Hey Loes, mogen onze katten weer bij jou logeren? Dante, Otis en Loki zijn de katten van onze zoon en schoondochter! En natuurlijk mag dat: alhoewel, ik moest dit keer wel even ’toestemming’ vragen aan onze lieve vriendin Astrid, die ook altijd op onze poezels past. Want, een gedeelte van deze logeerpartij zullen we zelf niet thuis zijn. Maar Astrid vond het geen probleem. Immers, ik had zelf altijd 7 poezels en toen paste ze ook op. Nu ik er zelf nog meer 4 heb, is het helemaal niet overvol.
Guercio zit meteen op tafel, bij de mandjes. Hij heeft direct in de gaten dat de 3 jongens er zijn!
Deurtjes open en … floep Loki is em al gesmeerd!
Dante en Otis hebben geen haast en kijken eerst waar ze zijn; James meldt zich ook al op de stoel!
Hey ben je er weer, lijkt James te denken? Otis is namelijk het evenbeeld van onze Lennon, die we net verloren zijn!
Dante maakt geen aanstalten om in beweging te komen: hij kijkt de letterlijke kat uit de boom!
Maar uiteraard, kan ook hij zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen: hij komt ook naar buiten!
De jongens zijn hier eerder geweest, maar…. toen was Lewis er nog niet, dus dat ruikt toch allemaal een beetje anders!
Otis wéét dat dáár het balkon is: hij ruikt het al!
Hehe, z’n broer komt ook in beweging!
Dante heeft geen haast en dat is helemaal prima; door ze hun eigen tempo te gunnen, is er ook geen stress!
Ondertussen…. op de stoel….. hangt Guercio! Onze hang-oudere! Helemaal zen, ondanks de visite!
Loki is al snel op z’n gemak. Heel apart, als wij bij hem op visite zijn, zien we hem niet, maar hier is hij altijd de eerste die gewoon z’n eigen gang gaat.
Dante verplaatst zich als enige nog alleen via de tafels, kast, bureau, bank en krabpaal. De grond, waar Lewis loopt, is hem nog een stap te ver!
Mijn clown, James, zal het allemaal een zorg zijn: als hij maar lekker bij het vrouwtje kan en mag liggen is het goed.
Ja jongen, strek je nog even verder uit!
Al m’n andere dieren lopen altijd weg als ze mij met de camera in de weer zien, maar James niet hoor! Hij poseert graag!
Om op te vreten toch??? Oh jochie, if only…. was je vriendje er nog maar!!!
Dante kijkt toe; veilig op de krabpaal, houdt hij alles in de gaten.
James heeft inmiddels een watje te pakken. Ja, ik lak mijn nagels wel es achter m’n pc, dus hij heeft een verdwaalde wattenpad gevonden.
En alles van het vrouwtje ruikt lekker he knul? Dus lekker vrijen met een wattenpad moet kunnen!
Al deze foto’s zijn dus binnen 48 uur na aankomst genomen! Zo snel zijn katten, nee, ik moet zeggen, zo snel zijn Maine Coons, dus gewend.
Ze hebben NUL keer lelijk tegen elkaar gedaan. Alleen tegen Lewis wordt af en toe geblazen, maar dat is dan ook het enige.
Het toppunt van acceptatie: keurig samen op de tafel en je niet druk maken!
Wederom ligt Loki gewoon op de grond! Keurig met de poten over elkaar, zoals heel veel Maine Coons doen!
Dante heeft de vensterbank ontdekt!
Kiekeboe!
Jahoor jongen, je mag ook hier liggen, als jij dat fijn vindt!
Katten mogen nu eenmaal bijna alles bij mij!
Ik zal proberen Otis de volgende keer wat vaker op de foto te zetten, maar hij is lastig ’te vangen’. Als hij de camera ziet, is ie weg!
Het gaat niet zo goed met mij. Het verlies van Charlie en Lennon heeft meer los gemaakt dan ik wilde. Zoals iedereen die heeft, heb ik ook triggers die oud zeer omhoog halen. Ik heb dus heel weinig foto’s gemaakt, de afgelopen maand. Sterker nog, ik wilde eigenlijk helemaal geen foto’s plaatsen, maar ik weet dat heel veel mensen liever plaatjes kijken dan tekst absorberen.
Een niet zo’n vrolijk filmpje…. waarvan ik hoop dat jullie het toch even helemaal afkijken. Het illustreert heel goed de periode waar ik momenteel weer doorheen moet en ga. Het legt ook uit waarom ik dit hier open en bloot toe geef. Depressief zijn is heel eenzaam. Het verzwijgen of verstoppen werkt averechts. Ik ben er nog niet, maar ook ik kijk regelmatig even naar de afloop van dit filmpje om mijzelf vooral te herinneren dat niets eeuwig is… kattenlevens niet, maar depressies ook niet..
We hebben nu dus nog maar 4 poezels; Guercio van 2012, Myrna van 2015 en James en Harrison allebei van 2019. Harrison en Myrna heb ik niet zelf uitgekozen; het verlangen naar een kitten groeit dus weer met de dag. Ik kan er niets aan doen, maar dieren zijn mij nu eenmaal erg dierbaar. Na het verlies van 2 kinderen en 3 kleinkinderen, zijn mijn dieren een hele grote troost. Mijn hart vertoont een groot gapend gat en ik wil weer een hele zwarte Maine Coon.
Ik had er al eentje gevonden; zelfs eentje met aan 2 pootjes 6 tenen, maar 2500 euro kan en wil ik niet betalen. Dan maar eentje met ‘gewone’ tenen, maar bij desbetreffende fokker kost dat ook 2000 euro, dus ik ga verder zoeken. Ik blijf het alleen een hele moeilijke zoektocht vinden, want hoe kom je erachter of iemand een goede fokker is? Het lijkt wel een loterij: je moet gewoon geluk hebben, want ondanks allerlei testen die de ouders van een kitten ondergaan, sommige dingen kun je nu eenmaal niet voorspellen!
Maar, tijd voor foto’s! Harrison is nu onze ‘jongste’ Coon en hij mag hier oud worden! Persoonlijk heb ik niet veel met hem, maar Lex wel! Harrison ligt ook regelmatig bij Lex op schoot, of anders bij hem in de buurt. Bij mij komt Harrison eigenlijk nooit. Maar dat zal ook wel te maken hebben met het feit dat James, Myrna en Guercio mijn schoot meestal opeisen. (en aanvankelijk uiteraard Charlie!!!). Toch vindt bijna iedereen hem ongelooflijk mooi!
