Niet te bevatten, wat een drama. Laat je ’s ochtends in alle vroegte in en in verdrietig Charlie inslapen, om vervolgens terug naar bed te gaan en je ogen uit je lijf te huilen; kom je ’s middags op het balkon en ligt daar Lennon… overleden!
6 Mei 2023… Charlie is maar 4 jaar geworden en Lennon nog niet eens 3 jaar! Allebei op een zeer bijzondere manier bij ons gekomen. Klik maar op hun foto voor het hele verhaal!
Ik kan nu niet anders dan huilen… van binnen tril ik en ik kan geen rust vinden. Ik weet het even niet meer… Zo heb je een hele kattenbende en zo zijn er nog maar vier, waarvan we nu al weten dat dagen van Guercio ook al geteld zijn….
Ieder krijgt wat hem toekomt, zegt Lex altijd, nou, dan ben ik wel een heel slecht mens….
Kijk eens wat ik kan? Heb ik van Burton afgekeken! Burton was de lieveling van het vrouwtje en nou ben ik dat: lekker puh!
Ik blijf het wonderlijk vinden dat er altijd wel weer één kat is in de groep die van deze achterlijke dingen doet! Het kan immers niet lekker liggen op zo’n rand van een stoel!
James is altijd heel aanwezig en vooral dingen van mij, dáár wil hij bij in de buurt liggen, of in beslag nemen!
Wat nou, niet op de puzzel liggen: hij doet gewoon alsof hij slaapt en weet dat ik dan vertederd ben!
Oma Myrna heeft nog geen idee wat haar binnenkort boven het hoofd hangt. Suzanne vond haar ‘smoezelig’ en daar had ze een punt. Dus Myrna is een paar dagen na deze foto door mij geschoren! (ik moest haar alleen beloven er geen foto van te plaatsen)
Oh oh, het was heel leuk om te doen, maar ik kan er nog niet mijn beroep van maken, vrees ik! Maar, na heel even tegenstribbelen, vond Myrna het al snel prima: zij had ook last van haar vacht!
Jahoor: het is zover: Lewis is jarig! De grote man is 1 jaar geworden en bij een verjaardag horen cadeautjes!
Veel over gehoord, dus toch maar besteld: een likmat! We gaan het uitproberen met Griekse Yoghurt van de Baas!
Mmmmm, dat ruikt wel heel apart!
Maar inderdaad, Lewis vindt het lekker en hij likt de mat netjes schoon!
Hij heeft ook een nieuwe (wat grotere) bal gekregen en ik wil hem leren dat hij bepaalde dingen wel en andere dingen (MIJN dingen) niet van tafel pakt, dus de bal op de krabpaal gelegd!
Normaal jat hij nog wel es wat van de salontafel, dus je zou denken dat hij deze bal wel meteen pakt, maar niets is minder waar: ik moet hem flink aanmoedigen wil hij zijn bal zelf terug pakken! Maar misschien heb ik hem nu wel duidelijk gemaakt wat wel en wat niet gewaardeerd wordt!
Feestje!!! Fleur en Sofie zijn een dagje bij ons te gast! Handig voor hen net in de week dat onze kussens van de bank opgehaald zijn om opnieuw gevuld te worden!
De teckels kunnen nu dus zónder hulp op de bank komen! En dat doen ze maar wat graag, want heel zielig, thuis hebben ze geen bank 😉
Myrna zit erbij en kijkt er naar, maar Fleur en Sofie zien maar één kat: een WITTE! Lennon is in hun ogen heel speciaal!
Jaja, de foto is overbelicht, dat weet ik heus wel, maar kijk nou toch eens: een kat in de vensterbank, een kat op tafel, een kat op de bank, 2 hondjes op de bank en een hond op de voorgrond. Zo ziet mijn ideale huiskamer er dus uit!
Een huis vol dieren, je kunt mij niet gelukkiger maken! Al moet ik bekennen dat ik enige nachtmerries heb over de komende zomermaanden. Er komen dan namelijk 3 katten logeren en dat is heel leuk maar ook heel veel extra werk!
Maar zover is het nog niet: Fleur is even in de hoek gezet door Myrna, dus ziet Lewis zijn kans schoon om naar Sofietje te gaan.
Oops, te laat, daar is Fleur alweer; Fleur denkt dat Sofietje verdedigd moet worden: niks is minder waar, maar vertel dat maar eens aan een teckel!
De rust is weer gekeerd en ja er lag dus nóg een kat in de vensterbank!
Het wordt tijd om Fleur even af te leiden. Lewis en Sofietje zijn ongeveer even oud en spelen graag samen.
Maar als Fleur het ziet, komt ze zich er altijd mee bemoeien, dus ik probeer Fleurtje even bezig te houden met de speelgoedbak!
En dat werkt: Lewis en Sofietje kunnen nu even ongestoord spelen met elkaar.
Lewis speelt op precies dezelfde manier met Charlie en al ziet het er misschien eng uit, hij doet echt zachtjes!
Andersom is dat wel anders: Sofietje doet niet zachtjes met Lewis hoor: die piept soms echt van de pijn als ze in zijn lip hangt, of in z’n oor bijt!
Zo klein als ze is, Sofie is het vrouwtje DUS de baas!
Lewis wordt weer vakkundig in z’n lip gebeten. Sofie leert voor tandarts geloof ik!
Lief he! Lewis vindt echt alles goed!
Ik ben zo ongelooflijk blij en dankbaar dat Lewis er is! Dieren, ze horen gewoon bij mij!
Een nieuw jaar, maar voor het zover was, moest Lewis eerst nog oudejaarsavond door zien te komen! Oh oh wat is hij bang geweest voor al het geknal en fluitende vuurpijlen! We hebben eigenlijk vanaf de kerstdagen de lamellen niet meer open gehad, om vooral zoveel mogelijk lawaai en lichtflitsen buiten te sluiten, maar er kwam natuurlijk nog veel te veel doorheen.
Deze foto’s hebben we de dag voor oudjaar gemaakt en hier gaat het nog wel met Lewis, maar vanaf een uur of negen op oudejaarsavond heeft hij piepend en hijgend tussen ons in op de bank gezeten. Ik heb toch al veel honden gehad en er was geen eentje bang van vuurwerk, maar Lewis dus wel. Z’n hele borst was drijfnat van het kwijlen van de stress. Zo zielig, want hoe leg je hem uit dat het echt zo weer over is. Moet ik wel zeggen dat om middernacht de vuurpijlen wel tegen onze ramen aan vlogen hoor! Het leek wel oorlog hier buiten!
Guercio is gelukkig nooit bang van vuurwerk geweest. Ik heb nog even aan Tutt gedacht; dat meisje was altijd zo bang dat ze drie dagen in de kattenbak woonde. Gelukkig hoeft zij het nooit meer mee te maken! Maar de poezels die we nu hebben zijn redelijk relaxed. Lennon is wel bang, maar gaat gewoon onder de bank zitten en de rest bivakkeert gewoon bij ons op de bank.
Vorige keer al even ter sprake gekomen: de krab-gitaar! Hier was ie dus nog helemaal nieuw en mooi. Zo grappig om dan te zien dat ze allemaal om de beurt er even OP willen zitten.
