Diamond Painting is voor mij méér dan een hobby; het voelt als therapie. Al mijn overleden poezels heb ik al vereeuwigd en toen vorig jaar Salvadore, haar meneertje por favor, de grootste knuffelkont van mijn vriendinnetje onverwachts overleed, ontstond er bij mij meteen al een idee.
Uiteraard heb ik haar toen meteen een kaartje gestuurd, uit naam van Salvadore, want ik weet als geen ander hoe verloren en hoe verdrietig je je dan voelt….
Niets kan jou op dat moment helpen met het verdriet, behalve misschien de hoop op een weerzien, ooit. Dus redelijk snel manlief gevraagd een painting te bestellen van Salvadore.
Helaas bleek al snel dat de foto die ik er voor gebruikt had, van te lage resolutie was, dus vooral zijn ogen komen op een painting niet echt tot z’n recht.
De achtergrond was niet egaal zwart, maar ik heb er zelf voor gekozen dat wel te doen, met uitzondering van een kleine rand ‘schaduw’ om Salvadore heen.
Zoveel zwart vinden veel mensen saai om te doen, maar ik zit er echt niet mee. Nogmaals, ik word er rustig van en met een muziekje op de achtergrond is het heerlijk om te doen.
En, vooral omdat Mijn Grote Vriend, dan Altijd bij mij zit. Ik vond het zelfs heel bijzonder want Cash snuffelde steeds aan de painting en raakte met zijn poot ook steeds de kop van Salvadore aan.
Dit is het uiteindelijke resultaat geworden en we hebben de painting eergisteren even langs gebracht. Salvadore’s vrouwtje was er toch heel blij mee en ze weet dat als ze er nog eentje wil, ze het alleen maar hoeft te zeggen!
Deze maand staat weer helemaal in het teken van ‘logees’! Mijn poezels weten het nog niet, maar Dante, Otis en Loki komen een paar dagen logeren. Iets met ‘drukke baasjes’ en ‘nieuwe kozijnen’ en daar wil je als Maine Coon natuurlijk liever niet bij zijn! Vier hoog en dan geen ramen? Beetje gevaarlijk!
James is inmiddels gelukkig helemaal genezen van die akelige plek bij z’n kop. Na een maand uitsluitend zijn eigen voer gegeten te hebben, durf ik wel te zeggen dat hij daar dus niet allergisch voor is. Vandaag vond ik het tijd om ook weer eens iets anders uit te proberen: snoepjes, dus nu maar afwachten of hij geen gekke plekken krijgt….
Inmiddels weet ik dat het goed is gegaan, ook met deze snoepjes, dus ik mag dan eigen-wijs zijn, niet voor dierenarts geleerd hebben, maar James was dus nergens allergisch voor en het was dus toch ‘gewoon’ dat wondje wat hij zelf heeft opengekrabd. Het was een vrij diepe wond van een nagel of tand van Charlie, dus dat het ging kriebelen tijdens de genezing is niet zo gek. Al met al blij dat het achter de rug is.
Lennon en Harrison zijn heel handig met de snoeptoren. In no – time hengelen ze alle snoepjes op de grond en ja, de rest profiteert daarvan! Ik ben blij dat Harrison inmiddels iets rustiger geworden is en al ging het tegen mijn principes in: de plantenspuit van Lex heeft toch wel voor een doorbraak gezorgd. We hoeven nu alleen nog maar naar het ding te wijzen. of Harrison knijpt z’n ogen al dicht en rent weg. Denk nu niet dat we de hele dag bezig zijn hem nat te spuiten hoor, want zo erg is het nu ook weer niet, maar als ik met die gammele rug van mij ’s avonds eindelijk lekker op de bank zit, is het niet fijn om steeds op te moeten springen.
Guercio, ooit m’n Benjamin, nu de oudste van het stel. Hij is nu ruim 10 jaar en ik hoop dat hij nog een paar jaar mee gaat. Ben wel even klaar met afscheid nemen, eerlijk gezegd! Maar zo groot als Guercio is geworden, zo groot wordt deze generatie Coontjes beslist niet. En dat is misschien maar goed ook, want zulke hele grote katten zijn prachtig, maar als dat betekent dat je ze maar zó kort bij je mag hebben, is het wel iets om even over na te denken.
Hahahahaha, dat doet ie anders nooit…… riep ik meteen, toen ik vanuit m’n ooghoek iets ‘vreemds’ op de plank zag zitten. Mag natuurlijk absoluut niet, maar toch maar eerst even het fototoestel gepakt, want kijk James nu toch eens zitten!! De schavuit! Hij kan een potje bij mij breken, maar dat wisten jullie al denk ik. James is echt zoooooo speciaal en lief; ik geloof niet dat ik ooit al es boos op hem ben geweest!!
