Graceland – Memphis – Elvis is Jarig! – een reisverslag
2/1: Eindelijk is het dan zover. Na 43 jaar, onderweg naar Graceland, Memphis. Ouder dan dat Elvis ooit geworden is, zal ik een bezoek aan zijn huis brengen om zijn 70ste geboortedag te vieren. Even voor half negen zitten we in de auto, om keurig op tijd de vertrekhal in te lopen, waar we helaas ruim een uur in de rij moeten staan om in te checken? Wat is hier aan de hand? Heel Nederland is blijkbaar onderweg naar Amerika op deze 2e dag van het jaar? Max Westerman (rtl-nieuws-New-York) in ieder geval wel, want we staan naast hem in de rij. Valt me toch mee, dat hij geen voorrang krijgt 🙂
De rij voor de douane maakt ons niet vrolijk en van tax-free-shoppen komt duidelijk niets meer terecht, want als we eenmaal voor de zoveelste keer onze paspoorten hebben laten zien, vertelt de monitor ons dat onze gate al gesloten is!! Nog nooit eerder is een vliegtuig zo snel na het instappen vertrokken. Keurig om 11.35 gaat de neus van onze Boeiing de lucht in. Ruim 6600 km moeten we afleggen en dan nog eens overstappen. Het is ruim 9 uur vliegen naar Cincinatti en dan nog eens ruim een uur naar Memphis; we moeten er heel wat voor over hebben dus. Na 9 uur en 20 minuten, die werkelijk niet om leken te gaan, landen we op Cincinatti. Helaas wél 20 minuten te laat, zodat we slechts 30 minuten hebben om uit te checken, de bagage te zoeken, die weer in te checken én de juiste gate te vinden. Het is een race tegen de klok, maar we halen het net. In Nederland zou het nu 23.00 uur zijn, maar wij kunnen voorlopig nog niet slapen. Het is 16.45 als de Delta opstijgt naar Memphis.
Het uitchecken in Memphis gaat voorspoedig. Het busje wat ons naar het autoverhuurbedrijf moet brengen staat al klaar en een half uurtje laten zitten we in een Dodge Neon: mooi, maar oh jee, hoe werkt zo’n automaat? De verhuurder is al nergens meer te bekennen en hij heeft de motor laten lopen voor mij, maar wel in z’n vrij gezet. Het getoeter van een busje maakt ons duidelijk, dat we in de weg staan, maar wat ik ook doe… het ding is niet in z’n Drive te krijgen. De zwarte buschauffeur krijgt het in de gaten en hij komt even langszij. Ik krijg een spoedles en ja hoor, de Dodge reageert: we rijden!!!
Ergens rond 8 uur overvallen we een McDonald (gevoelsmatig is het al 4 uur ’s nachts voor ons) …. ik ben uitgehongerd! De pizza met kaas in het vliegtuig heb ik laten staan ivm mijn allergie. Op Elvis Presley Boulevard stoppen we bij Graceland, om een eerste blik op het prachtig verlichte landgoed te werpen. Ik ben er stil van. Het is prachtig en indrukwekkend. Iedereen had mij gewaarschuwd dat het zo klein zou zijn… maar zo zie ik het niet. Het is een mooi landhuis met een schitterende oprijlaan en tuin ervoor.
Om 9 uur plaatselijke tijd komen we in ons motel. Eh… het doet ons griezelen, want het lijkt wel alsof we in een aflevering van een middelmatige horrorfilm terecht zijn gekomen en Crime Scene Investigation ieder ogenblik binnen kan komen voor een sporenonderzoek. We besluiten per direct te informeren bij het Clarion Hotel, wat er naast ligt of daar nog kamers vrij zijn. We hebben geluk, en hoeven maar één nacht in dit aftandse motel te blijven. Lex moet nog wel even onder het bed kijken van mij, om zeker te weten dat er geen lijk ligt, maar dan kunnen we eindelijk even slapen.
3/1: Na een lange nacht toch om 7 uur al wakker en gezien de locatie besluiten we op te schieten en vlug op pad te gaan. Voor negenen, een uitzondering voor mij, parkeren we de auto vlakbij Graceland. Eerst even ontbijten, wat prima smaakt en dan in de rij staan voor een platinum ticket naar Graceland, wat zoveel inhoudt dat we overal in mogen.
