We vertrekken vroeg uit het ouderwetse hotel en ‘ontbijten’ met koffie en croissantjes op een parkeerterrein! Wat een prijzen hier in Carmel: het lijkt Monaco wel! (nooit geweest, maar het klinkt wel leuk).
We hebben gisteren weliswaar 17 Mile Drive gereden, maar Highway One is langer dan dat en we rijden nog verder naar het zuiden, richting Los Angeles. Wij hebben er bewust voor gekozen NIET naar L.A. te gaan. Twee grote steden in deze vakantie vinden we meer dan genoeg.
Niet dat we een reden nodig hebben om nog verder langs deze wonderschone kust te rijden, maar we komen bij een natuurreservaat aan de Pacific, waar zeeleeuwen, zeehonden en zeeolifanten heerlijk op het strand liggen te zonnen.
Zo’n flink staaltje technisch vernuft maakt duidelijk dat ze hier ook wel weten dat deze route graag en veel gereden wordt!
Ondertussen loopt de temperatuur steeds hoger op. De ‘koude’ zeewind die we in San Francisco nog voelden is helemaal verdwenen.
Heel apart dat je in dit land wel messen en vuurwerk in een supermarkt mag kopen, maar dat je voor het achterlaten van zwerfvuil een bekeuring van 1000 dollar krijgt (volgens de bordjes!). Pakkans is nihil, maar toch, het is er schoner dan hier in Nederland!
De dieren worden ook heel goed beschermd en ze doen er alles aan om ook de natuur zo veel mogelijk met rust te laten.
Ter hoogte van Cambria sta ik dan eindelijk met m’n voeten in de Stille Oceaan!
Hier was een trap om op het strand te komen; waarschijnlijk voor de vele surfers waar de Beach Boys zo bekend mee zijn geworden 😉
Ziezo: weer iets van mijn bucketlist af kunnen strepen!
Het water is zalig, helemaal niet ijskoud, zoals ik eigenlijk verwacht had!
We verlaten de kust en gaan landinwaarts met een bocht weer naar het noorden richting Yosemite. Het is echt een lange rit en we zijn pas om 17.00 uur bij ons Motel, 30 km bij het park vandaan! We hebben gelukkig weer een prachtige kamer met balkon en vrijwel meteen lopen er onder het balkon een hert en een vos voorbij! We zitten wederom midden in de natuur! Het is genieten met een grote G! Ik eet voor het eerst van m’n leven ‘pulled chicken’ bij een lokaal tentje en dat is zalig!
We hebben prima geslapen en het is tijd om uit te checken en de huurauto op te halen! Met een Uber (wat een uitvinding) zijn we er met een half uur. Klokslag 10 uur zaten we al in onze tijdelijke huis op wielen: een Toyota Corolla: prima wagen om West Amerika mee te ontdekken. We gaan op zoek naar Highway One, de beroemde autoweg langs The Pacific!
De techniek laat ons even in de steek, wat later aan ons usb kabeltje blijkt te liggen, maar al snel zitten we op de goede weg. Hoe kan het ook anders, 17 Mile Drive. Dit is een ongeveer 2 uur durende rit over het Monterey schiereiland met werkelijk schitterende uitzichten over de oceaan. (van San Francisco naar Carmel)
We kijken onze ogen uit. Deze ‘highway’ komt in heel veel films voor en het is heel begrijpelijk, want hier wordt een mens echt stil van!
Bird Rock! We zien zelfs pelikanen vliegen!
Het weer wordt steeds beter en tegen de tijd dat we aan een volgende stop toe zijn, is het zelfs al warm!
Tja, de eerste eekhoorn is altijd bijzonder…. na een paar dagen bleek dat ze werkelijk overal voorkomen 😉
Ik kan dan weliswaar niet zwemmen, maar ik ben wél dol op de zee! Ik wil al zolang ik mij kan herinneren, met mijn voeten in de Stille Oceaan staan. Maar hier is de kust er niet zo geschikt voor….
Is het een vogel? Is het een meeuw? Neee, het is een pelikaan!
Pfffttttt…. er zijn een heleboel pelikanen! Tja, als ik een vogel was, zou ik ook hier willen badderen!
Het heet dat misschien ‘Bird Rock’, maar de zeeolifanten vinden het ook een prima plek om te chillen!
Woorden schieten te kort om deze prachtige kustlijn te omschrijven….
Hier word je toch gewoon stil van!
De volgende stop zegt mij helemaal niets, maar mannen weten hier alles van. Het is het beroemde Pebble Beach Resort met zijn golfbanen. Lex heeft hier ‘menig balletje geslagen’, al was het dan alleen virtueel op de computer 😉
Kijk es wat een lekker ding die man van mij toch is!!!