Guercio is echt super mager geworden. Ooit tikte hij de 10 kilo aan, maar inmiddels niet eens meer de 6 kilo! Denk je eens in, een man van 100 kg, die ‘ineens’ nog maar 53 kg weegt! Toch heeft Guercio het op zijn manier nog wel naar zijn zin. Elke ochtend mgrauwt (nee geen tikfout, maar anders kan ik het geluid niet omschrijven) hij net zolang tot Lex de kraan in de keuken aan zet. Zodra ik op sta begint hij opnieuw met mgrauwen om z’n medicijnen, gevolgd door een vloeibaar snackje. Als ik met Lewis buiten ben geweest krijgt hij altijd een Bonzo-brokje. Ja Lewis ook, maar Guercio eist het eerste brokje op!
Nu het al een tijdje vrij warm weer is, zet ik regelmatig een bak met water op het balkon. Niet zozeer om uit te drinken, maar meer omdat Coons graag met water spelen. De binnenkant van de keukenramen lappen is toch al niet mijn hobby, dus dan maar liever op het balkon, dan in de keuken!
Myrna heeft nog altijd niet haar oorspronkelijke vacht terug, maar toch heb ik totaal geen spijt dat ik haar geschoren heb. Haar vachtje is nu heerlijk zacht en vrij van klitten én niet vettig meer! Ze lijkt nu nog heel licht, maar ik denk dat tegen de tijd dat de winter voor de deur staat, ze haar donkere tinten wel weer terug heeft. Ze is een toverballetje! Guercio is hier nog steeds DE baas, maar… alleen als Myrna het goed vindt. Zij is echt Moeder Overste: kijk maar hoe Guercio op z’n beurt wacht, wat betreft de waterbak! (en hoe lief hij kijkt!!!)
Samen met Lewis, zorgt James ervoor dat ik blijf doorgaan. James is mijn oogappel, ik kan er niets aan doen, het is gewoon zo. Hij is heel aanwezig, kan ongelooflijk vervelend doen en pesten, maar hij is zoooo lief. Maar de schrik zit er bij mij flink in…. laatste lag hij heel diep te slapen en ik was bijna bang om hem aan te raken en weer een dood dier te moeten voelen…. ook als hij soms ligt te dromen en met z’n pootjes trappelt, ben ik van binnen bang dat het misschien een hartaanval is. (die grote zwarte hond uit het filmpje is helaas nog niet klein genoeg!)
Weinig foto’s van Lewis dit keer, helaas, maar in huis ligt hij meestal gewoon te liggen. Hier op het koelste plekje van het huis: waar de luchtstroom van voor naar achter het beste voelbaar is. Dieren zijn veel slimmer dan wij denken; we zouden een voorbeeld aan hen moeten nemen. Letterlijk trouwens, want ik heb op internet een tip gevonden tegen depressies: leven als een kat!
Pfffftttt dan moet daar wel ruimte voor zijn!!! Onze bank is helemaal niet zo klein, maar vaak is er echt geen plek voor mij om ’te leven als een kat’! De meeste mensen zien hier een bank vol katten…. ik zie alleen maar dat er geen 7 meer zijn…. ik heb echt nog even tijd nodig, vrees ik.
Maar, dit is wel een plaatje waar ik van binnen toch weer een beetje blij van word! Zie je.. het zal James niet zijn! Die maffe kat slaapt echt in de meest absurde houdingen: oh wat ben ik gek op hem! Let even op zijn ándere voorpoot!!! Hoe lief is dit!
Blijkbaar vond Lex het ook te lang duren dat er weer foto’s kwamen, want deze laatste foto’s heeft hij gemaakt!
Grijze én zwarte katten hebben toch echt mijn voorkeur. Geen idee waarom, maar ik vind ze gewoon prachtig!
Mijn mooie James: inmiddels bijna vierenhalf, dus volwassen! Hij is niet super groot, maar wel super lief! Ik heb met hem afgesproken dat hij minstens 17 gaat worden!
Nu is het tijd om goed voor de poezels van Jesse en Femke te zorgen. Zij komen een paar weken logeren, dus het volgende blog zal een stuk levendiger zijn hoor!
Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen, dus eerst maar eens een foto van de ‘verzameling’ van Lewis. Als ik ga stofzuigen, raap ik altijd even al zijn botten op: terugleggen hoeft niet, Lewis pakt ze zelf weer van het kastje af!
Mensen zeggen wel eens: wat zielig, zo’n grote hond op een appartement…
Geloof mij, grote honden zijn binnen vaak een stuk rustiger dan kleintjes!
En het heeft er natuurlijk ook mee te maken, wat je met ze doet, als ze binnen zijn!
Hey Luiwammes! Kom es in beweging!!!
Een ‘denk’ spelletje voor honden is een prima middel om verveling tegen te gaan!
Dus af en toe haal ik dat te voorschijn en verstop ik daar hele lekkere snoepjes in.
Deze is vrij lastig, want er zijn 7 vakjes: 4 aan de buitenkant en 3 aan de binnenkant, waar hij alleen bij kan, als hij het schuifje omzet!
Dus behalve zijn neus, moet hij ook echt zijn poten gebruiken! Zien jullie Lennon trouwens gluren onder het tafeltje door?
Lewis is er bijna: het duurt alles bij elkaar toch wel een minuut of 10!
Inmiddels is onze knul 14 maanden en weegt hij 34 kilo.
Tja en waar ik al ‘bang’ voor was, uiteraard ook nog een paar foto’s van de poezels!
Myrna ligt lekker te slapen: nog geen benul van het overlijden van haar zoon!
Harrison ligt inmiddels ook graag op de bank…
Tijdens het stofzuigen klimt Guercio nog steeds naar de top van de krabpaal, samen met James vindt hij het daar het veiligste als hij de stofzuiger ziet!
Maar hier is het dan toch… één van de allerlaatste foto’s van Lennon. Nog niet eens 3 jaar en op dezelfde dag als Charlie overleden….