Lewis begrijpt het niet helemaal; ik heb hem namelijk net op z’n kleed gestuurd, omdat dit speeltje dus niet voor hem bedoeld is.
Myrna is weggekeken door Guercio: hij vindt dat hij nu aan de beurt is.
Niks ruzie maken, gewoon je even wassen om vooral duidelijk te maken dat je er ‘boven’ staat: I Love Cats!
Tja, drie weken later in een onbewaakt ogenblik heeft Lewis zijn kans schoon gezien…
Ja jij, mafketel!!! Je mag toch geen speeltjes van de poezels stuk maken!
Lekker ding wordt hij he? Hij groeit als kool en de laatste keer woog meneer 33,7 kg (11 mnd). Naar mensen toe is hij nog steeds een tikje verlegen, maar buiten, naar andere honden toe niet. Hij wil alleen maar spelen en stoeien!
Bij Lennon maakt hij weinig kans. Lennon hoeft maar naar hem te kijken en Lewis druipt af… en zo hoort het ook!
Dat geldt ook voor Oma Myrna, maar zeg nu zelf, daar zou je als mens zelfs bang van kunnen worden als ze zo’n donkerbruin gezicht op zet! Ze is echt hartstikke lief, maar kijkt eigenlijk nooit vriendelijk. 😉
Het is heel lastig om van Lewis een foto te nemen, want hij wil steeds met z’n neus naar de lens toe. Nee jongen, gewoon blijven zitten: láág blijven!
Niet een hele charmante foto, maar even ter illustratie hoe hoog Lewis nu is. Hij komt echt ruim boven de salontafel uit en alleen als de katten op de leuning zitten, zijn ze nog op gelijke ooghoogte.
Voor onze trouwdag heerlijk uit eten geweest met Brian en Margit: zo lief van hen! En natuurlijk nog even terug naar huis gegaan om de poezels te knuffelen. Margit is gek op ze en vooral James is heel brutaal… kijk maar wat hij met z’n poot doet!
Lewis vindt het reuze interessant en hij bedenkt zich nu vast dat Margit blijkbaar helemaal niet zo eng is als hij aanvankelijk dacht… ze heeft zelfs hele lekkere snoepjes bij zich!
En ja hoor, die lust Lewis ook wel! Op z’n eigen tempo, wanneer hij er zelf aan toe is, komt hij een snoepje halen bij Margit!
James is het er niet mee eens: hierrrrr met m’n snoep! Weer die poot op Mar haar arm!
Vooralsnog blijven Harrison en Charlie keurig zitten, maar ik vraag mij af, voor hoelang nog!
En ja hoor… Charlie laat nu ook weten dat hij snoep wil en wel NU!
Het lijkt een gewoonte te worden: m’n hobby verwaarlozen, maar ik heb stappen gezet om m’n leven te beteren! Ooit ben ik dit kattenblog begonnen onder de naam TCB Band, met een knipoog naar de begeleidingsband van Elvis. Elvis is de rode draad van mijn leven; ik heb Lex er door ontmoet, we hebben een Elvis website (gehad) en onze dieren hebben Elvis gerelateerde namen.
Maar zoals ik hier al moeite heb/had om maandelijks een update te plaatsen, op onze Elvis website werd ik geacht het dagelijks in de gaten te houden. Na 20 jaar werd het mij te veel. Te veel een verplichting, te veel moeite en te veel tijd… dus vorige week uitgesproken en met de historische woorden ‘so be it’ heeft Lex een afscheidsbericht geschreven. We zijn nu dus aan het afkicken.
Het is bijna 7 dagen geleden en ik heb eindelijk weer even tijd (en zin) om iets aan mijn eigen blog te doen. Eigenlijk zijn we toe aan de foto’s van Januari en Februari, maar die komen zo snel mogelijk. Ik kwam namelijk een aantal ‘vergeten’ foto’s tegen die ik nog wel de moeite waard vind om te delen. Dus vandaar, the Lost Album, voor de Elvis kenners onder ons!
Ik weet nog precies wanneer en waar ik boven en onderstaande foto’s nam: 1e ochtend van onze vakantie in Zuid Engeland. Letterlijk 1 minuut lopen vanaf mijn bed! Echt zo blij dat Lewis mijn hond is! Hij is een beetje gek, ondeugend, verlegen maar oh zo lief! Dit, hier op het kiezelstrand, bijna helemaal alleen, was echt een geluksmomentje! Het zal mij altijd bij blijven!
Ik ken toch best redelijk veel honden, maar ik heb er nog niet eerder eentje gehad die een echte rug-slaper is! Niet normaal toch?! En echt, als hij zo ligt, is hij heel diep in slaap! Volgens mij is het een goed teken, want een dier wat zo ‘open’ durft te gaan slapen, voelt zich veilig, dat kan niet anders!
Deze foto van Lennon mag niet ontbreken. Ik heb hem een paar maanden geleden helemaal geschoren en daardoor hem dus bijna niet op de foto gezet. Z’n vacht is hier alweer aardig aan het groeien, dus ik vond dat hij wel weer toonbaar is voor de rest van de wereld.
We hebben allemaal diep in ons hart onze voorkeuren. Als ik zeg dat alle dieren mij even lief zijn, is dat ook bijna helemaal waar. Maar James heeft wel een speciaal plekje in m’n hart hoor! Ten eerste omdat hij grijs is… ik ben stapel op grijze katten en James is niet de eerste in deze kleur waar ik verliefd op werd. Ten tweede omdat hij zo’n ongelooflijk leuk karakter heeft! Ik zeg het natuurlijk verkeerd, de kleur van een dier is niet het belangrijkste. Maar als je nu toch een kitten mag uitzoeken, tja, dan ga ik voor grijs en of zwart!
De baas werkt twee keer per week op kantoor en dan zijn Lewis en ik samen thuis. Op de één of andere manier is hij dan toch actiever dan anders. Misschien weet hij zo langzamerhand ook wel dat ik regelmatig met hem speel en samen gekke dingen doen. Ik ben bijvoorbeeld bezig om hem te leren blaffen op commando. Dat is, bij zo’n timide en verlegen hond als Lewis, wel een uitdaging. Hij blaft namelijk zelden! Dus leer hem maar een commando aan, zonder dat hij weet waar het voor is! Maar, we boeken vooruitgang!
Jaaaa kijk nou, zo lief dit! Guercio én Charlie alle twee op mijn schoot. Guercio ligt echt vol op de rug van Charlie te slapen! Charlie heeft zich er voor weten te wurmen, want hij is hier de TOP CAT. Hihi, tenminste, als Guercio het goed vindt. Gelukkig is die grote goedzak meestal liever lui dan moe, dus lukt het Charlie!
Bijna niet te zien, maar Guercio heeft dus een heel mooi neusje. Rondom zit namelijk nog een haarscherp zwart lijntje. Alsof het met een eyeliner getekend is. In z’n glorie dagen woog hij 10 kg. Nu nog maar net 8 kg. Maar zo samen met Charlie op mijn schoot, heb ik het heerlijk warm hoor. Op deze manier hoeft bij ons de kachel niet aan!
Nee geen foutje van mij: de foto is goed, alleen die gekke Lewis ligt weer eens ondersteboven op z’n rug! Kijk dan hoe leuk die achterpoten tegen de muur steunen! Lekker ding he!
