Om maar meteen met de deur in huis te vallen: er zijn weinig foto’s dit keer. Ik zit niet zo lekker in m’n vel én James ook niet. Zelfs twee keer met hem naar de dierenarts geweest en wie mij kent, weet dat ik niet zo heel snel naar de DA ga. James had een wondje bij zijn oor, overduidelijk van het stoeien met Charlie. Charlie is een doerak: hij speelt mét nagels, denkt dat hij “Mister Wonderful Himself” is…. waar hij natuurlijk helemaal gelijk in heeft, maar James is gewoon te lief én te klein van stuk om van een eerlijke strijd te spreken.
James, m’n lievelingetje had dus een na een paar dagen een flinke korst op z’n kop. Tot zover, niets aan de hand zou je zeggen, maar… toen het ging genezen, ging het jeuken en heeft hij de korst eraf gekrabd, of gestoten. Het ging van kwaad tot erger en om te voorkomen dat eventueel kleine kinderen naar deze foto’s kijken, zet ik géén foto van de wond online, want dat was echt om van te schrikken. Door het krabben was het een hele grote plek geworden, van z’n oor, tot het randje van zijn ooglid.
We hebben toen een kraag voor hem gekocht. Maar… we hadden absoluut géén rekening gehouden met het effect wat dát op de poezels zou hebben! Het was een kap met klittenband! Zodra we de kap om wilden doen én het klittenband van de éne kant van de kap tegen de andere kant van de kap kwam en dat typerende geluid gaf….. werd James h e l e m a a l gek en stoof in blinde paniek de kamer in. Dáár schrok de rest zó erg van, dat Lex en ik echt allebei even aan de grond genageld stonden, waarbij ik nog net de schemerlamp kon tegenhouden voor die op de grond zou vallen.
Om een lang verhaal iets korter te maken: we hebben James weer te pakken gekregen en toen we beseften dat het geluid van klittenband vlakbij zijn oor, voor hem natuurlijk een oorverdovend geluid was geweest, konden we daar een beetje rekening mee houden, maar de anders zo rustige James was helemaal over z’n toeren. Hij heeft een dag over de grond ‘geslopen’ in plaats van gelopen, want hij vond het maar niets natuurlijk, zo’n kap om z’n nek!
Waar we géén rekening mee hadden gehouden bleek later…. Charlie, Meneertje Het Grote Ego, was zo erg geschrokken van James dat hij 3 dagen en 3 nachten in het hoekje van het aanrecht in de keuken heeft gezeten!!! Zelfs als hij James alleen maar zag, met die stomme kap om z’n kop, kroop hij nog verder weg. Niet erg geslaagde actie dus!
Toen ik na een kleine week de kap heel even goed wilde doen en James zich los wrong, heeft hij binnen 3o seconden kans gezien de inmiddels dichte wond weer helemaal open te krabben. Dus, einde geduld: foto gemaakt van de wond, dierenarts geappt en we konden binnen een uur terecht!
Daar werd per direct het vonnis geveld: allergische reactie! Ik stond echt met open mond van verbazing! Dit blog staat openbaar, iedereen kan het lezen en wat ik schrijf, daar kan ik dus aan gehouden worden, maar ik ben het er zó niet mee eens, met die diagnose!!! Maar goed, punt van discussie, ook hier in huis, want Lex zegt (terecht overigens): jij hebt er niet voor geleerd schat! Toch gaat dit helemaal tegen mijn gevoel in: ik geloof er vooralsnog niet in.
Na even heen en weer gepraat te hebben met de dierenarts assistente en de dierenarts zelf, is het vermoeden dat het een voedselallergie betreft, want andere allergieën zijn onwaarschijnlijk. Ik heb niets veranderd in huis, geen nieuw wasmiddel, nieuw parfummetje en hij heeft géén vlooien. Er is alleen een nieuw merk kattensnoepjes in huis geweest, maar volgens mij heeft James daar minimaal van gegeten.
De zogenaamde ‘hot spots’ die huisdieren wel eens krijgen van het voer, komt voor 95% van de gevallen door het graan in het voer. Zita heeft daar ook last van gehad en toen we vers vlees gingen voeren ging het weg. Het voer wat ik nu voor de katten heb, komt uit Duitsland en is graanvrij! Dus, ik geloof er niet in. Maar, James moest geholpen worden, dus om per direct iets voor hem te kunnen doen, werd er besloten hem een injectie met Prednison te geven.