Terwijl Guercio inmiddels 11 jaar is: een stuk magerder dan hij altijd was, een echte senior met dagelijks pijnstilling om de stramme oude spieren een beetje te ondersteunen, hadden we nooit gedacht dat hij Lennon zou overleven. Lennon, de jongste Coon is er niet meer. Ik begrijp het nog steeds niet en schiet nog telkens vol als het besef weer luid en duidelijk naar boven komt. Jonge katten horen niet eerst te gaan…. maar daar trekt het lot zich niets van aan!
Ik heb het er erg moeilijk mee. Vooral omdat ik niet bij het sterven van Lennon ben geweest; hij was al een paar uur overleden, voor ik hem vond, op het balkon. Vreselijk dat hij die laatste minuten alleen was. Ik vind dat zó erg!!!!!!!
Met Charlie zijn we donderdag 4 mei naar de dierenarts gegaan. Puur omdat ik heel duidelijk voelde dat er iets was. Charlie lag op rare plekken in huis, waar hij anders nooit lag en zodra ik ook maar iets van kleren uit deed, ging hij er bovenop liggen. Ja, inderdaad, om mij iets duidelijk te maken.
Hij was ook flink afgevallen, wat je vaak pas ziet als het te laat is…. Bij de dierenarts werd mijn vermoeden bevestigd: er was wel degelijk iets aan de hand. Vrijdag dus terug voor een echo van zijn nieren. Die was slecht: heel slecht! Als Charlie nu acuut flink zou gaan eten, dan zouden we hem nog een kans kunnen (en willen) geven, dus een injectie tegen misselijkheid gegeven. Dat zou hem moeten aansporen om te gaan eten.
Maar eenmaal thuis bleek dat het tevergeefs was… ik heb van alles geprobeerd, maar zelfs zijn lievelingssnack wilde hij niet meer. Geslapen heb ik niet veel en zaterdagochtend heb ik Lex laten liggen en ben samen met Charlie naar de dierenarts gegaan om hem zijn rust te geven! Want hoe erg ik het ook vond, hoe vreselijk verdrietig ik ook ben, een kat met nierfalen heeft geen kans meer en heeft vreselijke dorst en is vreselijk moe! Dus ik heb hem laten gaan……
Eenmaal thuis, bleek alles en iedereen nog (weer) te slapen, dus ook ik ben weer terug naar bed gegaan. Toen ik uiteindelijk pas later in de middag op het balkon kwam, kon ik het bijna niet geloven… daar lag Lennon: een plasje urine bij zijn staart, maakte dat ik meteen zag dat het foute boel was! De arme Lennon was overleden… en zelfs al helemaal stijf! Ik kan niet uitleggen hoe het voelde, maar de grond verdween onder mijn voeten. Ik heb Lex geroepen, vrijwel meteen de dierenarts gebeld want die zou om 1600 uur sluiten en ik wilde persé nog Lennon naar Charlie brengen! Dat hebben we gedaan! Ik hoop dat ze samen de Regenboogbrug zijn over gegaan!
Myrna en Harrison mogen hier de rest van hun leven blijven: maar ik heb ze niet zelf uitgezocht. Ze hebben ons ‘gevonden’ en Myrna heeft mijn hart en Harrison heeft Lex’ hart gestolen en ze hebben hier hun gouden mandje. Maar… als strakjes Guercio er ook niet meer is, en echt ik hoop dat hij 20 mag worden, dan ga ik op zoek naar weer een Solid Black Maine Coon kater: een Scheff, maar dan met een andere naam! Cash, dressed in black!
Terwijl onze Charles net overleden is, kijkt Lex samen met Lewis naar de kroning van Charles van Engeland. Ik heb er niets van meegekregen, maar volgens Lex vond Lewis de paarden super interessant. Lewis is trouwens super lief voor mij. Hij kwam de laatste dagen steeds even langs voor een knuffel. Hij voelt hoe verdrietig ik ben en eerlijk is eerlijk, ook Lewis mist Charlie, want die twee zochten elkaar steeds op !
Tot de volgende keer met hopelijk weer een leuker blog!
Niet te bevatten, wat een drama. Laat je ’s ochtends in alle vroegte in en in verdrietig Charlie inslapen, om vervolgens terug naar bed te gaan en je ogen uit je lijf te huilen; kom je ’s middags op het balkon en ligt daar Lennon… overleden!
6 Mei 2023… Charlie is maar 4 jaar geworden en Lennon nog niet eens 3 jaar! Allebei op een zeer bijzondere manier bij ons gekomen. Klik maar op hun foto voor het hele verhaal!
Ik kan nu niet anders dan huilen… van binnen tril ik en ik kan geen rust vinden. Ik weet het even niet meer… Zo heb je een hele kattenbende en zo zijn er nog maar vier, waarvan we nu al weten dat dagen van Guercio ook al geteld zijn….
Ieder krijgt wat hem toekomt, zegt Lex altijd, nou, dan ben ik wel een heel slecht mens….
Kijk eens wat ik kan? Heb ik van Burton afgekeken! Burton was de lieveling van het vrouwtje en nou ben ik dat: lekker puh!
Ik blijf het wonderlijk vinden dat er altijd wel weer één kat is in de groep die van deze achterlijke dingen doet! Het kan immers niet lekker liggen op zo’n rand van een stoel!
James is altijd heel aanwezig en vooral dingen van mij, dáár wil hij bij in de buurt liggen, of in beslag nemen!
Wat nou, niet op de puzzel liggen: hij doet gewoon alsof hij slaapt en weet dat ik dan vertederd ben!
Oma Myrna heeft nog geen idee wat haar binnenkort boven het hoofd hangt. Suzanne vond haar ‘smoezelig’ en daar had ze een punt. Dus Myrna is een paar dagen na deze foto door mij geschoren! (ik moest haar alleen beloven er geen foto van te plaatsen)
Oh oh, het was heel leuk om te doen, maar ik kan er nog niet mijn beroep van maken, vrees ik! Maar, na heel even tegenstribbelen, vond Myrna het al snel prima: zij had ook last van haar vacht!
Jahoor: het is zover: Lewis is jarig! De grote man is 1 jaar geworden en bij een verjaardag horen cadeautjes!
Veel over gehoord, dus toch maar besteld: een likmat! We gaan het uitproberen met Griekse Yoghurt van de Baas!
Mmmmm, dat ruikt wel heel apart!
Maar inderdaad, Lewis vindt het lekker en hij likt de mat netjes schoon!