Hihi, één oog gaat open: hij heeft me gehoord, maar blijft toch lekker rustig liggen! Ik ben heel benieuwd hoe zijn vacht uiteindelijk gaat worden als hij helemaal volwassen is.
Kussen, vetbedden, mandjes, we hebben van alles in het meervoud in de kamer liggen, maar lekker op het laminaat vindt hij heerlijk! In dit geval was het trouwens overmacht, want Guercio had zijn plekje in beslag genomen!
Een krabpaal in de vorm van een gitaar: van Brian en Margit gekregen. Whisky (hun poes) keek er niet naar om, dus ze vroegen of ik het voor de poezels wilde hebben. Eenmaal thuisgekomen realiseerde ik mij dat het niet altijd even handig is, want Lewis is er uiteraard ook nog. Maar ik probeer het zoveel mogelijk in de gaten te houden en apart te leggen als we gaan slapen…..
eh…. tot ik dat natuurlijk een keer vergeten ben!! Maar, alles bij elkaar hebben ze er lol van gehad! Gelukkig hebben we nog een grote krabpaal, waar ze zich op uit kunnen leven!
Lewis heeft eigenlijk vanaf het begin dat hij bij ons woonde een vriendje! Het is niet zomaar een vriend, hij heet Bobby, is 1 maand jonger dan Lewis en weegt bijna net zo veel. Ze zijn echt dol op elkaar, vanaf de allereerste keer dat ze elkaar zagen, was het liefde op het eerste gezicht. Hun oren werken ook hetzelfde… als ze elkaar zien dus gewoon NIET! Natuurlijk mogen honden niet zomaar overal loslopen, maar we hebben hier een losloopveldje (er lag ooit gras, maar de Gemeente Zoetermeer heeft het geloof ik opgegeven hier nog enige onderhoud te plegen), dus als we elkaar zien, dan proberen we ongeschonden het veldje te bereiken en laten we de jonge honden maar even uitrazen!
Kijk, en dan is dit het resultaat: een vreselijk vieze hond die helemaal uitgeput is…. zoooo moe!
En zoooo vies! Gelukkig heb ik een ‘waterblazer’ zodat ik hopelijk het ergste eruit kan blazen. Maar…
… het is dan wel handig dat Lewis blijft stáán! En kijk maar, hij is zo moe van het spelen, dat hij niet eens meer op z’n poten kan staan! Later sprak ik het baasje van Bobby en ook Bobby heeft de rest van de dag liggen slapen!
We zijn behalve Elvis fans en dierenliefhebbers zijn we ook nog opa en oma. Onze kleinkinderen kwamen een heel weekend logeren. Ik kan alleen maar voor mijzelf spreken, maar ik had vroeger dolgraag een opa en oma willen hebben met een hond en zes katten! Lewis is beslist nog niet op z’n gemak als de kindjes hier zijn. Hij vindt ze te druk en ze maken te veel lawaai, naar zijn zin, maar de meeste katten vinden het superleuk! James ligt hier op z’n favoriete plekje, naast mijn PC op het bureau. Jennifer vond het schitterend en begon een spelletje.
We waren samen bezig met het bedenken van een geheimschrift, toen James bij ons kwam liggen en Jennifer wilde dat James de kleur van de stift ging kiezen. Tja, hoe leg je dat nu uit aan een kat he?
Heel voorzichtig snuffelt hij aan de stift… tja, dan is het idee geboren he…. en we hebben het bewijs op film!
Kijk nu toch eens hoe lief en hoe schattig! Je hart smelt toch gewoon!!!
Ik schaam me diep! Op de één of andere manier is Lewis alweer 9 maanden en 32 kilo en dan sla ik gewoon een maand over met foto’s en een verhaaltje! Dan ben je ‘gewoon’ huisvrouw, zonder verplichtingen en dan nog heb je soms geen tijd voor je hobby’s! Gelukkig heb ik wel tijd voor m’n beestjes, want die gaan altijd voor! Maar terwijl we dus aftellen naar Kerstmis, kwam ik nog gewoon foto’s tegen van eind Oktober, toen we nog gewoon de balkondeur wagenwijd open konden zetten!
Lennon en Harrison hebben elkaar echt gevonden in hun ‘balkonliefde’! Negen hoog op de uitkijk, met duiven op het dak is natuurlijk wel heel fijn als je een kat bent! Het enige minpuntje is natuurlijk dat je er niet bij kunt! Ha! Pech! Maar het moet natuurlijk wél veilig en verantwoord blijven voor de poezenbende! De vacht van Lennon is nog niet helemaal op de normale lengte, na de scheerbeurt van afgelopen zomer, maar het gaat al wel weer de goede kant op.
Harrison gaat weer een zware tijd tegemoet. Hij vindt het vreselijk dat we nu de deuren weer dicht hebben (vanwege de kou natuurlijk), maar hij zal het er toch even mee moeten doen. Harrison kan niet tegen dichte deuren. Dan wordt hij heel vervelend en krabbelt net zo lang overal aan, tot ik hem z’n zin geef. Meestal laat ik hem dan even alleen in de zijkamer liggen, met heel veel kattenspeelgoed, en dan is het weer goed. Maar zodra het kan, zit hij weer op het balkon!
Normaliter liggen de vetbedden niet hier hoor: maar Lewis z’n bedden had ik weer even lekker gewassen en zo kunnen ze nog even goed opdrogen!
Ondertussen…. onder de vogelaars…. ligt Lewis lekker op het balkon. Hij doet het zó goed! Lewis is best een timide hond. Hij houdt niet van stemverheffingen en harde geluiden. Dan trekt hij zich terug. Ik ben er nog niet helemaal achter of het angst is, of dat hij gewoon niet van teveel drukte houdt. We hebben natuurlijk niet heel veel aanloop meer en hij is het meeste met ons alleen thuis. (hihi, of op vakantie)
Buiten vindt hij alles leuk en interessant! Ik zie zo vaak mensen lopen trekken aan hun hond: kom op, doorlopen, schiet op en zo voort! Maar eerlijk is eerlijk, wanneer je buiten loopt met je hond, dan doe je dat toch voor de hond?!!! Dan ben je daar op dat moment toch voor hem en niet voor jezelf?! Lewis mag van mij elke ochtend ‘rustig de krant lezen’ als we buiten zijn. Hij snuffelt het hele grasveld af, zoals ik vroeger de papieren krant door nam met een kop koffie! Lewis begroet ook elke hond: ook die nog 25 meter verderop is. Hij wil dan echt wachten tot de hond bij hem is, want tja.. het zou maar eens een vriendje voor het leven kunnen zijn, ja toch??? Zo jammer dat er dan mensen zijn die oversteken en met een grote boog om ons heen lopen, omdat Lewis zwart, groot én een herder is!
Goh gaat dat wel goed, vragen veel mensen, wanneer ze horen dat we ook katten hebben. Nou, kijk zelf maar! Natuurlijk gaat het goed; ik heb heel mijn leven honden én katten bij elkaar gehad en het is altijd goed gegaan! Alles valt en staat bij jouw eigen houding ten opzichte van de dieren. Met vertrouwen, liefde en begrip kom je een heel eind!
