Soms slaat het noodlot toe, terwijl je andere plannen had. Vakantieplannen in dit geval! Niet van vandaag op morgen, nee, het zat er al een paar jaar aan te komen. Die vakantie, dus…
a) er moest wel even voor gespaard worden en
b) het was handiger even te wachten tot de kinderen uit de luiers en in goede wandelconditie waren gegroeid.
Alles bij elkaar hebben we dus een flinke tijd uitgekeken naar het “Eiland Hoppen” in Schotland!
De mannen omdat ze nu eenmaal verliefd op de brouwsels van Islay zijn geworden en de vrouwen omdat ze nu eenmaal van de Schotse natuur houden.
Glencoe is werkelijk één van de allermooiste plaatsen op deze aarde en we zagen er enorm naar uit om daar na 5 jaar wachten weer door heen te rijden.
Tevens had ik bedacht dat ik Lewis mee wilde op deze vakantie. Eerlijk gezegd bewust omdat ik van te voren al had ingecalculeerd dat ik een aantal uitstapjes niet mee zou kunnen doen.
Door dan mijn hondenmaatje bij mij te hebben, had ik gedacht dat ik heerlijk in de buurt van ons vakantiehuisje kon blijven en hopelijk lekker wat boeken zou kunnen lezen. Ik hou van lezen, maar thuis is er zoveel afleiding in de vorm van internet, games en social media, dat ik me vaak niet genoeg tijd gun om lekker te lezen.
Ik dacht dus dat ik het allemaal op een rijtje had, voor het zover was… en toen kwam 6 mei en moest ik afscheid nemen van Charlie én totaal onverwacht, ook van Lennon.
Nu wordt het even moeilijk, want alleen mensen die net als ik aanleg voor depressies hebben zullen dit kunnen begrijpen.
Natuurlijk had ik ook nog andere katten, natuurlijk had ik ook gewoon een huis, balkon, eten en een lieve man en de liefste dochter die een moeder zich maar kan wensen. maar… zo werkt een depressie niet.
Als je depressief bent, dan wil dat niet zeggen dat je niet dankbaar bent voor wat je nog wel hebt, het is juist veel en veel erger. Je krijgt namelijk een hekel aan jezelf, zo erg, zo diep, omdát je niet dankbaar genoeg bent!
Je gaat jezelf straffen juist omdát je je zo verdrietig voelt én je dus van jezelf dat helemaal niet mag zijn, omdat je genoeg hebt om voor te leven!!!!
Ik stop nu even met typen en lees het weer even terug en ik besef me wederom dat woorden niet toereikend genoeg zijn om uit te leggen wat het betekent om depressief te zijn.
Anyway… in deze staat bevond ik mij dus vlak voor onze vakantie. Ik zag er als een berg tegenop, uit angst de vakantie voor de anderen te verpesten. Ik heb mijzelf dus een gigantische dwang om ‘gezellig’ te doen opgelegd.
Ja, en als hadden komt is hebben te laat, zei mijn moeder altijd, dus had ik dat maar niet zo krampachtig geprobeerd, dan was het misschien allemaal wat beter gegaan.
Ik heb namelijk heimwee gekregen. Nooit eerder zó veel last van gehad, maar het was vreselijk! Ik hoop dat verzekeringsmaatschappijen ook eens rekening met depressies zouden willen houden, want dan had ik deze vakantie absoluut geannuleerd en het verschoven naar volgend jaar.
Tijdens de vakantie ben ik tot overmaat van ramp gevallen. Twee bont en blauwe knieen, een beurse elleboog en een bult op mijn hoofd tot gevolg. Glas in mijn handen en een zere nek maakten het geheel af.
Ik heb daar veel pijn van gehad en toen halverwege de tweede week ook het bericht kwam dat Guercio overleden was, brak er iets van binnen.
Ik ga dus géén reisverslag schrijven, zoals ik gewoonlijk heel graag doe, want ik heb geen aantekeningen gemaakt en mijn herinneringen zijn niet veel meer dan deze foto’s en de nodige huilbuien als ik dacht dat niemand het in de gaten had.
Lex heeft een prachtige film gemaakt van alle foto’s en die hebben we samen al een paar keer bekeken. Ik had er veel meer van kunnen maken, maar dat is helaas deze keer niet gelukt.
Ik wil jullie wel graag een paar hele mooie foto’s laten zien. Lex heeft zichzelf weer overtroffen wat mij betreft.
Ik hoop met heel mijn hart dat mijn reisgenoten zichzelf niets verwijten, want het had helemaal totaal niets met wie dan ook te maken, behalve met mijzelf.
Ik voel me inmiddels weer een beetje mens worden. Charlie en Lennon mis ik nog steeds; Guercio is zo mogelijk een nog groter gemis, maar ik ben wel weer thuis.
Thuis is voor mij toch de allerbeste plaats om te zijn.
Ik heb het mijzelf ook al vaker voorgenomen, maar nu dus zwart op wit.
Ik moet absoluut niet langer dan 10 dagen van huis willen gaan.
Geen langere vakanties, want dat trek ik gewoonweg niet.
En, als ik ooit weer in die hele diepe zwarte bodemloze put val, doe ik er verstandig aan een vakantie te annuleren. Dat is beter voor iedereen!
Lewis heeft het wel enorm naar zijn zin gehad!
Maar voorlopig blijf ik lekker thuis!
Ik voel mij behoorlijk schuldig over het ‘verknallen’ van een vakantie maar zal proberen de cirkel te doorbreken en het los te laten.