Hij heeft ook een nieuwe (wat grotere) bal gekregen en ik wil hem leren dat hij bepaalde dingen wel en andere dingen (MIJN dingen) niet van tafel pakt, dus de bal op de krabpaal gelegd!
Normaal jat hij nog wel es wat van de salontafel, dus je zou denken dat hij deze bal wel meteen pakt, maar niets is minder waar: ik moet hem flink aanmoedigen wil hij zijn bal zelf terug pakken! Maar misschien heb ik hem nu wel duidelijk gemaakt wat wel en wat niet gewaardeerd wordt!
Feestje!!! Fleur en Sofie zijn een dagje bij ons te gast! Handig voor hen net in de week dat onze kussens van de bank opgehaald zijn om opnieuw gevuld te worden!
De teckels kunnen nu dus zónder hulp op de bank komen! En dat doen ze maar wat graag, want heel zielig, thuis hebben ze geen bank 😉
Myrna zit erbij en kijkt er naar, maar Fleur en Sofie zien maar één kat: een WITTE! Lennon is in hun ogen heel speciaal!
Jaja, de foto is overbelicht, dat weet ik heus wel, maar kijk nou toch eens: een kat in de vensterbank, een kat op tafel, een kat op de bank, 2 hondjes op de bank en een hond op de voorgrond. Zo ziet mijn ideale huiskamer er dus uit!
Een huis vol dieren, je kunt mij niet gelukkiger maken! Al moet ik bekennen dat ik enige nachtmerries heb over de komende zomermaanden. Er komen dan namelijk 3 katten logeren en dat is heel leuk maar ook heel veel extra werk!
Maar zover is het nog niet: Fleur is even in de hoek gezet door Myrna, dus ziet Lewis zijn kans schoon om naar Sofietje te gaan.
Oops, te laat, daar is Fleur alweer; Fleur denkt dat Sofietje verdedigd moet worden: niks is minder waar, maar vertel dat maar eens aan een teckel!
De rust is weer gekeerd en ja er lag dus nóg een kat in de vensterbank!
Het wordt tijd om Fleur even af te leiden. Lewis en Sofietje zijn ongeveer even oud en spelen graag samen.
Maar als Fleur het ziet, komt ze zich er altijd mee bemoeien, dus ik probeer Fleurtje even bezig te houden met de speelgoedbak!
En dat werkt: Lewis en Sofietje kunnen nu even ongestoord spelen met elkaar.
Lewis speelt op precies dezelfde manier met Charlie en al ziet het er misschien eng uit, hij doet echt zachtjes!
Andersom is dat wel anders: Sofietje doet niet zachtjes met Lewis hoor: die piept soms echt van de pijn als ze in zijn lip hangt, of in z’n oor bijt!
Zo klein als ze is, Sofie is het vrouwtje DUS de baas!
Lewis wordt weer vakkundig in z’n lip gebeten. Sofie leert voor tandarts geloof ik!
Lief he! Lewis vindt echt alles goed!
Ik ben zo ongelooflijk blij en dankbaar dat Lewis er is! Dieren, ze horen gewoon bij mij!
Een nieuw jaar, maar voor het zover was, moest Lewis eerst nog oudejaarsavond door zien te komen! Oh oh wat is hij bang geweest voor al het geknal en fluitende vuurpijlen! We hebben eigenlijk vanaf de kerstdagen de lamellen niet meer open gehad, om vooral zoveel mogelijk lawaai en lichtflitsen buiten te sluiten, maar er kwam natuurlijk nog veel te veel doorheen.
Deze foto’s hebben we de dag voor oudjaar gemaakt en hier gaat het nog wel met Lewis, maar vanaf een uur of negen op oudejaarsavond heeft hij piepend en hijgend tussen ons in op de bank gezeten. Ik heb toch al veel honden gehad en er was geen eentje bang van vuurwerk, maar Lewis dus wel. Z’n hele borst was drijfnat van het kwijlen van de stress. Zo zielig, want hoe leg je hem uit dat het echt zo weer over is. Moet ik wel zeggen dat om middernacht de vuurpijlen wel tegen onze ramen aan vlogen hoor! Het leek wel oorlog hier buiten!
Guercio is gelukkig nooit bang van vuurwerk geweest. Ik heb nog even aan Tutt gedacht; dat meisje was altijd zo bang dat ze drie dagen in de kattenbak woonde. Gelukkig hoeft zij het nooit meer mee te maken! Maar de poezels die we nu hebben zijn redelijk relaxed. Lennon is wel bang, maar gaat gewoon onder de bank zitten en de rest bivakkeert gewoon bij ons op de bank.
Vorige keer al even ter sprake gekomen: de krab-gitaar! Hier was ie dus nog helemaal nieuw en mooi. Zo grappig om dan te zien dat ze allemaal om de beurt er even OP willen zitten.
Lewis begrijpt het niet helemaal; ik heb hem namelijk net op z’n kleed gestuurd, omdat dit speeltje dus niet voor hem bedoeld is.
Myrna is weggekeken door Guercio: hij vindt dat hij nu aan de beurt is.
Niks ruzie maken, gewoon je even wassen om vooral duidelijk te maken dat je er ‘boven’ staat: I Love Cats!
Tja, drie weken later in een onbewaakt ogenblik heeft Lewis zijn kans schoon gezien…
Ja jij, mafketel!!! Je mag toch geen speeltjes van de poezels stuk maken!
Lekker ding wordt hij he? Hij groeit als kool en de laatste keer woog meneer 33,7 kg (11 mnd). Naar mensen toe is hij nog steeds een tikje verlegen, maar buiten, naar andere honden toe niet. Hij wil alleen maar spelen en stoeien!
Bij Lennon maakt hij weinig kans. Lennon hoeft maar naar hem te kijken en Lewis druipt af… en zo hoort het ook!
Dat geldt ook voor Oma Myrna, maar zeg nu zelf, daar zou je als mens zelfs bang van kunnen worden als ze zo’n donkerbruin gezicht op zet! Ze is echt hartstikke lief, maar kijkt eigenlijk nooit vriendelijk. 😉
Het is heel lastig om van Lewis een foto te nemen, want hij wil steeds met z’n neus naar de lens toe. Nee jongen, gewoon blijven zitten: láág blijven!
Niet een hele charmante foto, maar even ter illustratie hoe hoog Lewis nu is. Hij komt echt ruim boven de salontafel uit en alleen als de katten op de leuning zitten, zijn ze nog op gelijke ooghoogte.
