Ik weet niet goed hoe ik moet beginnen, dus eerst maar eens een foto van de ‘verzameling’ van Lewis. Als ik ga stofzuigen, raap ik altijd even al zijn botten op: terugleggen hoeft niet, Lewis pakt ze zelf weer van het kastje af!
Mensen zeggen wel eens: wat zielig, zo’n grote hond op een appartement…
Geloof mij, grote honden zijn binnen vaak een stuk rustiger dan kleintjes!
En het heeft er natuurlijk ook mee te maken, wat je met ze doet, als ze binnen zijn!
Hey Luiwammes! Kom es in beweging!!!
Een ‘denk’ spelletje voor honden is een prima middel om verveling tegen te gaan!
Dus af en toe haal ik dat te voorschijn en verstop ik daar hele lekkere snoepjes in.
Deze is vrij lastig, want er zijn 7 vakjes: 4 aan de buitenkant en 3 aan de binnenkant,
waar hij alleen bij kan, als hij het schuifje omzet!
Dus behalve zijn neus, moet hij ook echt zijn poten gebruiken!
Zien jullie Lennon trouwens gluren onder het tafeltje door?
Lewis is er bijna: het duurt alles bij elkaar toch wel een minuut of 10!
Inmiddels is onze knul 14 maanden en weegt hij 34 kilo.
Tja en waar ik al ‘bang’ voor was, uiteraard ook nog een paar foto’s van de poezels!
Myrna ligt lekker te slapen: nog geen benul van het overlijden van haar zoon!
Harrison ligt inmiddels ook graag op de bank…
Tijdens het stofzuigen klimt Guercio nog steeds naar de top van de krabpaal, samen met James vindt hij het daar het veiligste als hij de stofzuiger ziet!
Maar hier is het dan toch… één van de allerlaatste foto’s van Lennon. Nog niet eens 3 jaar en op dezelfde dag als Charlie overleden….
Terwijl Guercio inmiddels 11 jaar is: een stuk magerder dan hij altijd was, een echte senior met dagelijks pijnstilling om de stramme oude spieren een beetje te ondersteunen, hadden we nooit gedacht dat hij Lennon zou overleven. Lennon, de jongste Coon is er niet meer. Ik begrijp het nog steeds niet en schiet nog telkens vol als het besef weer luid en duidelijk naar boven komt. Jonge katten horen niet eerst te gaan…. maar daar trekt het lot zich niets van aan!
Ik heb het er erg moeilijk mee. Vooral omdat ik niet bij het sterven van Lennon ben geweest; hij was al een paar uur overleden, voor ik hem vond, op het balkon. Vreselijk dat hij die laatste minuten alleen was. Ik vind dat zó erg!!!!!!!
Met Charlie zijn we donderdag 4 mei naar de dierenarts gegaan. Puur omdat ik heel duidelijk voelde dat er iets was. Charlie lag op rare plekken in huis, waar hij anders nooit lag en zodra ik ook maar iets van kleren uit deed, ging hij er bovenop liggen. Ja, inderdaad, om mij iets duidelijk te maken.
Hij was ook flink afgevallen, wat je vaak pas ziet als het te laat is…. Bij de dierenarts werd mijn vermoeden bevestigd: er was wel degelijk iets aan de hand. Vrijdag dus terug voor een echo van zijn nieren. Die was slecht: heel slecht! Als Charlie nu acuut flink zou gaan eten, dan zouden we hem nog een kans kunnen (en willen) geven, dus een injectie tegen misselijkheid gegeven. Dat zou hem moeten aansporen om te gaan eten.
Maar eenmaal thuis bleek dat het tevergeefs was… ik heb van alles geprobeerd, maar zelfs zijn lievelingssnack wilde hij niet meer. Geslapen heb ik niet veel en zaterdagochtend heb ik Lex laten liggen en ben samen met Charlie naar de dierenarts gegaan om hem zijn rust te geven! Want hoe erg ik het ook vond, hoe vreselijk verdrietig ik ook ben, een kat met nierfalen heeft geen kans meer en heeft vreselijke dorst en is vreselijk moe! Dus ik heb hem laten gaan……
Eenmaal thuis, bleek alles en iedereen nog (weer) te slapen, dus ook ik ben weer terug naar bed gegaan. Toen ik uiteindelijk pas later in de middag op het balkon kwam, kon ik het bijna niet geloven… daar lag Lennon: een plasje urine bij zijn staart, maakte dat ik meteen zag dat het foute boel was! De arme Lennon was overleden… en zelfs al helemaal stijf! Ik kan niet uitleggen hoe het voelde, maar de grond verdween onder mijn voeten. Ik heb Lex geroepen, vrijwel meteen de dierenarts gebeld want die zou om 1600 uur sluiten en ik wilde persé nog Lennon naar Charlie brengen! Dat hebben we gedaan! Ik hoop dat ze samen de Regenboogbrug zijn over gegaan!
En nu… nu hebben we nog maar 4 poezels. Vier poezels waarvan ik er maar 2 zelf heb uitgezocht! Guercio van ruim 11 jaar en James van 4 jaar. Wij hebben altijd ons huis opengesteld voor poezels die op ons pad kwamen. Toen we net King, Burton en Hardin hadden, hebben we amper een week later Tutt opgevangen. Nadat Scheff erbij gekomen was (nummer 5 dus), heb ik een Ragdoll van een buurvrouw opgevangen. Even is er rust in de tent geweest, tot Zita overleed. We hebben toen een ander huis gezocht (en gevonden) voor Wilkinson, de ragdoll, want die ging zich vreselijk misdragen zonder Zita die hem corrigeerde. Vrij snel daarna heb ik Bailey (aka Jerry) van Suzanne erbij gekregen. Een volle broer van de allermooiste kat die ik ooit gehad heb, Scheff! Weer was er even rust in de tent, maar toen ging het in eens hard en begon het grote afscheid nemen.
Millie is er ook nog geweest: een super lieve poes die ik amper een half jaar nadat we haar opgevangen hadden, al moest laten inslapen. Myrna was bedoeld voor een buurvrouw, die haar uiteindelijk na 3 dagen niet meer wilde…
Harrison was ook van iemand anders… toen we hem opvingen….
Charlie heeft ons uitgezocht, zoals ik van de week al vertelde. Guercio was mijn nummer 7.. Lucky 7, omdat Lex 7/7 jarig is en James m’n 3e grijze Coon omdat zowel Hardin als Glen maar 4 jaar mochten worden…..
Myrna en Harrison mogen hier de rest van hun leven blijven: maar ik heb ze niet zelf uitgezocht. Ze hebben ons ‘gevonden’ en Myrna heeft mijn hart en Harrison heeft Lex’ hart gestolen en ze hebben hier hun gouden mandje. Maar… als strakjes Guercio er ook niet meer is, en echt ik hoop dat hij 20 mag worden, dan ga ik op zoek naar weer een Solid Black Maine Coon kater: een Scheff, maar dan met een andere naam! Cash, dressed in black!
Terwijl onze Charles net overleden is, kijkt Lex samen met Lewis naar de kroning van Charles van Engeland. Ik heb er niets van meegekregen, maar volgens Lex vond Lewis de paarden super interessant. Lewis is trouwens super lief voor mij. Hij kwam de laatste dagen steeds even langs voor een knuffel. Hij voelt hoe verdrietig ik ben en eerlijk is eerlijk, ook Lewis mist Charlie, want die twee zochten elkaar steeds op !
Tot de volgende keer met hopelijk weer een leuker blog!