Het is beslist niet druk en met het 2e busje worden we naar de overkant gebracht. De kerstversiering in de tuin staat een beetje vreemd bij daglicht. Als eerste ren ik de bus uit: even een fotomoment zonder anderen erbij 🙂 Het voelt nog prima aan tot de deur opengaat.
Mijn keel slaat dicht bij het zien van de overbekende woonkamer met de witte bank. De tranen komen als vanzelf. Waarom heeft Elvis niet beter voor zichzelf gezorgd??? Hij had ook nu nog van deze mooie kamer kunnen genieten! In de verte zie ik de vleugel staan. Wat moet het mooi geweest zijn om hem daarop te hebben zien spelen. Met moeite slik ik de rest van de tranen in. De volgende bus wil naar binnen en wij worden geacht verder het huis in te lopen.
De slaapkamer van z’n ouders is prachtig in gebroken wit en paars. Lex vindt het begrafeniskleuren, maar ik geniet ervan. De eetkamer is echter afschuwelijk, maar ik ontdek wel een boeddha in een hoek. De keuken is zoals keukens waren in dit tijd. Misschien wat groter dan gemiddeld en wat donkerder, maar duidelijk van veel gemakken voorzien.
Via de meeste verschrikkelijke donkere gangetjes met vloerbedekking overal tot en met het plafond aan toe (laten we hopen dat Elvis geen huismijtallergie had) komen we in the TV Room. Dit is duidelijk ’70 jaren stijl en heeft wel iets, vooral omdat er op de 3 nog spelende televisies ook programma’s uit die tijd te zien zijn. Het is duidelijk dat Elvis zich hier toch heeft kunnen ontspannen, want de bank ziet er uitnodigend uit.
We worden rondgeleid via the Jungle Room, waar geen spatje zonlicht ooit naar binnen komt. Het is een bonte verzameling, waar niet echt veel smaak in te herkennen valt. Alhoewel, de muur met fontein geeft wel een mooi effect qua licht en geluid.
Via het kantoortje van z’n Pa komen we in een lange gang die zelfs in een herenhuis nog niet te vinden is. Gouden platen, awards, onderscheidingen, kortom te veel om op te noemen versieren hier de muren! Waarom heeft Elvis hier niet eens beter naar gekeken en een eind gemaakt aan het zichzelf kapotmaken??? Je zou toch denken dat hij beseft moet hebben hoeveel z’n fans van hem hielden, bij het zien van al deze gouden platen. Toch is dit pas een voorproefje op wat ons nog te wachten staat.
We worden even kort buitenom geleid. De paarden, de tuin, het zwembad, hoewel kleiner dan ik gedacht had, het is er allemaal, maar dan ineens staan we in de omgebouwde Racketball Room.
Ik breek van binnen. Overal waar ik kijk gouden platen van de grond tot het 4 meter hoge plafond. Alle muren helemaal vol én pas ná zijn dood uitgereikt. De emoties worden me echt te veel. Jaren heb ik mij verheugd op het zien van z’n mooiste jumpsuits, maar ik kan ze niet zien door de waas van tranen! De sfeer in deze zaal is zo indrukwekkend, zo aangrijpend, dat ik snel naar buiten wil.
Even twijfel ik; misschien is het beter The Meditation Garden over te slaan. Mijn hele lijf trilt van de gevoelens van verdriet: waarom is hij er niet meer? Waarom heeft hij zichzelf kapot gemaakt? Maar er is geen ontkomen aan; de rondleiding eindigt nu eenmaal bij zijn graf. We lopen dus toch richting zijn graf. Helemaal tegen mijn verwachting in voel ik een diepe verontwaardiging opkomen: de bloemen en de kransen zijn van plastic!!