Myrna is onze enige poes én zij is familie van 3 van onze katers, dus zij is wel min of meer de ‘baas’. Lewis heeft dat ook feilloos door; kijk maar hoe Lewis zich een beetje terugtrekt zodra Myrna komt snuffelen! Ik heb daar helemaal niets aan hoeven doen! Myrna heeft al heel vroeg één keer geblazen naar Lewis toen hij te wild deed en vanaf dat moment is het onderling duidelijk én geregeld. Ik heb het vertrouwen in Myrna gehad dat ze niet kwaadaardig is, dus altijd eerst waarschuwt en vertrouwen in een pup die nog heel vatbaar is voor correcties.
Lennon en James zijn broers, maar niet uit hetzelfde nest, uit een nestje van een dochter van Myrna. Totaal verschillende karakters en uiterlijk! Zo jammer dat Lennon geen knuffelkat is! Maar gelukkig maakt James dat meer dan goed, want hij is werkelijk een soort ‘klittenband’-kat. Net als Charlie ligt hij het allerliefste op schoot, of in bed dicht tegen ons aan. James is momenteel de énige die werkelijk uit z’n doen is, wanneer ik er niet ben. Volgens de oppas is 14 dagen vakantie ook echt wel de limiet om op vakantie te gaan, want James trekt zich echt terug en is dan niet happy. Ik ook niet als ik langer dan 2 weken van huis ben, dus dat komt goed uit!
Dit spelletje heb ik een paar weken in de kast laten liggen en het lijkt wel alsof Lewis ‘vergeten’ is hoe het ook alweer werkt. Of ik heb oude snoepjes gebruikt die hij niet zo lekker vindt?? Hij had er in ieder geval niet zoveel zin in. Nou ja, geduld is een schone zaak: ik laat het hem maar even rustig uit zoeken 😉
Zien jullie dat zwarte ‘lijstje’ over de plank waar de platen staan? Zucht… dat is dus eigenlijk een reserve ‘armleuning’ voor onze nieuwe stoelen, maar zit er nu omheen omdat Lewis een hap uit die plank heeft genomen! Ja, je leest het goed: gewoon een hap uit de plank! We zaten gewoon in de kamer, meneer Lewis lag heerlijk te kluiven en ineens, KRAK, een hap uit de plank! De hoek is er dus niet meer. Gelukkig is het zo niet goed te zien. Maar ik heb inmiddels ‘anti knabbel’ spray gekocht en zo ongeveer elk stukje hout behandeld!
Ah, kijk em nu is lief liggen! Dit is zijn favoriete slaaphouding! Half op z’n rug, met zijn poten tegen de muur aan! En echt slapen he!! Als hij zo ligt, dan is hij echt in diepe rust! Zo lief! Wat kun je toch verliefd zijn op je eigen dieren he! Ik kan er niets aan doen, maar een leven zonder dieren om mij heen, hoeft voor mij niet! Natuurlijk is het hebben van 6 of 7 katten veel werk, natuurlijk baal ik ook van regen als Lewis naar buiten moet, maar geen dieren in mijn nabije dagelijkse omgeving, nee, daar word ik heel ongelukkig van!
Drie katten op de vensterbank: hoe heerlijk is dat! En ja, ze hangen wel eens in de luxaflex en ja, ze gooien wel eens wat van de vensterbank, en ja, die kussens op de bank en de stoelen liggen er vanwege de haren en JA, die plantenspuit in een huis zonder planten is voor Harrison als hij weer eens aan de tv zit te krabben. Maar de dag dat ik geen dieren meer mag hebben, mogen jullie mij een spuitje of pilletje geven! Ik hoorde laatst iets ergs: een vrouw van 75 mocht geen (oudere) kat meer adopteren uit het asiel, vanwege haar leeftijd!!!!!!! Echt, flik me dat nooit, want zolang ik zelf een kattenbak kan verschonen, heb ik recht om katten te houden!
Een zeldzaam moment: Lennon op z’n gemak boven op de tafel midden in de kamer. Meestal ligt hij in een mandje, of achter of onder de bank, wanneer hij niet het balkon op kan. Ik blijf het zo jammer vinden dat hij zo eenkennig is en blijft. Maar hij is gewoon zo. En een kat ergens toe dwingen, dat gaat nu eenmaal niet. Elke ochtend komt hij op het aanrecht z’n kattenmelk halen en als ik zijn nageltjes moet knippen, dan laat hij dat rustig toe, maar hij is geen schootkat en geen knuffelaar. En dat is helemaal okee!
Okee, terug naar de foto’s: Lewis vindt dat fototoestel maar niets. Telkens wanneer ik het pak om een foto van hem te nemen, houdt hij op met wat hij aan het doen is en gaat eikelig naar mij zitten kijken! Gekke hond, je was zo leuk aan het spelen met je kluif en daar wilde ik een foto van maken! En natuurlijk beweegt vrouwtje dan de camera te veel. Ik ben ook niet van het plaatjes schieten… dat is de baas zijn taak he!
Oeiii mooie witte tandjes! Negen maanden ben je inmiddels en je hebt mijn hart gestolen! Ik kan bijna niet wachten (jahoor, dat kan ik wel, de tijd gaat al veel te snel) tot je vacht zich ook helemaal ontwikkeld heeft. Ik ben benieuwd hoe zwart je blijft en hoe lang je haren zullen worden! De flufjes aan je oren zijn gelukkig nog niet verdwenen! We hebben sinds kort een ‘waterblazer’. Als je nat uit het bos terug komt, kan ik je heerlijk droog en schoon blazen en dan ziet je vacht er ook prachtig uit!
Ohhh wat krijg je nu van het vrouwtje? Dat ruikt lekker: een heus echt hertenbot! Het ruikt misschien wel lekker, maar het ziet er wel een tikje goor uit hoor! Deze tip kreeg ik van Els, mijn masseuse met gouden handen en groot hondenhart. Haar hond vindt dit ook heerlijk én het is ook geschikt voor dieren die allergisch zijn voor normale snacks. Niet dat Lewis dat is, maar een gewone kluif heeft hij in no time op: dit gaat langer mee!
Zo te zien vindt hij het wel de moeite waard!
Alsjeblieft mannetje van me: leef je maar lekker uit!
En…. vast: ik vermoed dat Lewis dit de komende uren niet meer los zal laten!
Heel gaaf om te zien dat er zelfs nog wat ‘vlees’ aan zit!
Goedgekeurd! Ik zal het wel goed in de gaten houden, want er zit ook een stukje aan wat iets ‘losser’ lijkt te zitten.
Maar voorlopig heeft hij wel wat te doen!
Het feit dat deze foto’s scherp zijn, is het bewijs dat de baas de foto’s genomen heeft! (zou hij vaker moeten doen he!)
Ah, dat tongetje! Hij vindt het echt lekker!
Blij Ei!
Even gek doen bij de baas! Lewis wordt dus steeds groter! Als hij rechtop staat, is hij al net zo groot als dat ik ben: 1.60m. Lex is hier gewoon aan het werk, maar Lewis kwam even gedag zeggen!
Ik kon het niet laten om een paar foto’s te maken, ook al zijn ze niet haarscherp. Het laat wel goed zien hoe Lewis zich gedraagt als we gewoon samen thuis zijn.