Voor onze trouwdag heerlijk uit eten geweest met Brian en Margit: zo lief van hen! En natuurlijk nog even terug naar huis gegaan om de poezels te knuffelen. Margit is gek op ze en vooral James is heel brutaal… kijk maar wat hij met z’n poot doet!
Lewis vindt het reuze interessant en hij bedenkt zich nu vast dat Margit blijkbaar helemaal niet zo eng is als hij aanvankelijk dacht… ze heeft zelfs hele lekkere snoepjes bij zich!
En ja hoor, die lust Lewis ook wel! Op z’n eigen tempo, wanneer hij er zelf aan toe is, komt hij een snoepje halen bij Margit!
James is het er niet mee eens: hierrrrr met m’n snoep! Weer die poot op Mar haar arm!
Vooralsnog blijven Harrison en Charlie keurig zitten, maar ik vraag mij af, voor hoelang nog!
En ja hoor… Charlie laat nu ook weten dat hij snoep wil en wel NU!
Het lijkt een gewoonte te worden: m’n hobby verwaarlozen, maar ik heb stappen gezet om m’n leven te beteren! Ooit ben ik dit kattenblog begonnen onder de naam TCB Band, met een knipoog naar de begeleidingsband van Elvis. Elvis is de rode draad van mijn leven; ik heb Lex er door ontmoet, we hebben een Elvis website (gehad) en onze dieren hebben Elvis gerelateerde namen.
Maar zoals ik hier al moeite heb/had om maandelijks een update te plaatsen, op onze Elvis website werd ik geacht het dagelijks in de gaten te houden. Na 20 jaar werd het mij te veel. Te veel een verplichting, te veel moeite en te veel tijd… dus vorige week uitgesproken en met de historische woorden ‘so be it’ heeft Lex een afscheidsbericht geschreven. We zijn nu dus aan het afkicken.
Het is bijna 7 dagen geleden en ik heb eindelijk weer even tijd (en zin) om iets aan mijn eigen blog te doen. Eigenlijk zijn we toe aan de foto’s van Januari en Februari, maar die komen zo snel mogelijk. Ik kwam namelijk een aantal ‘vergeten’ foto’s tegen die ik nog wel de moeite waard vind om te delen. Dus vandaar, the Lost Album, voor de Elvis kenners onder ons!
Ik weet nog precies wanneer en waar ik boven en onderstaande foto’s nam: 1e ochtend van onze vakantie in Zuid Engeland. Letterlijk 1 minuut lopen vanaf mijn bed! Echt zo blij dat Lewis mijn hond is! Hij is een beetje gek, ondeugend, verlegen maar oh zo lief! Dit, hier op het kiezelstrand, bijna helemaal alleen, was echt een geluksmomentje! Het zal mij altijd bij blijven!
Ik ken toch best redelijk veel honden, maar ik heb er nog niet eerder eentje gehad die een echte rug-slaper is! Niet normaal toch?! En echt, als hij zo ligt, is hij heel diep in slaap! Volgens mij is het een goed teken, want een dier wat zo ‘open’ durft te gaan slapen, voelt zich veilig, dat kan niet anders!
Deze foto van Lennon mag niet ontbreken. Ik heb hem een paar maanden geleden helemaal geschoren en daardoor hem dus bijna niet op de foto gezet. Z’n vacht is hier alweer aardig aan het groeien, dus ik vond dat hij wel weer toonbaar is voor de rest van de wereld.
We hebben allemaal diep in ons hart onze voorkeuren. Als ik zeg dat alle dieren mij even lief zijn, is dat ook bijna helemaal waar. Maar James heeft wel een speciaal plekje in m’n hart hoor! Ten eerste omdat hij grijs is… ik ben stapel op grijze katten en James is niet de eerste in deze kleur waar ik verliefd op werd. Ten tweede omdat hij zo’n ongelooflijk leuk karakter heeft! Ik zeg het natuurlijk verkeerd, de kleur van een dier is niet het belangrijkste. Maar als je nu toch een kitten mag uitzoeken, tja, dan ga ik voor grijs en of zwart!
De baas werkt twee keer per week op kantoor en dan zijn Lewis en ik samen thuis. Op de één of andere manier is hij dan toch actiever dan anders. Misschien weet hij zo langzamerhand ook wel dat ik regelmatig met hem speel en samen gekke dingen doen. Ik ben bijvoorbeeld bezig om hem te leren blaffen op commando. Dat is, bij zo’n timide en verlegen hond als Lewis, wel een uitdaging. Hij blaft namelijk zelden! Dus leer hem maar een commando aan, zonder dat hij weet waar het voor is! Maar, we boeken vooruitgang!
Jaaaa kijk nou, zo lief dit! Guercio én Charlie alle twee op mijn schoot. Guercio ligt echt vol op de rug van Charlie te slapen! Charlie heeft zich er voor weten te wurmen, want hij is hier de TOP CAT. Hihi, tenminste, als Guercio het goed vindt. Gelukkig is die grote goedzak meestal liever lui dan moe, dus lukt het Charlie!
Bijna niet te zien, maar Guercio heeft dus een heel mooi neusje. Rondom zit namelijk nog een haarscherp zwart lijntje. Alsof het met een eyeliner getekend is. In z’n glorie dagen woog hij 10 kg. Nu nog maar net 8 kg. Maar zo samen met Charlie op mijn schoot, heb ik het heerlijk warm hoor. Op deze manier hoeft bij ons de kachel niet aan!
Nee geen foutje van mij: de foto is goed, alleen die gekke Lewis ligt weer eens ondersteboven op z’n rug! Kijk dan hoe leuk die achterpoten tegen de muur steunen! Lekker ding he!
Hihi, één oog gaat open: hij heeft me gehoord, maar blijft toch lekker rustig liggen! Ik ben heel benieuwd hoe zijn vacht uiteindelijk gaat worden als hij helemaal volwassen is.
Kussen, vetbedden, mandjes, we hebben van alles in het meervoud in de kamer liggen, maar lekker op het laminaat vindt hij heerlijk! In dit geval was het trouwens overmacht, want Guercio had zijn plekje in beslag genomen!