Na al die glitter en glamour die we binnen gezien hebben, na alle mededelingen omtrent Elvis, de bestverdienende ‘dode’ artiest, vindt EPE het blijkbaar niet nodig verse bloemen bij zijn graf neer te leggen. Een paar maanden geleden liepen we langs de gedenksteen voor John Lennon in Central Park, NYC, waar duizenden verse rozenblaadjes lagen…. en hier, op Elvis’ eigen landgoed, liggen plastic rozen naast zijn graf. Ik moet niet zo zeuren, zegt mijn man, bloemen zijn hier duur en fans hebben die dingen er neer gelegd. Okee, denk ik, maar waarom niet één echt bloemstuk, van Elvis Presley Enterprise, of van z’n dochter ofzo??? Volgens Lex zal er na 8 januari wel het nodige aan echte bloemen liggen; ik hoop het maar!!!
We lopen terug richting busje. Nog één keer op de foto voor het huis en dan worden we teruggebracht naar de overkant van Elvis Presley Boulevard, waar we de rest van de platinum tour kunnen bekijken. Het automobielmuseum, een expositie en natuurlijk de Lisa Marie, het vliegtuig. We kunnen alles heel rustig bekijken; het is niet druk! Na heel lang gehoopt te hebben er ooit eentje te kunnen kopen krijg ik in één van de vele winkeltjes een gouden TCB hanger. Het voelt heerlijk: alsof ik er eindelijk bij hoor!
We gaan lunchen in dezelfde tent waar we ontbeten hebben. Vanwege de regen besluiten we daarna met de auto downtown Memphis te gaan. De automaat begint steeds meer te wennen. Het rijden gaat prima. 
Om 1600 uur checken we in het Clarion Hotel. Wat een luxe vergeleken met dat vorige geval. Hier kunnen we ons de komende 9 dagen wel vermaken en wat blijkt, het is zelfs inclusief ontbijt! Dat maakt de 80 dollar per nacht weer een beetje goed.
4/1: Na het ontbijt gaan we op weg naar Tupelo, Elvis’ geboorteplaats. 109 mijl, het zal een rit worden van bijna 2 uur. De snelweg naar Mississippi is prima te rijden en de borden wijzen ons de weg: Tupelo, Birthplace of Elvis Presley, 2 hours straight ahead! Dat het klein zou zijn had ik verwacht, maar dat het zo stil zou zijn niet. Het parkeerterrein is verlaten als we om 12 uur aankomen. De tentoonstelling, of te wel het museumpje is leuk, de winkel zeer uitgebreid maar zelfs hardcore fans zullen hier met een uurtje uitgekeken zijn. De sfeer is nog het bijzonderste om te vermelden. Er heerst een soort serene rust.
De dames van de kaartverkoop zijn uiterst vriendelijk en verzoeken ons om snel terug te komen. We leggen nog even uit dat 6600 km wel erg ver is om tweemaal in je leven te doen, maar volgens mij drong het niet echt tot hen door waar Nederland helemaal ligt. Het huisje is werkelijk piepklein. Helaas zijn de meubels niet authentiek, maar het geeft wel aan hoe ongelooflijk arm Elvis’ ouders waren. Na het bezoek aan Graceland van gisteren, is het hier in Tupelo wel duidelijk hoe de roem en de rijkdom Elvis hebben overvallen. Het weer is overigens heerlijk en na een rustige rit weer terug naar Memphis belanden we om 16.30 weer in ons hotel. We besluiten na de nodige sanitaire handelingen nog even te wachten tot het helemaal donker is en dan nog een keer langs Graceland te rijden. Dit keer gewapend met het statief, zodat we hopelijk een paar mooie plaatjes van de kerstverlichting kunnen maken.
5/1: Verslapen!! Ja hoor, lach maar, het is weer als vanouds: Loes die haar bed niet uit kan komen 🙂 Te laat voor het ontbijt in het hotel besluiten we onderweg maar iets te gaan eten. The Kettle is ons aangeraden door iemand van de Britse fanclub, die inmiddels ook gearriveerd is in het Clarion. Nou inderdaad, helemaal goed hoor, zo’n lekker ontbijt had ik nog niet gehad! We besluiten vandaag naar The Sun Studios te gaan. Lex heeft het allemaal al een keer gezien, maar hier wil hij graag nog eens naar terug. Eenmaal binnen begrijp ik waarom.