Maarja, dat zeg ik natuurlijk van al m’n poezels want ze zitten allemaal stuk voor stuk in mijn hart. Ik hou van dieren, ben gek op honden, maar m’n coontjes…… die zijn het belangrijkste voor mij! Kijk hieronder nu toch es… en nee, dit is niet een uitzondering hoor. Dit gebeurt elke dag, tijdens het avondeten. Ik zit echt met m’n achterwerk tegen de leuning van de stoel, maar Charlie, kleine gekke malle lieve Charlie wurmt zich er altijd tussen.
Zo ligt hij dus terwijl wij aan het eten zijn en als ik dan klaar ben en op sta… dan valt hij dus pas van m’n rug af, in de stoel. Negen ons woog hij toen we hem mee mochten nemen. 5 maanden oud…. en nog kleiner en lichter dan een pak suiker! Ik hoor de dierenarts nog zeggen: hecht je niet te veel aan hem, want….. nou, alweer iets waar ze ongelijk in hebben gekregen: Charlie doet het fantastisch en ik ben stapelgek op hem!
Nieuwe tafeltjes én het bewijs dat Harrison best op Lex gesteld is geraakt. Ze zitten bijna dagelijks samen te ‘gamen’ op de bank. Zolang we de plantenspuit binnen handbereik hebben, gedraagt hij zich prima. Ja, Lex ook 😉
Die nieuwe tafeltjes waren wel het wachten waard; ik ben er blij mee. Als ik ’s avonds lekker op de bank zit, hoef ik niet meer overeind en kan ik overal bij. Tenminste, als niet stiekem Harrison en Myrna op mijn plekje gaan liggen. Ik zit daar namelijk normaliter tussenin.
Harrison lag echt meer richting rechterkussentjes, maar hij is meteen op mijn warme plekje gekropen toen ik even opstond. Zo hebben alle poezels hun eigen plekje, al naar gelang de tijd van de dag. Myrna ligt ook graag bij mij op de bank. Klein detail….
Kijk eens waar ze haar pootje heeft!?! Zo schattig, op de rand van het blad! Lief toch!! Zo komt Myrna midden in de nacht altijd even bij mij langs op bed. Ze ligt het allerliefste op mijn hoofdkussen, met haar voorpoten in m’n haren. Maar daar ben ik meestal niet zo van gediend, want ja, ze zet rustig haar nageltjes in m’n hoofd. Ze bedoelt het goed, maar meestal zorg ik dat ze dan met zachte dwang naar m’n buik verhuist. M’n hoofdkussen is van mij en deel ik liever niet!
Hoeraaaa visite! Fleurtje kwam gezellig even een paar uurtjes langs. Lennon vindt haar bijzonder interessant. Fleurtje Lennon ook, maar ze heeft hem nu nog niet in de gaten. Fleur is geen fan van kleine witte hondjes, dus zodra Lennon ‘in beeld’ is, kan het zomaar gebeuren dat ze achter hem aan gaat!
Op dit moment heeft Fleur nog andere dingen aan haar hoofd, maar dat zal vast niet lang meer duren….
Kiekeboe, ja zie je wel… Lennon is gesignaleerd! Nou jongen, kijk maar uit, het is nu gedaan met de rust!
James komt ook even kijken, maar het kan Fleur niks schelen: Lennon is wit… en wit betekent ACTIE in Fleur haar woordenboek. Het blijft een leuk gezicht: een hondje wat de helft kleiner is dan een kat! Fleur weegt zo’n 3 kg, terwijl de meeste Coons hier ruim meer dan 6 kg wegen!
James, je hebt pech, alle aandacht is voor Lennon, sorry jongen!
Guercio weegt trouwens ruim 9 kg, maar ja, hij is dan ook van een vorige generatie Maine Coons. Denk nu niet dat Guercio bang is voor Fleurtje hoor, omdat hij hier in het huisje ligt. Guercio lag hier al toen Fleur binnenkwam en het kan hem absoluut helemaal niets schelen of er nu wel of niet een teckel door het huis loopt. Guercio stapt langs Fleurtje alsof hij haar helemaal niet eens ziet staan. Hoe bedoel je, arrogant?!
Lennon en Harrison, ze waren allebei ‘alleen’ in een groep en nu zijn zijn samen! Vanaf het moment dat de balkondeur open is gegaan, is Harrison op het balkon te vinden, samen met Lennon. Ze kunnen het goed vinden en spelen ook regelmatig samen! Geen van beiden schootkatten, al liggen ze wel graag in de buurt!
