soort er dus wel mee weg! En als ik eens goed om mij heen kijk en luister hoe de hedendaagse ouders hun kinderen opvoeden, dan wordt het er beslist niet beter op in Nederland!
Toch nog een ‘Deel II’ deze maand, want er is nog wel wat nieuws te melden! Natuurlijk is de logeerpartij van Otis, Dante en Loki ook nog niet voorbij. En al zeg ik het zelf, ik heb een paar mooie foto’s van Loki kunnen maken. Tja, het is die kleur he…. ik ben gewoon gek op grijs!
Moet je nu toch kijken wat een plaatje!
Om verliefd op te worden… en dat ben ik dus ook!
Volgens mij heeft hij het best naar z’n zin bij ons!
Hij is echt op z’n gemak!
Otis daarentegen…… phew….. dat is een ander verhaal:)
Het echtpaar (niet echt hoor, maar zo noem ik ze vaak: Myrna en Guercio: ons seniorenkoppeltje!
Mag ik even gek doen? Ja hoor Loki, ga je gang… Otis begrijpt er niets van, maar dat hindert niet!
Femke kwam op bezoek: spelen met de poezels!
Bijna allemaal familie: leuk he?!
Nu was Otis even afgeleid en blies hij zowaar niet tegen de rest!
Dante is alleen maar verdwaasd aanwezig 🙂
Otis is zowaar fanatiek!
Kijk eens hoe prachtig Lennon’s staart hier is! Z’n staart is breder dan hij zelf!
En nog steeds… Dante zit erbij en kijkt ernaar!
De rest doet wel gezellig mee!
Lennon en Otis, broers, maar niet uit hetzelfde nest 😉
Oeiiii wat is dat nu ??? Een kattenmandje? En wat ruikt dat anders!!!
Ja het was een hele grote verrassing, maar hier is Harrison: hij komt bij ons wonen!
Zijn broertje is overleden en hij kwijnde weg….
Tja en onze poezels zijn nu eenmaal heel makkelijk en gastvrij!
Harrison moet wel even wennen aan de hoeveelheid vriendjes 🙂 Maar, hij is in ieder geval niet meer alleen!
Hahahaha, dit kan maar 1 ding betekenen… de stofzuiger staat aan!! Guercio haat dat ding!
Kijk Harrison, er is genoeg speelgoed voor jou! Je hoeft je hier niet te vervelen!
Dante doet wel even voor hoe je gek kunt doen!
Dit vind ik toch zo leuk: als één van ons naar het toilet is geweest, staat er altijd wel een poezel bij de deur om ons op te wachten. En nauwelijks een week in huis, doet Harrison dat ook al. Lennon staat er achter: te herkennen aan de dikste staart hier in huis!
Otis is zelfs na ruim 2 weken nog gepikeerd. Hij vindt het allemaal maar niets hierzo: Dante en Loki vermaken zich prima, maar Otis…. nog even volhouden knul, je mag over een paar dagen weer naar je eigen baasje toe!
En Lex, mijn lieve ouwe grijze kattenfluisteraar, die niet van katten houdt, heeft dus ook nu weer zijn fiat gegeven om Harrison op te vangen! En natuurlijk zijn ze al vriendjes geworden!
Ja mensen, zo’n zooitje is het nu altijd bij mij, als er géén visite is!!!!
Het is bijna een zoekplaatje, maar deze foto moest erbij: precies 1 week na zijn komst ligt Harrison in één van de beste kattenmandjes naast de rest in de krabpaal! Mooi toch!!!
Geen mooie foto, maar ik moest zonder te kijken deze foto maken, want ik ben te klein om er bij te kunnen! En het feit dat Harrison al zo heerlijk op z’n gemak is, moest wel vereeuwigd worden uiteraard!!! Ik heb zijn vorige vrouwtje beloofd dat ik heel goed voor hem zal zorgen en ik hoop dat ze ziet dat het inderdaad hartstikke goed gaat met hem!