Hier is het tenslotte allemaal begonnen en de tour informatie laat zelfs oude opnames horen. Kippenvel en tranende ogen zijn het resultaat. Het heeft toch wel iets heel bijzonders om in deze studio te staan waar zoveel grootheden zijn begonnen.
Onze gids vertelt dat ook hij een cd heeft gemaakt. We besluiten hem het voordeel van de twijfel te geven en kopen het ding. Met petten, poloshirts, cd’s en speelkaarten gaan we op weg naar Beale Street.
Maar eerst brengen we nog een bezoek aan de Lansky Brothers, de herenmode zaak waar Elvis zijn ‘normale’ kleding kocht. Mr. Lansky himself is er en wil zelfs graag met ons op de foto!
Na de eenden in het Peabody Hotel bij de fontein (ja ze zijn echt) gedag gezegd te hebben gaan we op zoek naar Beale Street. Het is heel rustig en beslist niet te vergelijken met hartje zomer, maar dat hindert niet. We ontdekken zelfs een voodoo winkeltje, waar ik natuurlijk een voodoo-pop koop. Voodoo kan ook witte magie bewerkstelligen en ik heb al heel lang het verlangen een eigen voodoo-doll te hebben. Kinky he?
We sjokken verder en belanden aan de oever van de Mississippi. Mud Island, the Bridge, het is enorm. Moe maar voldaan komen we weer bij de auto aan. Het is mooi geweest voor vandaag. We eten later wel wat in het hotel.
De Deense fanclub blijkt gearriveerd te zijn net als de Nederlanders. Het wordt druk in het hotel 🙂 Na het eten kijken we of de kust al veilig is in de bar: dwz of de impersonator al vertrokken is. We hebben dubbel geluk, want behalve dat hij weg is zijn onze Deense kennissen er. Het wordt een latertje deze avond 🙂
6/1: Alweer te laat voor het hotelontbijt, dus we gaan maar weer naar The Kettle. Daarna op zoek naar een shopping Mall, maar de ene ziet er nog meer verlaten uit dan de ander; winkelen doet men hier zeker niet graag?
Uiteindelijk vinden we wel iets, maar nog steeds niet wat we verwacht hadden. Om 2 uur is het tijd om andere vrienden te ontmoeten. We hebben afgesproken bij het visitorscentrum van Graceland. En terwijl Lex naar het toilet is, sta ik samen met een vrouw bij de toiletten te wachten. Totdat Lex én onze vriend samen het toilet uitkomen en de dame waar ik bij sta te wachten zijn moeder blijkt te zijn. We drinken wat en spreken af voor een concert morgenavond.
Vroeger dan anders komen we om 1600 uur weer in het hotel. Ach, een lummeldag moet ook kunnen, we hebben tenslotte vakantie. Het diner duurt aanzienlijk langer dan de voorgaande dagen. Alle fans lijken in het Clarion te logeren en als we uiteindelijk klaar zijn met eten is het al tijd voor de bar. Wat vervelend nou 😉 We raken aan de praat met Maarten, de zanger die samen met de ’69 band zal optreden. Hij is zo Hollands als wij, dus dat praat makkelijk.
7/1: Het is laat geworden gisteravond en we moeten ons haasten om op tijd te zijn voor de jaarlijkse lunch bij Marlowes van Bill Burk. Het is drukker dan we hadden verwacht. We zitten bij 2 dames uit Massachusetts aan tafel. Het gesprek vlot niet erg en het ligt niet aan ons engels. Terug in het hotel ontmoeten we onze vrienden uit Memphis én notabene een vriend uit Schotland, die in New Jersey woont. De middag vliegt om!
Vanavond is het klassieke concert downtown in Memphis van een orkest samen met Terry Mike Jeffrey. Het is goed maar haalt toch niet het niveau van Elvis Classic’s in België met Jenson Bloomer. Terry Mike Jeffrey wordt volledig overstemd door het orkest. Zijn stem heeft niet voldoende power om erboven uit te komen. Wel brengt hij een perfecte vertolking van They Remind Me Too Much Of You ten gehore. Na de pauze komen onverwachts Gordon Stoker en Ray walker van de Jordanaires het podium op om mee te zingen. Het maakt duidelijk verschil; wat een stemmen hebben deze mannen nog op hun leeftijd (ruim 70!). Als we om half 12 in ons hotel terugkomen, slaan we de bar maar een avondje over. Mijn keel doet zeer en het wordt morgen een lange dag: Elvis is jarig!