Ze weten het hier nog niet, maar ik heb een hangmat voor mijzelf gekocht! Zodra het zonnetje weer gaat schijnen gaat deze dame lekker van de zon genieten en zullen de poezels het balkon weer moeten delen!
Maar, eerst nog even voor de volgende gasten zorgen: Otis, Dante en Loki komen logeren. Ze blijven niet lang dit keer. Eens kijken of ze de boel nog herkennen van de vorige logeerpartij?
Hahahaha, die Loki! Thuis is hij de bangerik en hier is hij de stoerste van het stel. Hij loopt zelfverzekerd de kamer door en zoekt meteen James weer even op. Zo schattig!
Otis is een ander verhaal. De vorige keer terroriseerde hij onze poezels en blies en gromde er de hele dag op los. Nu lijkt hij iets rustiger, maar na een paar dagen is het mij wel duidelijk. Hij gromt niet omdat hij boos is, maar omdat hij bang is. Held op sokken dus! Dante doet gewoon zijn eigen ding!
Loki heeft natuurlijk echt ‘mijn kleuren’…. Ik ben en blijf dol op grijs en vind Loki een pracht kat!
James lijkt een beetje teleurgesteld dat ze er allemaal al uit gekropen zijn; hij wil toch nog even een ‘statement’ maken, door bovenop de mandjes te gaan zitten.
Over statement gesproken… Otis bekijkt het graag van een afstandje. Zo lekker hoog, vindt hij het wel okee.
Het fototoestel ligt tegenwoordig op een andere plek, dus ik heb nog een paar foto’s met m’n telefoon gemaakt. Dante ging overal met mij mee naar toe. Badkamer, toilet, balkon, keuken…. heel gezellig!
Het bewijs dat de logees gewoon lekker mee doen met de groep…
Otis maakt er alleen wel een zooitje van….
Dante kwam gewoon op het aanrecht erbij….
Dit is dus het ochtendritueel…. en voor het geval jullie er nog aan twijfelen….. LEX is hier dus de schuldige van! Hij zet elke ochtend voor de poezels de kraan even aan, zodat ze allemaal even lekker vers water kunnen drinken. Ik ben dus niet de enige hier in huis die van de poezels houdt, maar verklap dat maar niet en zeg het vooral niet tegen hem!
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: er zijn weinig foto’s dit keer. Ik zit niet zo lekker in m’n vel én James ook niet. Zelfs twee keer met hem naar de dierenarts geweest en wie mij kent, weet dat ik niet zo heel snel naar de DA ga. James had een wondje bij zijn oor, overduidelijk van het stoeien met Charlie. Charlie is een doerak: hij speelt mét nagels, denkt dat hij “Mister Wonderful Himself” is…. waar hij natuurlijk helemaal gelijk in heeft, maar James is gewoon te lief én te klein van stuk om van een eerlijke strijd te spreken.
James, m’n lievelingetje had dus een na een paar dagen een flinke korst op z’n kop. Tot zover, niets aan de hand zou je zeggen, maar… toen het ging genezen, ging het jeuken en heeft hij de korst eraf gekrabd, of gestoten. Het ging van kwaad tot erger en om te voorkomen dat eventueel kleine kinderen naar deze foto’s kijken, zet ik géén foto van de wond online, want dat was echt om van te schrikken. Door het krabben was het een hele grote plek geworden, van z’n oor, tot het randje van zijn ooglid.
We hebben toen een kraag voor hem gekocht. Maar… we hadden absoluut géén rekening gehouden met het effect wat dát op de poezels zou hebben! Het was een kap met klittenband! Zodra we de kap om wilden doen én het klittenband van de éne kant van de kap tegen de andere kant van de kap kwam en dat typerende geluid gaf….. werd James h e l e m a a l gek en stoof in blinde paniek de kamer in. Dáár schrok de rest zó erg van, dat Lex en ik echt allebei even aan de grond genageld stonden, waarbij ik nog net de schemerlamp kon tegenhouden voor die op de grond zou vallen.
Om een lang verhaal iets korter te maken: we hebben James weer te pakken gekregen en toen we beseften dat het geluid van klittenband vlakbij zijn oor, voor hem natuurlijk een oorverdovend geluid was geweest, konden we daar een beetje rekening mee houden, maar de anders zo rustige James was helemaal over z’n toeren. Hij heeft een dag over de grond ‘geslopen’ in plaats van gelopen, want hij vond het maar niets natuurlijk, zo’n kap om z’n nek!