We rijden weer verder. Ik kan uren naar de zee en de horizon kijken. We zien zeeleeuwen liggen en ze brullen ons gedag. De grondeekhoorns komen meteen naar ons toe en zijn waarschijnlijk iets tammer dan goed voor hen is. Er is zelfs een heel stuk van de kust afgeschermd. “The Sea Lions are pupping!” en willen privacy en geen pottenkijkers; jammer voor ons, maar heel begrijpelijk. Eind van de middag arriveren we in Carmel. Ons hotel mag dan 4 sterren hebben en er op het oog heel luxe uitzien, maar als er geen lift is en onze kamer op de 3e verdieping ligt, ben ik ‘not amused’.
We gaan op zoek naar eten en ontdekken dat Carmel ‘Het Monte Carlo’ van California is. Hele artistieke winkeltjes (maar 1 ding in een etalage enzo), waanzinnig dure auto’s en onbetaalbare restaurants. Oké, wel een pizza tent, maar om 29 dollar te betalen voor een kale pizza, gaat ons wat ver. Een beetje achteraf vinden we een tentje wat nog wel een beetje te doen is. Maar Carmel is overduidelijk niet voor ons soort mensen 😉
Wist je trouwens dat je hier NIET op hoge hakken mag lopen? Het is bij wet verboden. Men is bang dat door de ongelijke bestrating er valpartijen ontstaan die weer kunnen resulteren in rechtszaken!
Als op mijn hotelkamer blijkt dat er ook nog eens twee eenpersoonsbedden staan, ben ik er klaar mee: ogen dicht en morgen snel naar de volgende bestemming!
Het is 6 uur s ochtends en de Schiphol taxi is gelukkig op tijd. Het was even spannend of het wel of niet druk zou zijn op Schiphol, gezien de laatste ontwikkelingen. We hadden ook een extra waarschuwing van het reisbureau gekregen om vooral extra vroeg aanwezig te zijn, vanwege de grote drukte. Om 6.35 AM zijn we op Schiphol en we sluiten aan in de rij voor de douane. Om 8.15 AM zijn we dus douane door en hebben net tijd voor 1 bak koffie voor me mogen inchecken. We zitten heel krap en gelukkig verhuist de man die als 3e op ons rijtje zit, meteen na het opstijgen. We hebben nu in ieder geval een extra stoel tot onze beschikking. We hebben echt weinig ruimte en meer beenruimte zou zelfs voor mijn korte pootjes geen overbodige luxe zijn. We zullen er 10,5 uur over vliegen. We vliegen op 11 km hoogte met een grondsnelheid van gemiddeld 932 km per uur. (even voor de statistieken)
Dit is de totale route die we gereden hebben: bijna 4000 km!
Vannacht slecht/kort/niet geslapen maar vooralsnog kan ik de slaap niet vatten. Die éne baby in het vliegtuig is gelukkig snel stil. Jankende kinderen zit ik niet op te wachten. Waar ik wel enorme zin in heb is het moment van aankomst. Drie jaar geleden hebben we deze reis geboekt en door Corona is het 3x uitgesteld en toen voor een bruiloft nog 1x verschoven! Ik vind het wel tijd worden voor San Francisco! 20.30 PM geland! We moeten weer schuifelend richting douane. Inmiddels onze horloges 9 uur teruggezet, dus het is weer einde ochtend en onze dag ‘begint’, voor de 2e keer. Met een Uber naar downtown San Francisco. Wow wat een stad! Ik kijk mijn ogen uit! Palmbomen vallen mij het eerste op!
In het hotel kwakken we de koffers neer en nemen het hoognodige mee op onze 1e ontdekkingstocht. We hebben kaarten voor een Big Bus Hop On Hop Off en we doen meteen de hele toer! Kunnen we mooi kijken waar we morgen allemaal willen uitstappen! Wat een gebouwen, wat een stad! Zo gaaf! Veel en veel groter dan ik gedacht had en veel groener dan ik verwacht had! Wist je dat San Francisco ruim 3x groter is qua oppervlakte dan Amsterdam? En ja, in Amsterdam wonen weer meer mensen dan in SF!
Het is een hele vrolijke stad! We kijken onze ogen uit!
Ondanks dat er 800.000 mensen wonen én het toerisme toch wel weer op gang is gekomen is het er niet druk!
Maar kijk eens goed hoe de weg ‘omhoog’ loopt…. San Francisco is niet een stad om veel in te wandelen. Tenminste niet voor mij: mijn kuiten protesteren nu al!
Tja Alcatraz: niet echt mijn ding om een gevangenis aan de binnenkant te gaan bekijken: historie of niet!