8/1: Er is een Presidents’ Lunch van Elvis Presley Enterprise in het Marriot in Memphis, waar we voor uitgenodigd zijn. We slaan onderweg wat luiers en batterijen in voor het goede doel en staan tot onze verbazing in de rij voor de zaal die pas om 11.30 open zal gaan. Mijn mening over Amerikaanse Elvis fans wordt er niet beter op. Dames van middelbare leeftijd van tot tot teen behangen met flikkerende buttons en heren met zwart geverfd haar: nee het is een apart slag mensen. Het ergste is nog dat men onophoudelijk blijft duwen en zeer opdringerig is. Over een stukje persoonlijke ruimte hebben deze mensen nog nooit iets gehoord.
De lunch is van 12.00 tot 15.00 uur, maar na de zoveelste onbekende spreker én het vetste stukje vlees wat ik ooit gegeten heb, houden we het om 13.00 uur al voor gezien. Er zijn leukere dingen om naartoe te gaan, zoals de repetitie van de ’69 sound studio band en de zangers van vanavond op Beale Street. Net op tijd voor de laatste soundcheck horen we alvast een voorproefje voor vanavond. Het is adembenemend goed!
We hebben nu nog een paar uur door te brengen op Beale Street voor het concert begint en we besluiten een hapje te gaan eten bij…. wie ander dan BB King’s?! Ik krijg gefrituurde augurken voorgeschoteld: een specialiteit hier in Memphis en ben verbaasd. Na 1 á 2 voorzichtige hapjes besluit ik toch dat het lekker is. Een beetje vreemd, maar wel lekker. De ober verdwijnt ineens met mijn glas cola, wat nog niet leeg is… ik wil nog protesteren maar besef dan dat het bijgevuld wordt: een refill is hier heel normaal. Op het podium staat een blues band met een 83-jarige gitarist. Ze zijn geweldig: het is zoals BB King zelf zegt: How can I retire with this music behind me?
Rond 18.00 uur toch alvast maar richting het Daisy Theater, waar Elvis Unlimited uit Denemarken het concert heeft georganiseerd. We mogen al naar binnen en volgen met veel plezier de laatste voorbereidingen. Maarten Jansen, de Nederlandse Zanger, loopt nog op z’n sokken rond. Hij heeft er heel erg veel zin in, al is het de laatste keer voor hem dat hij voor Elvis Unlimited mag mee doen. Hij heeft een platencontract getekend in Denemarken en mag na dit evenement geen Elvis repertoire meer zingen. Heláás, moet ik zeggen!
Er zouden aanvankelijk 4 zangers zijn: een Deen, een Noor, Maarten én nog een Amerikaan. Toen de band echter begin deze week in Nashville voor het eerst met de zangers zou repeteren bleek de Amerikaan te veel onder ‘invloed’ van het één of ander te zijn, dus moesten de songs opnieuw ‘verdeeld’ worden. Niets aan de hand, zou je zeggen, maar in You’ll Think Of Me, zitten volgens Maarten héél veel woorden 🙂
Het concert is ondanks zeer schaarse promotie zo goed als uitverkocht. De lichten worden gedimd; de zaal weet nog niet wat hen te wachten staat maar na de eerste maten van Wearin’ That Loved On Look gaat het dak eraf! Bobo, de Deen, zingt, kijkt en heeft de zaal in z’n zak. Samen met Stephen Ackles, Maarten Jansen én natuurlijk de fantastische ’69 Studio Band herhaalt de geschiedenis zich. De ene staande ovatie na de andere krijgen de jongens te verhapstukken. Ongelooflijk wat een concert!! Okee, Elvis is er niet bij, maar een betere ode voor zijn 70ste verjaardag was niet denkbaar geweest. De songs zijn uiteraard geweldig, maar de uitvoerig is beslist adembenemend.