Het enige nadeel is het feit dat zijn nagels zo hard zijn. Soms springt hij tegen mij op, terwijl ik er niet op bedacht ben, en dan heb ik de striemen op m’n lijf staan. En JA, we leren hem ook om niet te springen, maar als we niets zeggen dan doet hij dat best wel eens en van ons mag dat dan ook!
Happy hond, hij vindt het heerlijk om zo even geknuffeld te worden!
Baasje houdt het langer vol dan het vrouwtje: zijn armen zijn sterker he!
Oh jee, mag je ook nog op z’n hand kluiven?
Dat is bij het vrouwtje ten strengste verboden he!
Oh heb je weer een andere kluif te pakken? Dit is een oudje van Els he? Die heb je van haar gekregen en je vindt het nog steeds lekker!
Ik heb nieuws voor je Lewis: ik heb nieuwe kluiven besteld. Er komt binnenkort een nieuwe zending binnen!
Want zeg nu zelf: je verdient het aller aller beste!
Inmiddels is de logeerpartij van Rembo afgelopen en is hij weer thuis bij zijn eigen vrouwtje én kattenvriendjes. Maar zoals er vaak gezegd wordt: gelukkig hebben we de foto’s nog! Zonder gekheid, het was heel leuk. Rembo is een heerlijke kat en hij heeft zich keurig gedragen. Mijn boeven hebben zich gedragen zoals altijd: gastvrij en makkelijk!
Voor de oplettende kijker, jaahaaa, wij hebben een nieuwe eethoek! Het staat wat ‘ruimtelijker’ dan de vorige tafel met stoelen. Het maakt de poezels niets uit waar zij hun behaarde achterwerk neerleggen, oude tafel, nieuwe tafel, hoe zo tafel is niet van ons? Wij liggen er toch op!
En zo is het ook: ik heb geprobeerd ze bij te brengen dat als er een tafelkleed ligt, ze er niet op mogen… dat werkt voor 75%, schat ik zo. Garantie tot de deur, want mijn bakje yoghurt is te lekker om vanaf te blijven uiteraard!
Ahhh prachtige Rembo: ik hou van zwarte katten! Hij is niet helemaal zwart zoals Scheff en Jerry waren, maar ik vind em leuk! Eenmaal thuis was het overigens ook meteen weer helemaal goed: Rembo is heel makkelijk!!
Kijk hier maar… James is de klos, bij Lewis, (sorry voor de bewogen foto, maar het gaat vooral om Rembo). Ondanks al die drukte bij hem, geeft ie geen krimp… blijft gewoon rustig liggen! En dat voor een kat die geen honden gewend was!
Hihi, de énige, echt de énige hier in huis waar Rembo wel voorzichtig bij was, is Myrna! Moeder Overste wil je uiteraard niet boos maken! Niet dat ze dat vaak is hoor, maar Myrna accepteert geen gedoe aan d’r lijf!
Ze heeft bij haar fokker voor prachtig nageslacht gezorgd, maar is nu heerlijk met pensioen, hier bij mij! Haar vacht is een ramp om op orde te houden, (net als vroeger bij King), maar zij en ik zijn dikke vriendinnen geworden!
Tja, een nieuwe eethoek en nieuwe stoelen.. de oude stoelen moesten dus bij het grof vuil gezet worden. Uiteraard ben ik even alles nagelopen of er nog meer weg kon. Ik wilde dit mandje eigenlijk ook weggooien, maar toen ik het wilde pakken, (ik had het alleen tijdelijk op het balkon gezet), merkte ik dat het bezet was! Sterker nog, ze gebruiken het nog vaker dan toen het in huis stond! Inmiddels staan de 3 kattenbakken ook op het balkon, dus ik laat het voorlopig maar staan. De poezels vinden het heerlijk en voor ons is het balkon toch veel te warm om op te zitten.
Ja en als ik naar het balkon loop, gaan er altijd wel een paar poezels met mij mee….
Rembo heeft Harrison al zien liggen…..
Hee maatje, heb jij je verstopt?
Pech, ik heb je gevonden!
Oei, wat hoor ik daar nu weer?
Jahoor, James is ook in aantocht!
Even hallo zeggen…..
En ja Rembo snuffelt even terug….
James begint z’n koppie te likken….
Nu zien jullie het zelf, hoe lief en hoe goed het hier gaat!
Rembo heeft een wasbeurt te pakken!
Keurig gewassen, lekker samen met Lennon op de uitkijk naar vogels!
Rembo vindt het buiten zijn net zo heerlijk als dat Lennon het vindt!
Ik heb horen fluisteren dat hij thuis ook een soort van buitenren gaat krijgen!
Misschien ten overvloede, maar Rembo is dus ook gewoon volwassen he! Lennon is maar een paar maanden ouder, maar wel veel en veel groter!
Dit was het weer voor deze keer. Op dit moment zorg ik ook voor Pablo en Freddie, maar die zitten gewoon in hun eigen huis. Zij hebben dieet voer en het is een beetje lastig om volwassen katten uit elkaar te houden met voer. Over een paar weekjes komen Fleurtje een Sofietje logeren, dus ik geniet nu even van de ‘stilte voor de storm’ 🙂
We zijn nauwelijks bekomen van de komst van Lewis of het volgende evenement dient zich al weer aan. Ik wist het, het stond in mijn agenda, maar ik was even vergeten dat het nu al zou zijn. Rembo komt logeren! Rembo is één van de katten van een vriendinnetje en Rembo is ondeugend: ze durft hem niet thuis te laten bij haar andere katten en de oppas, want Rembo is een soort Houdini. Dus Rembo komt logeren! Rembo is géén honden gewend én heeft een nogal groot ego, maar is klein van stuk. Niemand kan dus voorspellen hoe het zal gaan, maar ik heb er alle vertrouwen in.
Eerst nog even een paar foto’s van Lewis. Hij is hier met zijn andere snuffelspelletje bezig. Deze is iets lastiger, want behalve dat hij de schuif moet ronddraaien, moet hij hem ook van links naar rechts bewegen. Nou, dát snapt hij nog niet helemaal.
Maar Lewis heeft er iets op gevonden: als je het hele ding in z’n totaal omhoog slingert dan valt bij het neerkomen op de grond er telkens wel 1 snoepje uit. Gelukkig voor mijn onderburen zitten er slechts 10 snoepjes in, dus dat valt alles mee 😉
Ja knul, die met die gele blokken had je sneller voor elkaar he? Maar, doe je best maar, je bent een slimme hond!
Pffftttt… keuzes keuze…. speelgoed, spelletjes, kluiven… Lewis heeft het er maar druk mee!
Lennon is nog niet helemaal op z’n gemak bij Lewis, maar hij durft toch al langs te lopen.
James daarentegen is volledig op z’n gemak. Hij heeft al in de gaten dat hij sneller is dan Lewis en dat Lewis geen kwaad in de zin heeft. Hij is dan misschien af en toe wat onhandig met die grote poten van hem, maar hij bedoelt het heel goed.
Dit is dus amper 3 weken nadat Lewis hier in huis is gekomen he! Mensen doen soms zo spastisch over katten en honden bij elkaar, maar ik ben ervan overtuigd dat het aan je eigen instelling ligt en een beetje gezond verstand!