Waar we géén rekening mee hadden gehouden bleek later…. Charlie, Meneertje Het Grote Ego, was zo erg geschrokken van James dat hij 3 dagen en 3 nachten in het hoekje van het aanrecht in de keuken heeft gezeten!!! Zelfs als hij James alleen maar zag, met die stomme kap om z’n kop, kroop hij nog verder weg. Niet erg geslaagde actie dus!
Toen ik na een kleine week de kap heel even goed wilde doen en James zich los wrong, heeft hij binnen 3o seconden kans gezien de inmiddels dichte wond weer helemaal open te krabben. Dus, einde geduld: foto gemaakt van de wond, dierenarts geappt en we konden binnen een uur terecht!
Daar werd per direct het vonnis geveld: allergische reactie! Ik stond echt met open mond van verbazing! Dit blog staat openbaar, iedereen kan het lezen en wat ik schrijf, daar kan ik dus aan gehouden worden, maar ik ben het er zó niet mee eens, met die diagnose!!! Maar goed, punt van discussie, ook hier in huis, want Lex zegt (terecht overigens): jij hebt er niet voor geleerd schat! Toch gaat dit helemaal tegen mijn gevoel in: ik geloof er vooralsnog niet in.
Na even heen en weer gepraat te hebben met de dierenarts assistente en de dierenarts zelf, is het vermoeden dat het een voedselallergie betreft, want andere allergieën zijn onwaarschijnlijk. Ik heb niets veranderd in huis, geen nieuw wasmiddel, nieuw parfummetje en hij heeft géén vlooien. Er is alleen een nieuw merk kattensnoepjes in huis geweest, maar volgens mij heeft James daar minimaal van gegeten.
De zogenaamde ‘hot spots’ die huisdieren wel eens krijgen van het voer, komt voor 95% van de gevallen door het graan in het voer. Zita heeft daar ook last van gehad en toen we vers vlees gingen voeren ging het weg. Het voer wat ik nu voor de katten heb, komt uit Duitsland en is graanvrij! Dus, ik geloof er niet in. Maar, James moest geholpen worden, dus om per direct iets voor hem te kunnen doen, werd er besloten hem een injectie met Prednison te geven.
Dit is best wel een heftige behandeling, maar om de cirkel van jeuk en krabben te doorbreken wel nodig. Bovendien kon er geen antibacteriële zalf gegeven worden, omdat de wond té dicht bij zijn oog zat. Na een paar dagen ging het met de wond wel goed, maar leek James het benauwd te krijgen. Hij zat echt uren met z’n bak open en moest regelmatig kokhalzen.
Nu weet ik na Millie heel goed hoe een benauwde kat eruit ziet, maar ik ging toch twijfelen. Dus de dierenarts maar weer gebeld. We mochten weer meteen komen. We troffen een Poolse Engels sprekende dierenarts aan, wat de uitleg toch een beetje bemoeilijkte, maar ik moet bekennen: James werd zeer grondig onderzocht! Echt benauwd vond zij hem niet, maar ik had gelukkig een foto gemaakt van hoe James dus met zijn bak open had gezeten en dat vond zij ook vreemd.
Tot Lex zich ineens herinnerde hoe fanatiek James de eerste dagen geprobeerd had de binnenkant van die kap te likken. Toen de dierenarts in zijn bek en keel keek, bleek dat zijn strottenhoofd geïrriteerd was. De rand van de kap had blijkbaar een aantal dagen tegen zijn strottenhoofd gedrukt en daardoor had hij ‘keel pijn’ gekregen en was dus met zijn bek open gaan zitten… Pfffftttttt dit klonk mij ook heel aannemelijk in de oren, dus kap afgedaan en zonder verdere medicatie weer naar huis. De injectie die hij die week ervoor had gehad zou nog een week doorwerken, dus het zou wel goed komen.
Na nog eens een week was de wond helemaal genezen en zat er alleen nog maar een kale plek. Tot… er ineens weer een wondje zat. Of dit wondje komt van het krabben omdat het jeukt vanwege de genezing, óf omdat hij misschien toch allergisch ergens voor is, moeten we nu dus nog afwachten. Ik hoop dat ik gelijk heb, want het zal heel veel gevolgen hebben als we inderdaad ander voer moeten gaan geven aan één van onze poezels.
Ik vind het nu nog te vroeg om mijn ongelijk te bekennen en wacht het toch nog even af… maar er zal ongetwijfeld een vervolg op dit verhaal komen! Nu dan toch nog een paar foto’s van de poezels van de afgelopen weken.
Vechten met de baas! Het lijkt alsof de foto bewogen is, maar het is Guercio die zo bewoog: stoeien met de baas, kijk maar hoe stevig hij de hand en arm van Lex vast houdt!