Een krabpaal in de vorm van een gitaar: van Brian en Margit gekregen. Whisky (hun poes) keek er niet naar om, dus ze vroegen of ik het voor de poezels wilde hebben. Eenmaal thuisgekomen realiseerde ik mij dat het niet altijd even handig is, want Lewis is er uiteraard ook nog. Maar ik probeer het zoveel mogelijk in de gaten te houden en apart te leggen als we gaan slapen…..
eh…. tot ik dat natuurlijk een keer vergeten ben!! Maar, alles bij elkaar hebben ze er lol van gehad! Gelukkig hebben we nog een grote krabpaal, waar ze zich op uit kunnen leven!
Lewis heeft eigenlijk vanaf het begin dat hij bij ons woonde een vriendje! Het is niet zomaar een vriend, hij heet Bobby, is 1 maand jonger dan Lewis en weegt bijna net zo veel. Ze zijn echt dol op elkaar, vanaf de allereerste keer dat ze elkaar zagen, was het liefde op het eerste gezicht. Hun oren werken ook hetzelfde… als ze elkaar zien dus gewoon NIET! Natuurlijk mogen honden niet zomaar overal loslopen, maar we hebben hier een losloopveldje (er lag ooit gras, maar de Gemeente Zoetermeer heeft het geloof ik opgegeven hier nog enige onderhoud te plegen), dus als we elkaar zien, dan proberen we ongeschonden het veldje te bereiken en laten we de jonge honden maar even uitrazen!
Kijk, en dan is dit het resultaat: een vreselijk vieze hond die helemaal uitgeput is…. zoooo moe!
En zoooo vies! Gelukkig heb ik een ‘waterblazer’ zodat ik hopelijk het ergste eruit kan blazen. Maar…
… het is dan wel handig dat Lewis blijft stáán! En kijk maar, hij is zo moe van het spelen, dat hij niet eens meer op z’n poten kan staan! Later sprak ik het baasje van Bobby en ook Bobby heeft de rest van de dag liggen slapen!
We zijn behalve Elvis fans en dierenliefhebbers zijn we ook nog opa en oma. Onze kleinkinderen kwamen een heel weekend logeren. Ik kan alleen maar voor mijzelf spreken, maar ik had vroeger dolgraag een opa en oma willen hebben met een hond en zes katten! Lewis is beslist nog niet op z’n gemak als de kindjes hier zijn. Hij vindt ze te druk en ze maken te veel lawaai, naar zijn zin, maar de meeste katten vinden het superleuk! James ligt hier op z’n favoriete plekje, naast mijn PC op het bureau. Jennifer vond het schitterend en begon een spelletje.
We waren samen bezig met het bedenken van een geheimschrift, toen James bij ons kwam liggen en Jennifer wilde dat James de kleur van de stift ging kiezen. Tja, hoe leg je dat nu uit aan een kat he?
Heel voorzichtig snuffelt hij aan de stift… tja, dan is het idee geboren he…. en we hebben het bewijs op film!
Kijk nu toch eens hoe lief en hoe schattig! Je hart smelt toch gewoon!!!
Ik schaam me diep! Op de één of andere manier is Lewis alweer 9 maanden en 32 kilo en dan sla ik gewoon een maand over met foto’s en een verhaaltje! Dan ben je ‘gewoon’ huisvrouw, zonder verplichtingen en dan nog heb je soms geen tijd voor je hobby’s! Gelukkig heb ik wel tijd voor m’n beestjes, want die gaan altijd voor! Maar terwijl we dus aftellen naar Kerstmis, kwam ik nog gewoon foto’s tegen van eind Oktober, toen we nog gewoon de balkondeur wagenwijd open konden zetten!
Lennon en Harrison hebben elkaar echt gevonden in hun ‘balkonliefde’! Negen hoog op de uitkijk, met duiven op het dak is natuurlijk wel heel fijn als je een kat bent! Het enige minpuntje is natuurlijk dat je er niet bij kunt! Ha! Pech! Maar het moet natuurlijk wél veilig en verantwoord blijven voor de poezenbende! De vacht van Lennon is nog niet helemaal op de normale lengte, na de scheerbeurt van afgelopen zomer, maar het gaat al wel weer de goede kant op.
Harrison gaat weer een zware tijd tegemoet. Hij vindt het vreselijk dat we nu de deuren weer dicht hebben (vanwege de kou natuurlijk), maar hij zal het er toch even mee moeten doen. Harrison kan niet tegen dichte deuren. Dan wordt hij heel vervelend en krabbelt net zo lang overal aan, tot ik hem z’n zin geef. Meestal laat ik hem dan even alleen in de zijkamer liggen, met heel veel kattenspeelgoed, en dan is het weer goed. Maar zodra het kan, zit hij weer op het balkon!
Normaliter liggen de vetbedden niet hier hoor: maar Lewis z’n bedden had ik weer even lekker gewassen en zo kunnen ze nog even goed opdrogen!
Ondertussen…. onder de vogelaars…. ligt Lewis lekker op het balkon. Hij doet het zó goed! Lewis is best een timide hond. Hij houdt niet van stemverheffingen en harde geluiden. Dan trekt hij zich terug. Ik ben er nog niet helemaal achter of het angst is, of dat hij gewoon niet van teveel drukte houdt. We hebben natuurlijk niet heel veel aanloop meer en hij is het meeste met ons alleen thuis. (hihi, of op vakantie)
Buiten vindt hij alles leuk en interessant! Ik zie zo vaak mensen lopen trekken aan hun hond: kom op, doorlopen, schiet op en zo voort! Maar eerlijk is eerlijk, wanneer je buiten loopt met je hond, dan doe je dat toch voor de hond?!!! Dan ben je daar op dat moment toch voor hem en niet voor jezelf?! Lewis mag van mij elke ochtend ‘rustig de krant lezen’ als we buiten zijn. Hij snuffelt het hele grasveld af, zoals ik vroeger de papieren krant door nam met een kop koffie! Lewis begroet ook elke hond: ook die nog 25 meter verderop is. Hij wil dan echt wachten tot de hond bij hem is, want tja.. het zou maar eens een vriendje voor het leven kunnen zijn, ja toch??? Zo jammer dat er dan mensen zijn die oversteken en met een grote boog om ons heen lopen, omdat Lewis zwart, groot én een herder is!