Ondertussen…. onze eettafel is weg en dat terwijl Rembo dus net gebracht is. Ik heb bewust de strijkplank in de huiskamer gezet, zodat Rembo eerst rustig vanuit de hoogte kan rondkijken. Hij heeft een paar uur in een dicht mandje gezeten en nadat al mijn poezels ‘langs waren geweest’ heb ik de kap van het mandje gehaald zodat hij beter in de rondte kan kijken. En dat doet hij dus: hij ziet hoe Lewis aan het spelen is, hoe James er rustig naar ligt te kijken en hoe Lennon rustig door de kamer loopt. Er gaat heel wat om in dat koppie van hem!
James maakt zich niet druk. Hij heeft allang in de gaten dat Rembo geen bedreiging vormt.
Lewis heeft het veel te druk met kluiven. Hij weet van gekkigheid soms niet welke kluif hij moet pakken. Hij heeft van Brian en Margit ook een heerlijke kluif gekregen en deze hieronder van de baas. Maarja, hij heeft dan ook zijn melktandjes nog en lekker kluiven is alleen maar goed voor hem op dit moment.
Ja hoor, daar is tie dan! Rembo is zonder dat we het gemerkt hebben het hele huis al door geweest en eindigt dus hier op mijn bureaustoel. Hij is voor de helft van Perzische afkomst, maar in z’n koppie denkt hij dat hij de Koning van Perzië is. Hij vindt het werkelijk vreemd dat de poezels geen kniebuiging voor hem maken geloof ik. Man man, wat een ego heeft dit kleine beestje 😉
Ik wil dus heel graag een foto van Rembo met één van mijn kanjers samen, maar het is nog even niet gelukt. Maar, ten opzichte van de kaars in de vensterbank kunnen jullie wel een beeld vormen van de grootte van Rembo, denk ik.
Hihi, hier zit Charlie dus ook op de vensterbank en Charlie is een mini Coon! Lachen toch!
Rembo strekt zich bewust helemaal uit, voorpoten languit naar voren, om zich maar zo groot mogelijk te maken, maar ik vrees dat het nog geen indruk maakt knul!
Ondertussen, bromt hij er dus vrolijk op los. Zo klein en zo’n grote mond, het is om te gillen!
Charlie is dus ook absoluut Niet Onder De Indruk! Maar dan komt Rembo toch in beweging.
En wanneer Rembo inderdaad helemaal naar Charlie toe kruipt en áchter de luxaflex gaat liggen brommen, houdt Charlie het voor gezien en springt hij weg.
Hier gaat het dus nog prima, maar uiteindelijk heeft het gebrom van Rembo dus wel effect 😉
Maar, nog even een idee van de tijd: dit is dus binnen 24 uur na binnenkomst he! En dan al samen op de vensterbank: ik vind het stoer!
Rembo heeft ook de zijkamer ontdekt en daar ligt heel veel kattenspeelgoed. Hij vermaakt zich opperbest! Blij dat het zo goed gaat, want hij blijft ruim 3,5 week logeren!
Deze maand staat weer helemaal in het teken van ‘logees’! Mijn poezels weten het nog niet, maar Dante, Otis en Loki komen een paar dagen logeren. Iets met ‘drukke baasjes’ en ‘nieuwe kozijnen’ en daar wil je als Maine Coon natuurlijk liever niet bij zijn! Vier hoog en dan geen ramen? Beetje gevaarlijk!
James is inmiddels gelukkig helemaal genezen van die akelige plek bij z’n kop. Na een maand uitsluitend zijn eigen voer gegeten te hebben, durf ik wel te zeggen dat hij daar dus niet allergisch voor is. Vandaag vond ik het tijd om ook weer eens iets anders uit te proberen: snoepjes, dus nu maar afwachten of hij geen gekke plekken krijgt….
Inmiddels weet ik dat het goed is gegaan, ook met deze snoepjes, dus ik mag dan eigen-wijs zijn, niet voor dierenarts geleerd hebben, maar James was dus nergens allergisch voor en het was dus toch ‘gewoon’ dat wondje wat hij zelf heeft opengekrabd. Het was een vrij diepe wond van een nagel of tand van Charlie, dus dat het ging kriebelen tijdens de genezing is niet zo gek. Al met al blij dat het achter de rug is.
Lennon en Harrison zijn heel handig met de snoeptoren. In no – time hengelen ze alle snoepjes op de grond en ja, de rest profiteert daarvan! Ik ben blij dat Harrison inmiddels iets rustiger geworden is en al ging het tegen mijn principes in: de plantenspuit van Lex heeft toch wel voor een doorbraak gezorgd. We hoeven nu alleen nog maar naar het ding te wijzen. of Harrison knijpt z’n ogen al dicht en rent weg. Denk nu niet dat we de hele dag bezig zijn hem nat te spuiten hoor, want zo erg is het nu ook weer niet, maar als ik met die gammele rug van mij ’s avonds eindelijk lekker op de bank zit, is het niet fijn om steeds op te moeten springen.
Guercio, ooit m’n Benjamin, nu de oudste van het stel. Hij is nu ruim 10 jaar en ik hoop dat hij nog een paar jaar mee gaat. Ben wel even klaar met afscheid nemen, eerlijk gezegd! Maar zo groot als Guercio is geworden, zo groot wordt deze generatie Coontjes beslist niet. En dat is misschien maar goed ook, want zulke hele grote katten zijn prachtig, maar als dat betekent dat je ze maar zó kort bij je mag hebben, is het wel iets om even over na te denken.
Hahahahaha, dat doet ie anders nooit…… riep ik meteen, toen ik vanuit m’n ooghoek iets ‘vreemds’ op de plank zag zitten. Mag natuurlijk absoluut niet, maar toch maar eerst even het fototoestel gepakt, want kijk James nu toch eens zitten!! De schavuit! Hij kan een potje bij mij breken, maar dat wisten jullie al denk ik. James is echt zoooooo speciaal en lief; ik geloof niet dat ik ooit al es boos op hem ben geweest!!
Maarja, dat zeg ik natuurlijk van al m’n poezels want ze zitten allemaal stuk voor stuk in mijn hart. Ik hou van dieren, ben gek op honden, maar m’n coontjes…… die zijn het belangrijkste voor mij! Kijk hieronder nu toch es… en nee, dit is niet een uitzondering hoor. Dit gebeurt elke dag, tijdens het avondeten. Ik zit echt met m’n achterwerk tegen de leuning van de stoel, maar Charlie, kleine gekke malle lieve Charlie wurmt zich er altijd tussen.
Zo ligt hij dus terwijl wij aan het eten zijn en als ik dan klaar ben en op sta… dan valt hij dus pas van m’n rug af, in de stoel. Negen ons woog hij toen we hem mee mochten nemen. 5 maanden oud…. en nog kleiner en lichter dan een pak suiker! Ik hoor de dierenarts nog zeggen: hecht je niet te veel aan hem, want….. nou, alweer iets waar ze ongelijk in hebben gekregen: Charlie doet het fantastisch en ik ben stapelgek op hem!
