Om maar met de deur in huis te vallen: ik heb wat met voeten! Of, liever gezegd, wat met mijn eigen lieve pootjes! Eerlijk is eerlijk, de meeste vrouwen zorgen heel goed voor hun gezicht, het overgrote deel vergeet ook haar handen niet, maar onze voeten zijn bij de meeste mensen toch een beetje vergeten gebied. Alleen in de zomermaanden wordt er wat nagellak van zolder gehaald, maar verder niks, nada, noppes.
Ik ben een beetje getikt, ik weet het, maar zodra ik in mijn bed lig en ook maar één haakje of velletje aan mijn voeten voel, word ik gek. Dat MOET eraf! Het moet glad en zacht zijn, anders kan ik er niet van slapen. Dus ja, ik ben zo’n muts die elke week met haar voeten in een badje zit, het liefst met iets lekkers in het water. Ik neem voetmaskers als ik er tijd voor heb en smeer mijn voeten lekker in. Maar je wordt ouder he.. en strammer en stijver, dus echt lekker m’n eigen voeten masseren is er al een tijdje niet meer bij. Iedereen zei al: ga nou naar een pedicure toe, dat is lekker, dat moet je jezelf gunnen!
Ik kwam er niet meer onderuit toen een vriendinnetje mij voor mijn verjaardag een duo-behandeling cadeau gaf. Daar zaten wij dan, tegenover elkaar in een behandelstoel met twee pedicures erbij. Echt een lekker gesprek voer je dan toch ook niet, met twee van die vreemde mutsen erbij, maar het was best lekker. Dus ik was over mijn drempelvrees heen en maakte een maandje later een afspraak voor mijzelf. Hmmm, niets mis mee, hier kon ik wel aan wennen, dacht ik nog toen ik in de stoel zat.
Eenmaal thuis had ik na twee dagen zulke ruwe hielen, dat ik er gek van werd. Ze had overduidelijk iets te veel eelt weggehaald en het voelde nu als schuurpapier. Ik ging dus weer los met mijn eigen spulletjes. Een maandje later ging ik nog es, met het voornemen er toch iets van te zeggen, dat ik niet helemaal happy was geweest. Maar, ‘mijn’ pedicure was er niet, ik kreeg een ander. Of dat goed was? Eh… ze was al weg voor ik iets kon zeggen.
Daar huppelde een meisje van 18 de behandelruimte in met een glimlach van oor tot oor, ik kom uw voeten doen, Oh ik ben zo blij, ik ben net geslaagd voor mijn rijbewijs. (dat van die 18 jaar had ik dus goed gezien!). Druk kwebbelend over haar nieuwe papiertje ging ze los op mijn voeten. Na amper 35 minuten mocht ik nog een kleurtje nagellak uitkiezen…. dat werd er ook in no time opgesmeerd en weg was ze…. mij achterlatend in een donkere kamer, ze had meteen het licht uitgedaan toen ze weg liep…. en daar zat ik dan…. het was midden in de winter, tegen 5 uur, dus echt al donker. Toen mijn nagels droog waren ben ik uit de stoel gekropen en naar huis gegaan… en nooit meer een afspraak gemaakt, dat snapt iedereen wel denk ik.
Maanden later toch weer op zoek naar een pedicure. Dit was een hele gezellige tante en we hadden echt een klik, maar Corona gooide roet in het eten. Toen na 3 weken ik mijn nagels zelf weer wilde knippen, schrok ik… er waren geen nagels meer over. Door het wegfrezen van m’n oude nagellak, (waarom???) waren de nagels zo dun geworden dat ze nu net boven de nagelriemen afbraken. Ik heb dus heel lang profijt van de pedicure gehad, want ik heb mijn teennagels (grote teen) ruim een half jaar niet hoeven (lees: kunnen) knippen! Ik hou van korte teennagels, maar dit was wel het andere uiterste! Voor mij geen pedicures meer, ik doe het wel weer zelf.
- Dus wég met de pedicure! Nou ja, behalve dan voor mensen die echt hulp nodig hebben, maar dat spreekt voor zich!