Myrna ligt graag op mijn plek: Harrison heeft gezien dat het de beste plek van het huis is en is bij haar gekropen. Dit is een primeur, dus vandaar dat er een foto van gemaakt moest worden!
Het gaat gelukkig steeds beter met Harrison! Het lijkt wel alsof hij eindelijk een beetje van zijn stress afkomt.
Harrison is hier gekomen omdat hij zijn maatje verloren was en zich eenzaam voelde. Lennon was niet ‘eenzaam’ met zoveel katten om hem heen, maar hij had niemand om mee te spelen en dát is nu aan het veranderen. Ze zoeken elkaar steeds op!
Harrison is iets ouder dan Lennon, maar nog super speels, dus dat komt wel goed met deze twee.
Eindelijk een rustige Harrison! Zo zie je maar, als je een kat herplaatst, geef hem dan wél de tijd om even tot rust te komen en te laten wennen. We zijn namelijk al 3 maanden verder en ik kan eigenlijk nu pas zeggen dat de stress uit z’n lijfje is! Hij heeft inmiddels ook helemaal uit zichzelf bij mij op schoot gelegen en lijkt ook te luisteren naar zijn nieuwe naam.
Hij krabt gelukkig ook niet meer constant aan de tv, de monitoren en deuren. Wel is hij helemaal idolaat van ‘springveertjes’: dus ik heb meteen maar 27 van die dingen gekocht, inclusief houten kistjes om ze in op te bergen, zodat we altijd een speeltje tevoorschijn kunnen toveren als we zijn aandacht willen!
Totaal NIET mijn kleur, maar het loopt nu eenmaal in het leven niet altijd zoals je verwacht!
Myrna is ook een herplaatste poes: in mijn lievelingskleuren: grijs en zwart. Ooit komt er weer een hele zwarte Maine Coon Kater, zoals Scheff was! Oh wat vind ik dat toch mooi! Maar voor nu ben ik heel tevreden met m’n poezels!
Lennon, inmiddels 1 meter 30 lang, was ook niet mijn eigen keuze. Maar hij wordt wel heel groot en stoer!
Elf jaar geleden heb ik je opgevangen, toen niemand je wilde hebben. Je was qua kleur absoluut niet mijn favoriet, maar wat was je een ongelooflijk karaktervolle poes! Jij bepaalde, jij was de baas en niemand die jou gek kreeg! Nou ja, bijna niemand, want Guercio heeft toch altijd wel heel erg z’n best gedaan om bij jou in een goed straatje te komen, wat hem menige pets heeft opgeleverd.
Je was hartstikke groot en zwaar voor een Lady, maar de laatste maanden ging het rap de verkeerde kant op. Je liep al een tijdje moeilijk, sliep steeds meer, vaker en langer en bewoog alleen nog maar om naar de bak te gaan, te eten en te drinken. Het wilde niet meer en afgelopen weekend hield je zelfs de pijnstilling die ik je gaf niet meer binnen.
We hebben je vanochtend weggebracht: ik heb je jouw welverdiende rust gegeven in ruil voor de belofte al je familie boven even de groeten van mij te doen en te vertellen dat ik nog steeds regelmatig een traantje om hen allemaal laat!
Natuurlijk ben ik meteen op zoek gegaan naar foto’s van jou en gelukkig hebben we er veel. Maar, van de meeste foto’s was jij de laatste die er nog was… en dat is best even dubbel slikken. Maar jij, jullie lieve dieren van mij, zijn elke traan waard!
Dag lieve Tutt, vernoemd naar Ronnie Tutt, drummer van Elvis en Neil Diamond, die 2 weken geleden overleden is!
Inmiddels hebben we Fleur in huis! Ze kwam met een gigantische verhuiswagen aan! Ik heb nog nooit zóveel spullen voor zo’n klein hondje bij elkaar gezien! Een transportbox voor in de auto, een bench voor ’s nachts, en een mand voor overdag. Dan een tas vol met bakjes met koekjes, en kluifjes en snoepjes. Ik overdrijf niet; er staan vijf bakjes met verschillende soorten koekjes op het aanrecht én nog een doos vol met zakjes eten. Griekse yoghurt in de koelkast en een speciale voerbak om te zorgen dat ze niet schrokt. Ik geloofde m’n ogen niet! Ik denk dat als ik de volgende keer vraag of ik het fietsmandje ook mag lenen, er een aanhanger gehuurd moet worden!
Maar, nu Fleur in huis is, ligt Lennon voor het eerst uit zichzelf op de bank….