Er zijn wel eens betere tijden geweest in Huize Raaphorst. Vorige week afscheid van Tutt moeten nemen, terwijl ik nog lang niet over het verlies van Burton heen ben! Het is echt niet dat ik niet genoeg afleiding heb hoor, maar ik mis het geklier van Burton met z’n gekke streken! En Tutt die, als ik aan het stofzuigen was, altijd even mrrauwwww tegen m’n rug op sprong om gedag te zeggen! Het is fijn dat we ook nog een paar pubers in huis hebben; Charlie, James en Lennon! James doet zijn naam echt eer aan: als Lex een nieuwe fles whisky open maakt, komt hij altijd aanrennen! Hij moet en zal het lipje van de dop hebben én hij wil even ruiken!
Charlie zit erbij en kijkt er naar, maar ruikt al van een afstandje dat hij dat echt niet lekker gaat vinden!
Zelfs Fleurtje komt even kijken waarom de heren zo pontificaal op tafel zitten!
En ja, hier mogen de poezels gewoon op tafel zitten… tenminste, zolang er geen eten op staat!
Proost baasje! Dat ie maar lekker mag smaken: gooi nu de dop maar voor ons weg!
James! Mijn mooie veel te kleine grote vriend!
Het is hoog tijd voor een nieuwe krabpaal! De palen zijn allemaal flink versleten.
Hobby’s kosten nu eenmaal geld en dieren al helemaal!
Eerst de oude helemaal uit elkaar schroeven….
Na 2 ritten naar een bouwmarkt hebben we eindelijk de juiste schroeven!
Het zegt een niet dierenliefhebber misschien weinig, maar wij zijn er heel blij mee!
Je ziet het er niet vanaf, maar 13 van dit formaat palen komt dus op 595 euro!
Ik zei toch al dat een hobby geld kost?! Maar, het resultaat mag er zijn en de poezels kunnen weer jaren vooruit!
Lennon en Charlie zijn de eerste twee die op de nieuwe paal durven! Guercio heeft er een paar dagen over gedaan, want tijdens één van de ritten naar de bouwmarkt is de bovenste grote plank van de paal afgedonderd en waarschijnlijk doordat Guercio dacht dat het allemaal al stevig vast zat. Niet dus! We hebben dus helaas een vreselijke diepe put in ons laminaat! Kijk, dát zijn nu kosten waar we niet op zaten te wachten!
Lennon is heel erg aan het veranderen op dit moment. Hij was echt overal bang voor en schrok zelfs van zijn eigen schaduw, maar tegenwoordig komt hij steeds meer tevoorschijn én zoekt hij ook meer contact met ons!
Jaaaa het is weer zoveer: Otis, Dante en Loki logeren weer bij ons! Kijk Dante eens genieten!
Otis en Dante hebben een paar dagen nodig gehad om te wennen. Loki daarentegen voelde zich meteen weer ’thuis’. Hij had de vorige keer al heel leuk met Lennon gespeeld (volle broers van elkaar) en ze pakten het weer op waar ze gebleven waren! Ook het melk ritueel ’s ochtends ging meteen weer prima….
Tenminste, totdat Otis er bij kwam!
Otis heeft 3 dagen en nachten lopen brommen en grommen en blazen naar alles wat bewoog! Hij is nu bijna volwassen en voelt zich overduidelijk ‘het Alfamannetje’, maarja, met dat gedrag komt hij niet altijd weg!
Guercio mag dan nu misschien een echte senior zijn, maar hij is en blijft nog wel de baas hier in huis en ik vond het dan ook best dapper dat hij Otis toch even op z’n plek zette, nadat die laatste zo ongeveer iedereen al van het aanrecht had afgetimmerd!
Toen Otis daarna ook nog eens van het kleine bakje melk….
…. de grote kom van Guercio wilde stelen, was het genoeg voor onze reus! Pats kledder, weg jij!
Guercio’s vacht is gelukkig ook weer lekker aan het groeien, al is het nog lang niet op de juiste lengte, maar hij heeft in ieder geval al vanaf augustus geen last meer van klitten en vervilte plekken gehad! De logees blijven nog twee weken, dus er zullen nog wel meer foto’s bij komen, maar voor nu zit het er weer op!