Goh gaat dat wel goed, vragen veel mensen, wanneer ze horen dat we ook katten hebben. Nou, kijk zelf maar! Natuurlijk gaat het goed; ik heb heel mijn leven honden én katten bij elkaar gehad en het is altijd goed gegaan! Alles valt en staat bij jouw eigen houding ten opzichte van de dieren. Met vertrouwen, liefde en begrip kom je een heel eind!
Myrna is onze enige poes én zij is familie van 3 van onze katers, dus zij is wel min of meer de ‘baas’. Lewis heeft dat ook feilloos door; kijk maar hoe Lewis zich een beetje terugtrekt zodra Myrna komt snuffelen! Ik heb daar helemaal niets aan hoeven doen! Myrna heeft al heel vroeg één keer geblazen naar Lewis toen hij te wild deed en vanaf dat moment is het onderling duidelijk én geregeld. Ik heb het vertrouwen in Myrna gehad dat ze niet kwaadaardig is, dus altijd eerst waarschuwt en vertrouwen in een pup die nog heel vatbaar is voor correcties.
Lennon en James zijn broers, maar niet uit hetzelfde nest, uit een nestje van een dochter van Myrna. Totaal verschillende karakters en uiterlijk! Zo jammer dat Lennon geen knuffelkat is! Maar gelukkig maakt James dat meer dan goed, want hij is werkelijk een soort ‘klittenband’-kat. Net als Charlie ligt hij het allerliefste op schoot, of in bed dicht tegen ons aan. James is momenteel de énige die werkelijk uit z’n doen is, wanneer ik er niet ben. Volgens de oppas is 14 dagen vakantie ook echt wel de limiet om op vakantie te gaan, want James trekt zich echt terug en is dan niet happy. Ik ook niet als ik langer dan 2 weken van huis ben, dus dat komt goed uit!
Dit spelletje heb ik een paar weken in de kast laten liggen en het lijkt wel alsof Lewis ‘vergeten’ is hoe het ook alweer werkt. Of ik heb oude snoepjes gebruikt die hij niet zo lekker vindt?? Hij had er in ieder geval niet zoveel zin in. Nou ja, geduld is een schone zaak: ik laat het hem maar even rustig uit zoeken 😉
Zien jullie dat zwarte ‘lijstje’ over de plank waar de platen staan? Zucht… dat is dus eigenlijk een reserve ‘armleuning’ voor onze nieuwe stoelen, maar zit er nu omheen omdat Lewis een hap uit die plank heeft genomen! Ja, je leest het goed: gewoon een hap uit de plank! We zaten gewoon in de kamer, meneer Lewis lag heerlijk te kluiven en ineens, KRAK, een hap uit de plank! De hoek is er dus niet meer. Gelukkig is het zo niet goed te zien. Maar ik heb inmiddels ‘anti knabbel’ spray gekocht en zo ongeveer elk stukje hout behandeld!
Ah, kijk em nu is lief liggen! Dit is zijn favoriete slaaphouding! Half op z’n rug, met zijn poten tegen de muur aan! En echt slapen he!! Als hij zo ligt, dan is hij echt in diepe rust! Zo lief! Wat kun je toch verliefd zijn op je eigen dieren he! Ik kan er niets aan doen, maar een leven zonder dieren om mij heen, hoeft voor mij niet! Natuurlijk is het hebben van 6 of 7 katten veel werk, natuurlijk baal ik ook van regen als Lewis naar buiten moet, maar geen dieren in mijn nabije dagelijkse omgeving, nee, daar word ik heel ongelukkig van!
Drie katten op de vensterbank: hoe heerlijk is dat! En ja, ze hangen wel eens in de luxaflex en ja, ze gooien wel eens wat van de vensterbank, en ja, die kussens op de bank en de stoelen liggen er vanwege de haren en JA, die plantenspuit in een huis zonder planten is voor Harrison als hij weer eens aan de tv zit te krabben. Maar de dag dat ik geen dieren meer mag hebben, mogen jullie mij een spuitje of pilletje geven! Ik hoorde laatst iets ergs: een vrouw van 75 mocht geen (oudere) kat meer adopteren uit het asiel, vanwege haar leeftijd!!!!!!! Echt, flik me dat nooit, want zolang ik zelf een kattenbak kan verschonen, heb ik recht om katten te houden!
Een zeldzaam moment: Lennon op z’n gemak boven op de tafel midden in de kamer. Meestal ligt hij in een mandje, of achter of onder de bank, wanneer hij niet het balkon op kan. Ik blijf het zo jammer vinden dat hij zo eenkennig is en blijft. Maar hij is gewoon zo. En een kat ergens toe dwingen, dat gaat nu eenmaal niet. Elke ochtend komt hij op het aanrecht z’n kattenmelk halen en als ik zijn nageltjes moet knippen, dan laat hij dat rustig toe, maar hij is geen schootkat en geen knuffelaar. En dat is helemaal okee!
Okee, terug naar de foto’s: Lewis vindt dat fototoestel maar niets. Telkens wanneer ik het pak om een foto van hem te nemen, houdt hij op met wat hij aan het doen is en gaat eikelig naar mij zitten kijken! Gekke hond, je was zo leuk aan het spelen met je kluif en daar wilde ik een foto van maken! En natuurlijk beweegt vrouwtje dan de camera te veel. Ik ben ook niet van het plaatjes schieten… dat is de baas zijn taak he!
Oeiii mooie witte tandjes! Negen maanden ben je inmiddels en je hebt mijn hart gestolen! Ik kan bijna niet wachten (jahoor, dat kan ik wel, de tijd gaat al veel te snel) tot je vacht zich ook helemaal ontwikkeld heeft. Ik ben benieuwd hoe zwart je blijft en hoe lang je haren zullen worden! De flufjes aan je oren zijn gelukkig nog niet verdwenen! We hebben sinds kort een ‘waterblazer’. Als je nat uit het bos terug komt, kan ik je heerlijk droog en schoon blazen en dan ziet je vacht er ook prachtig uit!
Ohhh wat krijg je nu van het vrouwtje? Dat ruikt lekker: een heus echt hertenbot! Het ruikt misschien wel lekker, maar het ziet er wel een tikje goor uit hoor! Deze tip kreeg ik van Els, mijn masseuse met gouden handen en groot hondenhart. Haar hond vindt dit ook heerlijk én het is ook geschikt voor dieren die allergisch zijn voor normale snacks. Niet dat Lewis dat is, maar een gewone kluif heeft hij in no time op: dit gaat langer mee!