Veel te vroeg is het afgelopen. Henrik Knudsen van Elvis Unlimited belooft terug te komen in Augustus. Gelukkig hoeven wij, Europeanen, niet zolang te wachten, want de band toert begin April door Denemarken en Zweden en al zal het voor veel mensen een eind rijden betekenen: het is absoluut de moeite waard! Terug in het hotel wacht de jongens nog een verrassing in de bar. Omgekleed en wel krijgen ze nog een keer een staande ovatie van de hotelgasten.
9/1: Het zat er gisteren al een beetje aan te komen en het heeft doorgezet: we zijn ziek. We blijven maar een beetje in het hotel hangen, nadat we een drogisterij geplunderd hebben en zo ongeveer alle antigriep middelen hebben gekocht.
10/1: Nog steeds heel erg gammel, besluiten we in de auto te stappen en nog een aantal Elvis’ related plekken op te zoeken. Heartbreak Hotel, Humes High School, Lauderdale Courts, we zijn er in ieder geval langs gereden. De omgeving waar de school staat is niet echt veilig om uit te stappen en bij Lauderdale Courts vergaat mij de zin om uit te stappen: het lijkt wel een concentratiekamp! Geen wonder dat Elvis zo blij was met Graceland, na hier gewoond te hebben.
11/1: De laatste dag! Ondanks onze koorts en verkoudheid besluiten we de 200 mijl te gaan rijden naar Nashville. Iedereen heeft het ons aangeraden en we willen zelf ook graag the Country Hall of Fame zien. Net als de RCA studio natuurlijk, waar Elvis zoveel heeft opgenomen. Het wordt een slopende rit van ruim drie en een half uur. We staan zelfs nog in een file. Er is een ernstig ongeluk gebeurd, maar bijna 4 uur later rijden we dan toch Nashville binnen. We besluiten meteen de auto te parkeren en lopen het visitorscentrum binnen om kaartjes te kopen. Helaas… met ingang van 1 januari hebben ze besloten op Tuesday’s te sluiten. Grrrrrrr….. Ook de RCA studio is geen optie, omdat je daar alleen een met een combikaartje van de Country Hall of Fame naar binnen mag.
We hebben echt de pest in en de country music die uit de vele barretjes klinkt werkt ons ineens op de zenuwen. We gaan onverrichte zaken weer terug naar Memphis, weer ruim 300 km. Ik ben kapot als we uiteindelijk met donker weer in Memphis aankomen. Op de hotelkamer doen we ons tegoed aan een flesje wijn. Het is mooi geweest voor vandaag. Snel alvast wat spullen in de koffer gepakt; de rest komt morgen wel.
12/1: Tijd om naar huis te gaan. We zijn zoals gewoonlijk weer te laat voor het ontbijt in het hotel, maar dat is niet erg. The Kettle lijkt ons een leuke plek om voor het laatst te ontbijten. Om 13.00 is het tijd om de huurauto in te leveren en we worden keurig op tijd op het vliegveld van Memphis afgezet. Het inchecken bezorgt ons de schrik van ons leven: de koffer is te zwaar en het zal ons 350 dollar gaan kosten. Terwijl ik tijd rek bij de balie, holt Lex naar de dichtsbijzijnste winkel om een tas te kopen. Snel pak ik 15 kg over in de nieuwe reistas en dan mogen we door. 35 dollar is altijd nog beter dan 350, nietwaar? Ondanks dat de weersvoorspellingen niet zo gunstig waren, vertrekken we toch op tijd: 15.35 richting Cincinatti. Het wordt een hobbelige vlucht, maar alles gaat goed. Het overstappen gaat heel wat soepeler dan op de heenweg en we horen tot onze opluchting dat we dit keer wind mee hebben, de oceaan over. Dat betekent toch een verschil van anderhalf uur vliegen in vergelijking met de heenreis! Om 9.30 locale tijd arriveren we op donderdagochtend op Schiphol. De auto staat er nog en om 11.00 uur zijn we weer thuis. Volledig uitgeput van de reis duiken we ons bed in, om toch nog een paar dagen last te hebben van jetlag, maar…. het is het waard, want we hebben de reis van ons leven achter de rug.
]]>