Nieuwe tafeltjes én het bewijs dat Harrison best op Lex gesteld is geraakt. Ze zitten bijna dagelijks samen te ‘gamen’ op de bank. Zolang we de plantenspuit binnen handbereik hebben, gedraagt hij zich prima. Ja, Lex ook 😉
Die nieuwe tafeltjes waren wel het wachten waard; ik ben er blij mee. Als ik ’s avonds lekker op de bank zit, hoef ik niet meer overeind en kan ik overal bij. Tenminste, als niet stiekem Harrison en Myrna op mijn plekje gaan liggen. Ik zit daar namelijk normaliter tussenin.
Harrison lag echt meer richting rechterkussentjes, maar hij is meteen op mijn warme plekje gekropen toen ik even opstond. Zo hebben alle poezels hun eigen plekje, al naar gelang de tijd van de dag. Myrna ligt ook graag bij mij op de bank. Klein detail….
Kijk eens waar ze haar pootje heeft!?! Zo schattig, op de rand van het blad! Lief toch!! Zo komt Myrna midden in de nacht altijd even bij mij langs op bed. Ze ligt het allerliefste op mijn hoofdkussen, met haar voorpoten in m’n haren. Maar daar ben ik meestal niet zo van gediend, want ja, ze zet rustig haar nageltjes in m’n hoofd. Ze bedoelt het goed, maar meestal zorg ik dat ze dan met zachte dwang naar m’n buik verhuist. M’n hoofdkussen is van mij en deel ik liever niet!
Hoeraaaa visite! Fleurtje kwam gezellig even een paar uurtjes langs. Lennon vindt haar bijzonder interessant. Fleurtje Lennon ook, maar ze heeft hem nu nog niet in de gaten. Fleur is geen fan van kleine witte hondjes, dus zodra Lennon ‘in beeld’ is, kan het zomaar gebeuren dat ze achter hem aan gaat!
Op dit moment heeft Fleur nog andere dingen aan haar hoofd, maar dat zal vast niet lang meer duren….
Kiekeboe, ja zie je wel… Lennon is gesignaleerd! Nou jongen, kijk maar uit, het is nu gedaan met de rust!
James komt ook even kijken, maar het kan Fleur niks schelen: Lennon is wit… en wit betekent ACTIE in Fleur haar woordenboek. Het blijft een leuk gezicht: een hondje wat de helft kleiner is dan een kat! Fleur weegt zo’n 3 kg, terwijl de meeste Coons hier ruim meer dan 6 kg wegen!
James, je hebt pech, alle aandacht is voor Lennon, sorry jongen!
Guercio weegt trouwens ruim 9 kg, maar ja, hij is dan ook van een vorige generatie Maine Coons. Denk nu niet dat Guercio bang is voor Fleurtje hoor, omdat hij hier in het huisje ligt. Guercio lag hier al toen Fleur binnenkwam en het kan hem absoluut helemaal niets schelen of er nu wel of niet een teckel door het huis loopt. Guercio stapt langs Fleurtje alsof hij haar helemaal niet eens ziet staan. Hoe bedoel je, arrogant?!
Lennon en Harrison, ze waren allebei ‘alleen’ in een groep en nu zijn zijn samen! Vanaf het moment dat de balkondeur open is gegaan, is Harrison op het balkon te vinden, samen met Lennon. Ze kunnen het goed vinden en spelen ook regelmatig samen! Geen van beiden schootkatten, al liggen ze wel graag in de buurt!
Ze weten het hier nog niet, maar ik heb een hangmat voor mijzelf gekocht! Zodra het zonnetje weer gaat schijnen gaat deze dame lekker van de zon genieten en zullen de poezels het balkon weer moeten delen!
Maar, eerst nog even voor de volgende gasten zorgen: Otis, Dante en Loki komen logeren. Ze blijven niet lang dit keer. Eens kijken of ze de boel nog herkennen van de vorige logeerpartij?
Hahahaha, die Loki! Thuis is hij de bangerik en hier is hij de stoerste van het stel. Hij loopt zelfverzekerd de kamer door en zoekt meteen James weer even op. Zo schattig!
Otis is een ander verhaal. De vorige keer terroriseerde hij onze poezels en blies en gromde er de hele dag op los. Nu lijkt hij iets rustiger, maar na een paar dagen is het mij wel duidelijk. Hij gromt niet omdat hij boos is, maar omdat hij bang is. Held op sokken dus! Dante doet gewoon zijn eigen ding!
Loki heeft natuurlijk echt ‘mijn kleuren’…. Ik ben en blijf dol op grijs en vind Loki een pracht kat!
James lijkt een beetje teleurgesteld dat ze er allemaal al uit gekropen zijn; hij wil toch nog even een ‘statement’ maken, door bovenop de mandjes te gaan zitten.
Over statement gesproken… Otis bekijkt het graag van een afstandje. Zo lekker hoog, vindt hij het wel okee.
Het fototoestel ligt tegenwoordig op een andere plek, dus ik heb nog een paar foto’s met m’n telefoon gemaakt. Dante ging overal met mij mee naar toe. Badkamer, toilet, balkon, keuken…. heel gezellig!
Het bewijs dat de logees gewoon lekker mee doen met de groep…
Otis maakt er alleen wel een zooitje van….
Dante kwam gewoon op het aanrecht erbij….
Dit is dus het ochtendritueel…. en voor het geval jullie er nog aan twijfelen….. LEX is hier dus de schuldige van! Hij zet elke ochtend voor de poezels de kraan even aan, zodat ze allemaal even lekker vers water kunnen drinken. Ik ben dus niet de enige hier in huis die van de poezels houdt, maar verklap dat maar niet en zeg het vooral niet tegen hem!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: er zijn weinig foto’s dit keer. Ik zit niet zo lekker in m’n vel én James ook niet. Zelfs twee keer met hem naar de dierenarts geweest en wie mij kent, weet dat ik niet zo heel snel naar de DA ga. James had een wondje bij zijn oor, overduidelijk van het stoeien met Charlie. Charlie is een doerak: hij speelt mét nagels, denkt dat hij “Mister Wonderful Himself” is…. waar hij natuurlijk helemaal gelijk in heeft, maar James is gewoon te lief én te klein van stuk om van een eerlijke strijd te spreken.
James, m’n lievelingetje had dus een na een paar dagen een flinke korst op z’n kop. Tot zover, niets aan de hand zou je zeggen, maar… toen het ging genezen, ging het jeuken en heeft hij de korst eraf gekrabd, of gestoten. Het ging van kwaad tot erger en om te voorkomen dat eventueel kleine kinderen naar deze foto’s kijken, zet ik géén foto van de wond online, want dat was echt om van te schrikken. Door het krabben was het een hele grote plek geworden, van z’n oor, tot het randje van zijn ooglid.
We hebben toen een kraag voor hem gekocht. Maar… we hadden absoluut géén rekening gehouden met het effect wat dát op de poezels zou hebben! Het was een kap met klittenband! Zodra we de kap om wilden doen én het klittenband van de éne kant van de kap tegen de andere kant van de kap kwam en dat typerende geluid gaf….. werd James h e l e m a a l gek en stoof in blinde paniek de kamer in. Dáár schrok de rest zó erg van, dat Lex en ik echt allebei even aan de grond genageld stonden, waarbij ik nog net de schemerlamp kon tegenhouden voor die op de grond zou vallen.