Guercio vond die achterpoot op z’n lijf niet zo’n goed idee geloof ik.
Guercio is nog steeds ‘kaal’ maar hij schaamt zich er niet meer voor.
Hij is al weken niet gepest door mij om klitten te verwijderen, dus hij vindt het wel prima: en ik ook!!!
Jahoor man, ik vind je nog steeds heel mooi: je bent een kanjer!
Lennon op de bank: ik moet er gewoon aan wennen! Hij lag meestal op de grond bij de verwarming!
Maarja, dáár loopt nu een teckel steeds te snuffelen en daar houdt Lennon niet van!
Zo schattig, Tutt zag het mandje van Fleur en nam het meteen in gebruik!
Lunch tijd! Fleurtje krijgt haar lunch in een voerbal. Dit moest Lennon even van dichtbij bekijken.
Hihi, je ziet Fleurtje bijna denken: dát was niet de bedoeling hoor!
Ze is er heel handig in!
Lennon begrijpt het nog niet helemaal…
Ha! Er is ook een brokje aan Lennon’s kant eruit gevallen!
Ja hartstikke bewogen, deze foto, maar zo kun je dus goed zien hoe het werkt. Fleurtje geeft er gewoon een flink duw tegen en hoppa… daar komen de brokjes!
Zo Fleur, ga je nu echt je eten verdedigen? Tegen Lennon? Hij is geloof ik niet onder de indruk!
Volgens mij is het helemaal op!
Lekker even uitbuiken in je mandje!
Pfffttt en eindelijk heb ik de camera in de juiste stand! Ik zal jouw baasje en vrouwtje even de link sturen, dan kunnen ze even van je genieten op hun vakantieadres!
Het ene logeerpartijtje is nog maar nauwelijks achter de rug over het volgende staat al weer voor de deur! Maar er is ook even een huishoudelijke mededeling. Lex heeft een andere camera gekocht. De foto’s van vandaag heb ik dus niet zelf gemaakt! Het zijn de eerste kiekjes met het nieuwe toestel. Gelukkig voor mij zit er ook een vol automatische stand op, want ik ben nu eenmaal niet zo van de plaatjes en veel meer van de letters.
Charlie heeft een zwart vlekje in zijn oog. Het was heel klein, maar is inmiddels toch flink groter geworden!
Op deze foto vind ik hem heel erg op Burton lijken…. en net als met Burton, heb ik ook met Charlie een speciale band!
James krijgt een kraag…. hij is nog steeds niet groot, maar z’n haren groeien tenminste wel!
Jaaaahaaa eindelijk een mooie foto van Myrna, oma Myrna, mama van Charlie en oma van James en Lennon!
Myrna, met de kleuren van King en de snottebellen van Jerry, is ze hier helemaal op haar plaats. Ze heeft mijn hart gestolen! Ze heeft een gebruiksaanwijzing, maar is oh zo lief!
En ja, zolang zij op het aanrecht mag zitten en liggen, heeft ze het helemaal naar haar zin….
… want water uit de kraan is natuurlijk het aller aller lekkerste!
Dante, Otis en Loki zijn inmiddels weer naar huis. Maar natuurlijk hebben we de foto’s nog! Ik blijf het zelf echt fantastisch vinden dat Maine Coons zó makkelijk zijn. Ik bedoel maar, wij hebben een poezenbende van 6 Coons en alle 6 accepteren ze zonder morren dat er tijdelijk 3 andere Coontjes komen logeren. Gewoon een extra kattenbak erbij, allemaal uit dezelfde fontein water drinken en met z’n negenen toch gewoon met 5 etensbakken toe kunnen.
Maar… ik ben er nu ook achter dat 7 Coons, qua haren en verzorging, toch eigenlijk wel het maximum is. Voor mijzelf bedoel ik. Logeren kan en mag altijd, maar met 9 langharige katten op een flat van 90 m2, is twee keer per dag stofzuigen nog niet voldoende!
Het was ook heel grappig om te merken dat de gasten in no time in de gaten hadden wat het dagelijkse ritueel hier is! Na 2 ochtenden toegekeken te hebben hoe de hele bubs mij achterna rende naar de keuken als ik net m’n bed uit ben…. hadden ze snel in de gaten dat ze beter mee konden rennen!
Loki op de voorgrond was de eerste die zich gewoon tussen mijn poezels wurmde..
Echt op z’n gemak!
Otis is hier ook al van de partij!
En ze gaan gewoon weer door met drinken….
Ik kon het niet laten om Guercio toch ook nog even op de foto te zetten…. kale kater!!!