We zien de Golden Gate Bridge amper door de zeedampen die deze tijd van het jaar vaak snel op komen zetten. Op het dak van de bus wordt het ineens te koud. We veranderen onszelf in echte toeristen en kopen een San Francisco sweater en vest.
Fisherman’s Wharf is een havengebied met diverse pieren waar van alles te zien is. Van een oorlogsschip waar je binnen kunt kijken tot winkeltjes, restaurantjes en straatartiesten. Daarna gaan we eindelijk eten (Fisherman’s Wharf) en we zijn inmiddels 24 uur op. Het is hier pas 21.00 uur, maar ik ben gesloopt en ga slapen. In Nederland is het al ‘morgen’!
26 mei 2022 donderdag
We hebben de hele dag de tijd in San Francisco. Het is fris en bewolkt maar we gaan op pad met de Hop On/Off bus. Natuurlijk zien we Alcatraz liggen, vlak voor de kust, maar we hadden thuis al besloten dat niet te gaan bezoeken. We kijken de film The Rock nog wel een keer!
Eerste stop is bij het Stadhuis. Het dak is bewerkt met echt bladgoud.
We gaan met de bus verder richting Golden Gate Bridge, in de hoop dat we nu wél de pijlers kunnen zien en hopelijk wat meer. We hebben geluk en al waait het er flink, we zien de brug die 12 jaar op een poster in onze keuken heeft gehangen eindelijk in het echt! De brug is bijna 3 km lang en het is een hele belevenis om over de brug te rijden.
We hebben onze nieuwe sweaters aan en blijven koelbloedig op het dak van de bus zitten!
Het is nog een beetje heiig, maar het is heel gaaf om over een brug te rijden die je alleen uit films kent!
Deze foto is van de andere kant af genomen: ik ben onder de indruk!
Natuurlijk mogen de Painted Sisters ook niet ontbreken: bekend van een flink aantal TV series, waaronder Full House! Het is heel grappig, maar toch, je zult er maar wonen zeg. Hele hordes mensen die elke dag maar weer voor je deur staan! De bus heeft er zelfs een speciale ‘stop’ plaats!
Wat echt opvalt is dat SF zo groen is. Behalve veel bomen langs de kant van de weg, zijn er ook veel parkjes met gave grote palmen, afgewisseld met ander groen! Ik had dit echt niet verwacht!
Moet je nu toch eens kijken wat een gave boom! In dit parkje zijn overigens Coyotes gesignaleerd! Het moet niet gekker worden!
Het meest kronkelige straatje van de wereld ligt in San Francisco. De lange rechte Lombard Street gaat hier opeens over in een kort kronkelig stukje met haarspeldbochten. De weg slingert midden tussen bloemenperken naar beneden. Het is een van de populairste bezienswaardigheden van San Francisco en een erg geliefde straat onder toeristen om met de auto doorheen te rijden.
Grote kans dat je dit weggetje uit films kent!
Zoals je kunt zien is het écht steil!
File rijden voor de lol!
Wij hebben onze huurauto nog niet. Maar de bus is een goede manier om je van A naar B te brengen, zeker voor mij, maar als Lex de slingerdeslang weg ‘Lombard Street” wil zien, wat dus betekent dat je die tering steile heuvel omhoog moet klauteren, besluit ik dat ik het wel met de foto’s doe, net als jullie.
Je mag hier dus alleen maar op deze manier parkeren!
Maar eerlijk is eerlijk, ik denk dat heel veel mensen die hier wonen automaat rijden!
Een hellingproef is hier wel het eerste wat je leert tijdens rijlessen!
Ik heb geen rug meer over en blijf dus alleen in de bus achter met instructies waar ik er uit moet stappen en hoe ik het hotel moet vinden. Als dit Lex’ manier was om van mij af te komen is het dit keer mislukt, want toen ik het hotel herkende heb ik gewoon aan de buschauffeur gevraagd of ik er voor de deur uit mocht. Kijk! Zo heeft een vrouw het graag!
‘s Avonds net als gisteren gegeten op de beroemde Pier 39! Wat een leuke plek is dat zeg! Natuurlijk zien we ook de beroemde zeeleeuwen liggen. Of liever gezegd, we horen ze eerder dan we ze zien! Grappig dat die beesten zoveel lawaai maken! De zeeleeuwen hebben de havensteigers in beslag genomen na de aardbeving in 1989 en zijn er bijna het hele jaar rond te bewonderen.
Grappig gezicht he?
Ze trekken heel wat bekijks, maar daar liggen ze geen moment wakker van!
San Francisco, je bent geweldig!
We maken het niet al te laat, want morgen begint onze rondreis.