Dit is best wel een heftige behandeling, maar om de cirkel van jeuk en krabben te doorbreken wel nodig. Bovendien kon er geen antibacteriële zalf gegeven worden, omdat de wond té dicht bij zijn oog zat. Na een paar dagen ging het met de wond wel goed, maar leek James het benauwd te krijgen. Hij zat echt uren met z’n bak open en moest regelmatig kokhalzen.
Nu weet ik na Millie heel goed hoe een benauwde kat eruit ziet, maar ik ging toch twijfelen. Dus de dierenarts maar weer gebeld. We mochten weer meteen komen. We troffen een Poolse Engels sprekende dierenarts aan, wat de uitleg toch een beetje bemoeilijkte, maar ik moet bekennen: James werd zeer grondig onderzocht! Echt benauwd vond zij hem niet, maar ik had gelukkig een foto gemaakt van hoe James dus met zijn bak open had gezeten en dat vond zij ook vreemd.
Tot Lex zich ineens herinnerde hoe fanatiek James de eerste dagen geprobeerd had de binnenkant van die kap te likken. Toen de dierenarts in zijn bek en keel keek, bleek dat zijn strottenhoofd geïrriteerd was. De rand van de kap had blijkbaar een aantal dagen tegen zijn strottenhoofd gedrukt en daardoor had hij ‘keel pijn’ gekregen en was dus met zijn bek open gaan zitten… Pfffftttttt dit klonk mij ook heel aannemelijk in de oren, dus kap afgedaan en zonder verdere medicatie weer naar huis. De injectie die hij die week ervoor had gehad zou nog een week doorwerken, dus het zou wel goed komen.
Na nog eens een week was de wond helemaal genezen en zat er alleen nog maar een kale plek. Tot… er ineens weer een wondje zat. Of dit wondje komt van het krabben omdat het jeukt vanwege de genezing, óf omdat hij misschien toch allergisch ergens voor is, moeten we nu dus nog afwachten. Ik hoop dat ik gelijk heb, want het zal heel veel gevolgen hebben als we inderdaad ander voer moeten gaan geven aan één van onze poezels.
Ik vind het nu nog te vroeg om mijn ongelijk te bekennen en wacht het toch nog even af… maar er zal ongetwijfeld een vervolg op dit verhaal komen! Nu dan toch nog een paar foto’s van de poezels van de afgelopen weken.
Vechten met de baas! Het lijkt alsof de foto bewogen is, maar het is Guercio die zo bewoog:
stoeien met de baas, kijk maar hoe stevig hij de hand en arm van Lex vast houdt!
Myrna ligt graag op mijn plek: Harrison heeft gezien dat het de beste plek van het huis is
en is bij haar gekropen. Dit is een primeur, dus vandaar dat er een foto van gemaakt moest worden!
Het gaat gelukkig steeds beter met Harrison! Het lijkt wel alsof hij eindelijk een beetje van zijn stress afkomt.
Harrison is hier gekomen omdat hij zijn maatje verloren was en zich eenzaam voelde. Lennon was niet ‘eenzaam’ met zoveel katten om hem heen, maar hij had niemand om mee te spelen en dát is nu aan het veranderen. Ze zoeken elkaar steeds op!
Harrison is iets ouder dan Lennon, maar nog super speels, dus dat komt wel goed met deze twee.
Eindelijk een rustige Harrison! Zo zie je maar, als je een kat herplaatst, geef hem dan wél de tijd om even tot rust te komen en te laten wennen. We zijn namelijk al 3 maanden verder en ik kan eigenlijk nu pas zeggen dat de stress uit z’n lijfje is! Hij heeft inmiddels ook helemaal uit zichzelf bij mij op schoot gelegen en lijkt ook te luisteren naar zijn nieuwe naam.
Hij krabt gelukkig ook niet meer constant aan de tv, de monitoren en deuren. Wel is hij helemaal idolaat van ‘springveertjes’: dus ik heb meteen maar 27 van die dingen gekocht, inclusief houten kistjes om ze in op te bergen, zodat we altijd een speeltje tevoorschijn kunnen toveren als we zijn aandacht willen!
Totaal NIET mijn kleur, maar het loopt nu eenmaal in het leven niet altijd zoals je verwacht!
Myrna is ook een herplaatste poes: in mijn lievelingskleuren: grijs en zwart. Ooit komt er weer een hele zwarte Maine Coon Kater, zoals Scheff was! Oh wat vind ik dat toch mooi! Maar voor nu ben ik heel tevreden met m’n poezels!
Lennon, inmiddels 1 meter 30 lang, was ook niet mijn eigen keuze. Maar hij wordt wel heel groot en stoer!
Anderhalf jaar is hij hier!
vorige reeks – vervolg