Tja, als je eigen bakje leeg is kun je natuurlijk altijd proberen nog wat te stelen bij een ander….
En dan te bedenken dat dit allemaal begonnen is met Myrna, die medicijnen krijgt door haar kattenmelk!
Myrna en Loki, oftewel, Oma en kleinzoon: grappig he!
Loki zit er charmant bij….
Guercio…. het groeit wel weer aan hoor!
Oeiiii, ik ben echt een beetje jaloers op Jesse en Femke: Loki is echt een prachtige kater geworden!
Zo dan, hou je niet van arrogant kijken: Otis je bent prachtig zo!!!
Dante vond het ook allemaal wel prima: lekker veel buiten op het balkon geweest en anders pitten op de krabpaal!
Je zou verwachten dat een kat in een vreemde omgeving als eerste het hoogste plekje uit zoekt, maar niets is minder waar met Loki. Hier lag hij pas op de dag dat hij weer naar huis mocht!
James, onze hangjongere!
Geen gezicht toch?!
De katten van Jesse en Femke zijn weer naar huis en hier is de boel weer tot rust gekomen. Er was tijdens het logeerpartijtje geen stress in de groep, maar toen ze weer met z’n zessen waren, leek het toch wel alsof ze dat toch wel weer fijn vonden. Ik heb er in ieder geval van genoten en heb alweer zin in de volgende logeerpartij!
Het gaat prima! De ‘gasten’ vermaken zich prima en voelen zich al redelijk thuis. Hun baasjes willen natuurlijk wel op de hoogte blijven, dus vandaar dat ik maar even verder ben gegaan met foto’s maken. Bovendien was het vandaag een belangrijke dag voor Guercio…. maar daarover later meer.
Ja Otis is inderdaad een broer van onze Lennon.
En meneer Otis voelt zich ook net zo stoer als hij eruit ziet!
Dit is dus amper 48 uur na aankomst….
Redelijk ontspannen op de vensterbank…. heerlijk ras: Maine Coons!!!
Broer Dante zoekt het hogerop…
Net water gedronken uit de fontein….
Maar net als zijn broer toch al redelijk op z’n gemak…
Ik zou zo graag willen weten wat er in zo’n katten-koppie omgaat!
Hier weet ik het wel: hij lacht mij stiekem uit!
Samen spelen met een plastic zakje!
Altijd leuk, die bolletjes plat slaan he!
Wow, wow en nog es wow: wat een plaat van een kat is Loki!!!
Echt, wat een knapperd: nooit gedacht dat ik zou vallen voor een 2 kleurige kat, maar ik vind het toch wel heel mooi!!!
Guercio: terug van de kapper!
Arme jongen, waar zijn al je haren nu gebleven?
Even snuffelen of je het wel echt bent….
Ja ik zou ook beledigd zijn als ik jou was hoor!
Ja, hij is het toch echt jongens!
Laat iedereen maar gewoon lachen: jij bent van de klitten af voor een hele lange tijd!
Het was absoluut niet mijn bedoeling om zolang niet te bloggen over mijn lieverds, maar ik heb het voor mijn doen echt druk met m’n nieuwe werk. Ondanks dat we nog steeds geen presentaties bij mensen thuis mogen geven, ben ik wel druk met m’n klanten, de nieuwe producten, trainingen en…. leren om te gaan met een ‘Chromebook’.
Gelukkig kreeg Lex afgelopen week bezoek van een collega die toevallig ook nog eens een geweldige fotografe is! Zij is ook dol op katten, dus ik hoopte het al en ja hoor, ze had haar fototoestel bij zich. Ik ben heel blij met een aantal prachtige foto’s van mijn poezels, zoals ik zelf nooit voor elkaar had kunnen krijgen.
Tutt
Guercio
Charlie
Charlie
James
James
Lennon
Lennon
Lennon, 9 maanden!!!
Belinda, dank je wel voor de prachtige foto’s en we hebben inmiddels al afgesproken dat je snel nog een keer komt, want Myrna en Burton lieten zich niet zien toen jij er was, en die horen er absoluut ook bij!
Ja ik loop een beetje achter, dat klopt helemaal. Niet alleen heb ik het erg druk gehad met de opening van mijn webshop Bijloes.shop, maar ik heb mij ook erge zorgen gemaakt over Burton. Mijn lieve oude Burton die deze maand 11 jaar werd. Ik heb echt een paar weken gedacht dat hij zijn 11e verjaardag niet meer zou redden, zo beroerd was hij er aan toe.