Zo te zien vindt hij het wel de moeite waard!
Alsjeblieft mannetje van me: leef je maar lekker uit!
En…. vast: ik vermoed dat Lewis dit de komende uren niet meer los zal laten!
Heel gaaf om te zien dat er zelfs nog wat ‘vlees’ aan zit!
Goedgekeurd! Ik zal het wel goed in de gaten houden, want er zit ook een stukje aan wat iets ‘losser’ lijkt te zitten.
Maar voorlopig heeft hij wel wat te doen!
Het feit dat deze foto’s scherp zijn, is het bewijs dat de baas de foto’s genomen heeft! (zou hij vaker moeten doen he!)
Ah, dat tongetje! Hij vindt het echt lekker!
Blij Ei!
Even gek doen bij de baas! Lewis wordt dus steeds groter! Als hij rechtop staat, is hij al net zo groot als dat ik ben: 1.60m. Lex is hier gewoon aan het werk, maar Lewis kwam even gedag zeggen!
Ik kon het niet laten om een paar foto’s te maken, ook al zijn ze niet haarscherp. Het laat wel goed zien hoe Lewis zich gedraagt als we gewoon samen thuis zijn.
Het enige nadeel is het feit dat zijn nagels zo hard zijn. Soms springt hij tegen mij op, terwijl ik er niet op bedacht ben, en dan heb ik de striemen op m’n lijf staan. En JA, we leren hem ook om niet te springen, maar als we niets zeggen dan doet hij dat best wel eens en van ons mag dat dan ook!
Happy hond, hij vindt het heerlijk om zo even geknuffeld te worden!
Baasje houdt het langer vol dan het vrouwtje: zijn armen zijn sterker he!
Oh jee, mag je ook nog op z’n hand kluiven?
Dat is bij het vrouwtje ten strengste verboden he!
Oh heb je weer een andere kluif te pakken? Dit is een oudje van Els he? Die heb je van haar gekregen en je vindt het nog steeds lekker!
Ik heb nieuws voor je Lewis: ik heb nieuwe kluiven besteld. Er komt binnenkort een nieuwe zending binnen!
Want zeg nu zelf: je verdient het aller aller beste!
Inmiddels is de logeerpartij van Rembo afgelopen en is hij weer thuis bij zijn eigen vrouwtje én kattenvriendjes. Maar zoals er vaak gezegd wordt: gelukkig hebben we de foto’s nog! Zonder gekheid, het was heel leuk. Rembo is een heerlijke kat en hij heeft zich keurig gedragen. Mijn boeven hebben zich gedragen zoals altijd: gastvrij en makkelijk!
Voor de oplettende kijker, jaahaaa, wij hebben een nieuwe eethoek! Het staat wat ‘ruimtelijker’ dan de vorige tafel met stoelen. Het maakt de poezels niets uit waar zij hun behaarde achterwerk neerleggen, oude tafel, nieuwe tafel, hoe zo tafel is niet van ons? Wij liggen er toch op!
En zo is het ook: ik heb geprobeerd ze bij te brengen dat als er een tafelkleed ligt, ze er niet op mogen… dat werkt voor 75%, schat ik zo. Garantie tot de deur, want mijn bakje yoghurt is te lekker om vanaf te blijven uiteraard!
Ahhh prachtige Rembo: ik hou van zwarte katten! Hij is niet helemaal zwart zoals Scheff en Jerry waren, maar ik vind em leuk! Eenmaal thuis was het overigens ook meteen weer helemaal goed: Rembo is heel makkelijk!!
Kijk hier maar… James is de klos, bij Lewis, (sorry voor de bewogen foto, maar het gaat vooral om Rembo). Ondanks al die drukte bij hem, geeft ie geen krimp… blijft gewoon rustig liggen! En dat voor een kat die geen honden gewend was!
Hihi, de énige, echt de énige hier in huis waar Rembo wel voorzichtig bij was, is Myrna! Moeder Overste wil je uiteraard niet boos maken! Niet dat ze dat vaak is hoor, maar Myrna accepteert geen gedoe aan d’r lijf!
Ze heeft bij haar fokker voor prachtig nageslacht gezorgd, maar is nu heerlijk met pensioen, hier bij mij! Haar vacht is een ramp om op orde te houden, (net als vroeger bij King), maar zij en ik zijn dikke vriendinnen geworden!
Tja, een nieuwe eethoek en nieuwe stoelen.. de oude stoelen moesten dus bij het grof vuil gezet worden. Uiteraard ben ik even alles nagelopen of er nog meer weg kon. Ik wilde dit mandje eigenlijk ook weggooien, maar toen ik het wilde pakken, (ik had het alleen tijdelijk op het balkon gezet), merkte ik dat het bezet was! Sterker nog, ze gebruiken het nog vaker dan toen het in huis stond! Inmiddels staan de 3 kattenbakken ook op het balkon, dus ik laat het voorlopig maar staan. De poezels vinden het heerlijk en voor ons is het balkon toch veel te warm om op te zitten.
Ja en als ik naar het balkon loop, gaan er altijd wel een paar poezels met mij mee….
Rembo heeft Harrison al zien liggen…..
Hee maatje, heb jij je verstopt?
Pech, ik heb je gevonden!
Oei, wat hoor ik daar nu weer?
Jahoor, James is ook in aantocht!
Even hallo zeggen…..
En ja Rembo snuffelt even terug….
James begint z’n koppie te likken….
Nu zien jullie het zelf, hoe lief en hoe goed het hier gaat!
Rembo heeft een wasbeurt te pakken!
Keurig gewassen, lekker samen met Lennon op de uitkijk naar vogels!
Rembo vindt het buiten zijn net zo heerlijk als dat Lennon het vindt!
Ik heb horen fluisteren dat hij thuis ook een soort van buitenren gaat krijgen!
Misschien ten overvloede, maar Rembo is dus ook gewoon volwassen he! Lennon is maar een paar maanden ouder, maar wel veel en veel groter!
Dit was het weer voor deze keer. Op dit moment zorg ik ook voor Pablo en Freddie, maar die zitten gewoon in hun eigen huis. Zij hebben dieet voer en het is een beetje lastig om volwassen katten uit elkaar te houden met voer. Over een paar weekjes komen Fleurtje een Sofietje logeren, dus ik geniet nu even van de ‘stilte voor de storm’ 🙂