Om een lang verhaal iets korter te maken: we hebben James weer te pakken gekregen en toen we beseften dat het geluid van klittenband vlakbij zijn oor, voor hem natuurlijk een oorverdovend geluid was geweest, konden we daar een beetje rekening mee houden, maar de anders zo rustige James was helemaal over z’n toeren. Hij heeft een dag over de grond ‘geslopen’ in plaats van gelopen, want hij vond het maar niets natuurlijk, zo’n kap om z’n nek!
Waar we géén rekening mee hadden gehouden bleek later…. Charlie, Meneertje Het Grote Ego, was zo erg geschrokken van James dat hij 3 dagen en 3 nachten in het hoekje van het aanrecht in de keuken heeft gezeten!!! Zelfs als hij James alleen maar zag, met die stomme kap om z’n kop, kroop hij nog verder weg. Niet erg geslaagde actie dus!
Toen ik na een kleine week de kap heel even goed wilde doen en James zich los wrong, heeft hij binnen 3o seconden kans gezien de inmiddels dichte wond weer helemaal open te krabben. Dus, einde geduld: foto gemaakt van de wond, dierenarts geappt en we konden binnen een uur terecht!
Daar werd per direct het vonnis geveld: allergische reactie! Ik stond echt met open mond van verbazing! Dit blog staat openbaar, iedereen kan het lezen en wat ik schrijf, daar kan ik dus aan gehouden worden, maar ik ben het er zó niet mee eens, met die diagnose!!! Maar goed, punt van discussie, ook hier in huis, want Lex zegt (terecht overigens): jij hebt er niet voor geleerd schat! Toch gaat dit helemaal tegen mijn gevoel in: ik geloof er vooralsnog niet in.
Na even heen en weer gepraat te hebben met de dierenarts assistente en de dierenarts zelf, is het vermoeden dat het een voedselallergie betreft, want andere allergieën zijn onwaarschijnlijk. Ik heb niets veranderd in huis, geen nieuw wasmiddel, nieuw parfummetje en hij heeft géén vlooien. Er is alleen een nieuw merk kattensnoepjes in huis geweest, maar volgens mij heeft James daar minimaal van gegeten.
De zogenaamde ‘hot spots’ die huisdieren wel eens krijgen van het voer, komt voor 95% van de gevallen door het graan in het voer. Zita heeft daar ook last van gehad en toen we vers vlees gingen voeren ging het weg. Het voer wat ik nu voor de katten heb, komt uit Duitsland en is graanvrij! Dus, ik geloof er niet in. Maar, James moest geholpen worden, dus om per direct iets voor hem te kunnen doen, werd er besloten hem een injectie met Prednison te geven.
Dit is best wel een heftige behandeling, maar om de cirkel van jeuk en krabben te doorbreken wel nodig. Bovendien kon er geen antibacteriële zalf gegeven worden, omdat de wond té dicht bij zijn oog zat. Na een paar dagen ging het met de wond wel goed, maar leek James het benauwd te krijgen. Hij zat echt uren met z’n bak open en moest regelmatig kokhalzen.
Nu weet ik na Millie heel goed hoe een benauwde kat eruit ziet, maar ik ging toch twijfelen. Dus de dierenarts maar weer gebeld. We mochten weer meteen komen. We troffen een Poolse Engels sprekende dierenarts aan, wat de uitleg toch een beetje bemoeilijkte, maar ik moet bekennen: James werd zeer grondig onderzocht! Echt benauwd vond zij hem niet, maar ik had gelukkig een foto gemaakt van hoe James dus met zijn bak open had gezeten en dat vond zij ook vreemd.
Tot Lex zich ineens herinnerde hoe fanatiek James de eerste dagen geprobeerd had de binnenkant van die kap te likken. Toen de dierenarts in zijn bek en keel keek, bleek dat zijn strottenhoofd geïrriteerd was. De rand van de kap had blijkbaar een aantal dagen tegen zijn strottenhoofd gedrukt en daardoor had hij ‘keel pijn’ gekregen en was dus met zijn bek open gaan zitten… Pfffftttttt dit klonk mij ook heel aannemelijk in de oren, dus kap afgedaan en zonder verdere medicatie weer naar huis. De injectie die hij die week ervoor had gehad zou nog een week doorwerken, dus het zou wel goed komen.
Na nog eens een week was de wond helemaal genezen en zat er alleen nog maar een kale plek. Tot… er ineens weer een wondje zat. Of dit wondje komt van het krabben omdat het jeukt vanwege de genezing, óf omdat hij misschien toch allergisch ergens voor is, moeten we nu dus nog afwachten. Ik hoop dat ik gelijk heb, want het zal heel veel gevolgen hebben als we inderdaad ander voer moeten gaan geven aan één van onze poezels.
Ik vind het nu nog te vroeg om mijn ongelijk te bekennen en wacht het toch nog even af… maar er zal ongetwijfeld een vervolg op dit verhaal komen! Nu dan toch nog een paar foto’s van de poezels van de afgelopen weken.
Vechten met de baas! Het lijkt alsof de foto bewogen is, maar het is Guercio die zo bewoog: stoeien met de baas, kijk maar hoe stevig hij de hand en arm van Lex vast houdt!
Myrna ligt graag op mijn plek: Harrison heeft gezien dat het de beste plek van het huis is en is bij haar gekropen. Dit is een primeur, dus vandaar dat er een foto van gemaakt moest worden!
Het gaat gelukkig steeds beter met Harrison! Het lijkt wel alsof hij eindelijk een beetje van zijn stress afkomt.
Harrison is hier gekomen omdat hij zijn maatje verloren was en zich eenzaam voelde. Lennon was niet ‘eenzaam’ met zoveel katten om hem heen, maar hij had niemand om mee te spelen en dát is nu aan het veranderen. Ze zoeken elkaar steeds op!
Harrison is iets ouder dan Lennon, maar nog super speels, dus dat komt wel goed met deze twee.
Eindelijk een rustige Harrison! Zo zie je maar, als je een kat herplaatst, geef hem dan wél de tijd om even tot rust te komen en te laten wennen. We zijn namelijk al 3 maanden verder en ik kan eigenlijk nu pas zeggen dat de stress uit z’n lijfje is! Hij heeft inmiddels ook helemaal uit zichzelf bij mij op schoot gelegen en lijkt ook te luisteren naar zijn nieuwe naam.
Hij krabt gelukkig ook niet meer constant aan de tv, de monitoren en deuren. Wel is hij helemaal idolaat van ‘springveertjes’: dus ik heb meteen maar 27 van die dingen gekocht, inclusief houten kistjes om ze in op te bergen, zodat we altijd een speeltje tevoorschijn kunnen toveren als we zijn aandacht willen!
Totaal NIET mijn kleur, maar het loopt nu eenmaal in het leven niet altijd zoals je verwacht!
Myrna is ook een herplaatste poes: in mijn lievelingskleuren: grijs en zwart. Ooit komt er weer een hele zwarte Maine Coon Kater, zoals Scheff was! Oh wat vind ik dat toch mooi! Maar voor nu ben ik heel tevreden met m’n poezels!
Lennon, inmiddels 1 meter 30 lang, was ook niet mijn eigen keuze. Maar hij wordt wel heel groot en stoer!