In december is hij aan zijn tandvlees geopereerd en zijn er een flink aantal tanden en kiezen getrokken. Op zich is dit een ingreep die vaak uitgevoerd wordt, best bij veel katten moet gebeuren en die ik zelf ook al eens heb meegemaakt met King. Ze krijgen een verdoving, vallen lekker in slaap en worden wakker en gaan eigenlijk meteen weer eten.
Zo niet bij Burton. Het was een slachtveld en werkelijk crisis in de operatiekamer. Ik heb mijzelf heel klein gemaakt tegen de muur van de O.K. aan, terwijl de dierenarts en assistente werkelijk niet meer wisten wat ze moesten doen. Burton was namelijk niet onder narcose te krijgen. Elke keer als de buis in zijn luchtpijp zat en de dierenarts alleen maar kéék naar een kies, kwam hij door de pijnprikkel weer helemaal bij en hoestte dan de beademing er weer uit.
De pijn was te hevig om hem goed te kunnen behandelen. Er is wel het één en ander getrokken, maar toen opeens zijn hartslag weg was, zat er nog maar één ding op: zo snel mogelijk zorgen dat hij weer bij kon komen! Dat was ook niet één, twee, drie gebeurd trouwens. Hij raakte in paniek, zo erg zelfs dat we een deken over hem heen moesten gooien om hem te vangen en hebben hem zo in een hok moeten stoppen. Daar is hij in pure paniek, van angst en pijn letterlijk tegen alle wanden aangevlogen.
Ik heb hem toen zo snel mogelijk mee naar huis genomen, in de vaste veronderstelling dat het thuis wel beter zou gaan, maar niets was minder waar. Thuisgekomen weigerde hij te gaan liggen, maar door de enorme hoeveelheid verdoving in zijn lijf, bleef hij dus zwalkend op zijn poten door de kamer kruipen. Dat heeft de hele middag geduurd! Pas zes (!!!) uur later ging hij eindelijk liggen!
Hij moest 5 dagen pijnstilling en antibiotica slikken, maar dat is ook niet gelukt. Ik vermoed dat hij door de stress van de hele situatie niets meer accepteerde, ook niet van mij. Normaal gesproken kon ik met Burton alles doen wat ik wilde, maar als we hem nu alleen al vast wilde houden, vocht hij om los te komen. Terwijl Lex hem vast hield en ik de spuit in z’n bek leeg spoot, kokhalsde Burton alles er weer uit…. recht in onze gezichten en zelfs recht in onze mond.
De medicatie was inderdaad dermate vies en smerig, dat we het niet meer voor elkaar kregen. Ik ben toen met pijnstilling heel voorzichtig aan verder gegaan, maar ook dat liet Burton meer niet, dan wel toe. Tja, en dan gaat het snel. Een kat die zich zo beroerd voelt en niet wil of kan eten….. ik zag het somber in.
Nu heeft Burton ons al vaker versteld doen staan en ik ben een plan de campagne gestart. Ik ben natvoer voor hem gaan kopen en heb apart van de rest met de hand gaan voeren. Aanvankelijk wilde hij niet meer dan een paar hapjes, maar inmiddels komt hij zichzelf 2x per dag bij mij melden en dan gaan we samen even ‘eten’ in de badkamer. Hij heeft er weer trek in. Ik prak het natte voer zo zacht en klein mogelijk en inmiddels eet hij op wat ik op het schoteltje doe.
Ik geef hem ook regelmatig pijnstilling/ontstekingsremmer en het lijkt erop dat het nu beter gaat met hem. Eigenlijk moest ik eind december met hem terug naar de dierenarts, maar gezien de stress die hij gehad heeft, heb ik besloten dat niet te doen. De hechtingen die hij had waren oplosbaar en hij liet niet eens mij in z’n bek kijken, laat staan de arts die hem zo’n pijn heeft gedaan. De stress van weer in de auto wilde ik hem besparen.
Dus, vandaar dat de foto’s van de maand Februari even op zich lieten wachten. Maar beter laat dan nooit!
Fleurtje was op bezoek en de poezen vonden haar eten erg lekker!
Volgens mij heeft Fleur er zelf niets van binnengekregen!
Kleine magere Charlie is niet meer zo klein en mager: 6 kg inmiddels!
Over Lennon maar te zwijgen, die groeit terwijl je naar hem kijkt!
Hij kan ook zo lekker gapen, he knul?
Ruim 8 maanden is Lennon nu!
Toen Burton nog niet alles opat…… kwamen de twee broers de restjes oplikken!
Gelukkig krijgen ze nu steeds minder de kans om nog wat te pikken. Burton eet het nu zelf op!
En Charlie, die komt niet pikken… die wacht rustig in de kamer tot ik weer binnen kom.