Elf jaar geleden heb ik je opgevangen, toen niemand je wilde hebben. Je was qua kleur absoluut niet mijn favoriet, maar wat was je een ongelooflijk karaktervolle poes! Jij bepaalde, jij was de baas en niemand die jou gek kreeg! Nou ja, bijna niemand, want Guercio heeft toch altijd wel heel erg z’n best gedaan om bij jou in een goed straatje te komen, wat hem menige pets heeft opgeleverd.
Je was hartstikke groot en zwaar voor een Lady, maar de laatste maanden ging het rap de verkeerde kant op. Je liep al een tijdje moeilijk, sliep steeds meer, vaker en langer en bewoog alleen nog maar om naar de bak te gaan, te eten en te drinken. Het wilde niet meer en afgelopen weekend hield je zelfs de pijnstilling die ik je gaf niet meer binnen.
We hebben je vanochtend weggebracht: ik heb je jouw welverdiende rust gegeven in ruil voor de belofte al je familie boven even de groeten van mij te doen en te vertellen dat ik nog steeds regelmatig een traantje om hen allemaal laat!
Natuurlijk ben ik meteen op zoek gegaan naar foto’s van jou en gelukkig hebben we er veel. Maar, van de meeste foto’s was jij de laatste die er nog was… en dat is best even dubbel slikken. Maar jij, jullie lieve dieren van mij, zijn elke traan waard!
Dag lieve Tutt, vernoemd naar Ronnie Tutt, drummer van Elvis en Neil Diamond, die 2 weken geleden overleden is!
Inmiddels hebben we Fleur in huis! Ze kwam met een gigantische verhuiswagen aan! Ik heb nog nooit zóveel spullen voor zo’n klein hondje bij elkaar gezien! Een transportbox voor in de auto, een bench voor ’s nachts, en een mand voor overdag. Dan een tas vol met bakjes met koekjes, en kluifjes en snoepjes. Ik overdrijf niet; er staan vijf bakjes met verschillende soorten koekjes op het aanrecht én nog een doos vol met zakjes eten. Griekse yoghurt in de koelkast en een speciale voerbak om te zorgen dat ze niet schrokt. Ik geloofde m’n ogen niet! Ik denk dat als ik de volgende keer vraag of ik het fietsmandje ook mag lenen, er een aanhanger gehuurd moet worden!
Maar, nu Fleur in huis is, ligt Lennon voor het eerst uit zichzelf op de bank….
Guercio vond die achterpoot op z’n lijf niet zo’n goed idee geloof ik.
Guercio is nog steeds ‘kaal’ maar hij schaamt zich er niet meer voor.
Hij is al weken niet gepest door mij om klitten te verwijderen, dus hij vindt het wel prima: en ik ook!!!
Jahoor man, ik vind je nog steeds heel mooi: je bent een kanjer!
Lennon op de bank: ik moet er gewoon aan wennen! Hij lag meestal op de grond bij de verwarming!
Maarja, dáár loopt nu een teckel steeds te snuffelen en daar houdt Lennon niet van!
Zo schattig, Tutt zag het mandje van Fleur en nam het meteen in gebruik!
Lunch tijd! Fleurtje krijgt haar lunch in een voerbal. Dit moest Lennon even van dichtbij bekijken.
Hihi, je ziet Fleurtje bijna denken: dát was niet de bedoeling hoor!
Ze is er heel handig in!
Lennon begrijpt het nog niet helemaal…
Ha! Er is ook een brokje aan Lennon’s kant eruit gevallen!
Ja hartstikke bewogen, deze foto, maar zo kun je dus goed zien hoe het werkt. Fleurtje geeft er gewoon een flink duw tegen en hoppa… daar komen de brokjes!
Zo Fleur, ga je nu echt je eten verdedigen? Tegen Lennon? Hij is geloof ik niet onder de indruk!
Volgens mij is het helemaal op!
Lekker even uitbuiken in je mandje!
Pfffttt en eindelijk heb ik de camera in de juiste stand! Ik zal jouw baasje en vrouwtje even de link sturen, dan kunnen ze even van je genieten op hun vakantieadres!
